Την ημέρα εκείνη η γη θα σταματούσε
Το λέγαν ψιθυριστά στις εκκλησίες
κάπως δυνατότερα
στα προαύλια των σχολείων
Οι άνθρωποι στα καταστήματα
Αγοράζαν χιτώνες και αμύγδαλα
ενώ ο ήλιος έδυε μονίμως
και οι πρώτες μορφές
που άρχισαν να προβάλλουν
στη πόλη
Δεν ήξεραν πώς να διαχειριστούν
Την νεόκοπη κοσμογονία
Δειλά δειλά αγγίζαν ο ένας τον άλλον
Και γυρνούσαν αμέσως να κοιτάξουν
το χώρο γύρω τους
Τους βρίσκαν συνεχώς κλεισμένους
Στα γκαράζ άγνωστο πώς εμφανίστηκαν
στο κόσμο
Και τα ντροπαλά γελάκια που ακούγονταν
Απ'τις γωνίες δεν ήταν πολλά ήταν όμως
καθοριστικά
Βυθίζανε τα πάντα ξανά σε μια ανεπίσημη
Παιδική ηλικία, η μνήμη στη βροχή
Και οι στάλες της δροσιάς επάνω στα κλαριά
Ακινητοποιημένες παρακολουθούσαν
Και οι πινακίδες στο δρόμο ήταν τα
Καρφωμένα σκεπτικά παιδιά του θεού
Οι εναπομείναντες εκ των παλαιών ανθρώπων
Λέγεται πως δεν βιάζονταν να αναχωρήσουν
δεν απηύθυναν όμως
ούτε μια λέξη
στους νεοφερμένους
Εκεί το σκηνικό πάγωσε ως την αιωνιότητα
Μονίμως κάποιοι έρχονταν και κάποιοι
έφευγαν
Δεν υπήρξε ούτε ένα λεπτό γραμμικής ζωής
Στον κόσμο
Και στο βάθος του ορίζοντα
πάντοτε
μια φυγή κακού
