ΔΥΟ ΑΡΝΗΣΕΙΣ ΔΕΝ ΙΣΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑΦΑΣΗ

Κάποιες φορές τον χρόνο ο Αγαμέμνων
Συναντάτο με παλαιούς συμπολεμιστές του,

Τι νέα στρατηγέ, του λέγαν, ενώ από δίπλα
Πέφταν τα χαρτιά της τράπουλας στη πρέφα

Σαν χαστούκια στην άμμο, ο δε καφετζής
Τους σέρβιριζε αόρατα ποτά και καφέδες

Με άδεια μάτια και δυσεξακρίβωτα χέρια,
Δεν είμαι καλά, τους απάντησε ο Αγαμέμνων,

Όμως δεν θα προτιμούσα να βρισκόμουν
Πάλι στη Τροία, συνεπώς ζω ανάμεσα

Στο χάσμα δύο αρνήσεων,

Όχι, του είπε ξαφνικά ο καφετζής κάνοντας
Ακατανόητες κινήσεις με τα αόρατα χέρια του

κρατώντας

τους αόρατους καφέδες,

Ο Αγαμέμνων γύρισε και τον κοίταξε
Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν ένας

βετεράνος της Τροίας

ή ένας Τρώας

βεβαρυμένος και στις δύο περιπτώσεις,

Τι εννοείς; τον αντέρωτησε, τι όχι,
Όχι σε τι ακριβώς αν απευθύνεσαι

σε μένα

Όμως εκείνος δεν απάντησε αφήνοντας
Τον Αγαμέμνονα σε αιώρηση κατά πόσο το

Συντομότατο λεγόμενό του έσχε κάποιο
Νόημα και αν όχι κατά πόσο ήταν

Ένας βάρβαρος συγχρονικός αντίλαλος
Προς τις ιδικές του αρνήσεις ή όχι,

Γύρισε προς τους συμπολεμιστές του
Και τους είπε, η ζωή εξακριβούται

ή δεν εξακριβούται

όσο το όχι αυτού του δυστυχούς,

Εκείνοι δεν τον άκουγαν, ήταν σαφώς
Πολύ πτωχευμένες εκδοχές εκείνων

Που ήταν κάποτε στη Τροία

γελούσαν συζητούσαν έδιωχναν φόβους

Μάζευαν καινούργιους