Στο πάνω πάτωμα είχαν αποθηκεύσει
Ένα ουράνιο τόξο, ξυπνούσε το βράδυ
και έκανε μεγάλη
φασαρία
Αποζητώντας να βγει έξω στον ορίζοντα
Όμως η βροχή δεν ερχόταν ακόμα
Και βάλθηκε να στριφογυρίζει ωσάν
Φίδι σε ομίχλη φτιαγμένη από βαθειά
κόκκινη έγερση ηλίου
Και το φως ήταν τόσο έντονο π' άρχισε
Να σκάει σε ρωγμές μεγάλες σαν εκείνες
πό'χει η γη σε σεισμό
Κι από μέσα τους βγαίναν σε άγρια λάμψη
Τα μουσκεμένα ποιήματα που τρίζανε
σαν ξενυχτισμένα μυστικά
σε φωτογραφικό θάλαμο
Η άνωσή τους ήταν μια δύναμη αφόρητη,
Πάνε πολύ ψηλά, λέγαν οι ένοικοι,
Ας ελπίσουμε να βγουν από το σπίτι
Και να χαθούν, ίσως έτσι της θέας αυτής
απαλλαγούμε
και χρέος πια δεν έχουμε
κανένα,
Και ολοένα ανέρχονταν σαν σώματα
Βυθού σε επιφάνεια υδάτων
Ενώ η οροφή που τα συγκράτησε φάνταζε
Ένα αξιοπερίεργο αστείο - χρήσιμο ωστόσο
Τα βλέπαν ήδη πάνω κει να αιωρούνται
Και είχαν γίνει πια χαρταετοί,
Τράβα το σχοινί να κατέβει, έλεγε ο ένας
Στον άλλον, ας δούμε επιτέλους
ένα απ' αυτά,
Κι ολοένα τραβούσαν μα δεν κατέβαιναν
Οι χαρταετοί
Λέγεται ότι παρακολουθούσαν
Την ίδια την πορεία της δημιουργίας
από την αρχή της
Εκεί ψηλά στην οροφή αναρτημένοι
Τοτεμικοί ήλιοι και φλόγινες σημαδούρες
σε μήτε θάλασσα
μήτε ζωή
