Ο ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΝΕΥΤΩΝΟΣ

Σας παρακαλώ κύριε, έλεγε αγριεμένος
Ο επιβάτης του λεωφορείου στον έκπληκτο

Αγαμέμνονα,

Όχι εγώ σας παρακαλώ, αντιπρότεινε ο
Αγαμέμνων, μα όχι εγώ σας παρακαλώ,

επαναπροσδιόρισε

ο πρώτος,

Το σύνολο των αντεγκλήσεων δεν φαινόταν
Να οδηγεί σε κάποιο πρακτικό αποτέλεσμα

Οι δε επαναλήψεις των ανακλήσεων στη
Τάξη ήταν φανερό πως κάποια στιγμή

Απέσβησαν από τη μνήμη την αφορμή
Κάλλιστα θα μπορούσε να φανεί τώρα

Ως μια μεγάλη αβρότητα μεταξύ αγνώστων,
Κάπως έτσι είναι και η ζωή στις Μυκήνες

εν συνόλω,

Γνωμάτευσε ο Αγαμέμνων καθώς πρότεινε
Στον άγνωστο να πάνε για παρτίδα μπριτζ,

Εννοείτε δηλαδή πως η υποδομή του λόγου
Ενέχει μια παρερμηνεία αφ εαυτής άλλως

δεν νοείται λόγος;

ή μήπως

ότι τα πάντα είναι ενότητα αντιθέτων;

Ρώτησε ο άλλος σίγουρος ότι η απορία του
Θα λυνόταν με απόφανση κρυστάλλινη

Ο Αγαμέμνων άκουγε παραξενεμένος,
Εννοώ αγαπητέ ότι τα πάντα στο

κόσμο

Κολυμπάνε σε ένα μάταιο όνειρο
'Οπως αυτή η στιχομυθία μας

Η δράση κι η αντίδραση και ακόμα
Η συμφωνία και η διαφωνία

ο πόλεμος και η

ειρήνη:

Το απότελεσμα δεν είναι παρά η αιώνια
Ατάραχη ακινησία του ονείρου,

Κατέληξε ο Αγαμέμνων ενώ το λεωφορείο
Προχωρούσε ομαλά και γλυκά επί των

Ελαφροτάτων διακυμάνσεων
της ασφάλτου

Ωσάν αχανές νανούρισμα στην απογευματινή
θάλασσα

Νωχελική παραχώρηση σε θάνατο άγνωστο