το όραμα των κατόπτρων
Εγώ είμαι ο ξένος, εντοπιότητα δεν γνωρίζω
Αν μου αρμόζει σε αυτόν τον κόσμο τίποτε
δεν μου ανήκει
δεν ανήκω πουθενά,
Έλεγε ο μαέστρος στην άδεια αίθουσα της
Φιλαρμονικής του Πλήθους
Μιλούσε στο σκοτάδι μοναχός του
Κανείς δεν βρισκόταν εκείνη τη στιγμή
κοντά του
Κι οι τοίχοι φάνταζαν να μην υπάρχουν,
Μου φαίνονται ακατανόητα τα πάντα,
συμπλήρωσε,
Κι ακόμα περισσότερο ακατανόητη
Η παρουσία του εαυτού μου σε μορφή
ανθρώπου
σε ον που θέλει
Ότι σίγουρα κάθε μορφή δημιουργία πάσα
Είναι μια τερατώδης φυγή από τον ήχο
του πραγματικού
Ζούμε το requiem κάθε αλήθειας και
Είμαστε γι αυτό οι επίγονοι της κτήνωσης
σε μια ταλάντωση πένθους
μέσα σε κτίση ονειρικής υφής
Γιατί όνειρο είναι ο κόσμος όνειρο ασάλευτο
Με πειθώ μίας πραγματικότητας κι η εσώτερη
αλήθειά μας
Η πραγματική αλήθεια με πειθώ ονείρου·
Βλέπω σημαίνει είμαι τυφλός και ομιλώ
σημαίνει φυλακίζω
ωστόσο
Διευθύνω την ορχήστρα ίσως σημαίνει
Αποκαθιστώ μια κάποια τάξη στην
Δημιουργία του κόσμου άγριο νεφέλωμα
Την στρέφω πιθανώς προς μια ανοιχτή
οροφή
προς τα άνω
όχι προς τα άστρα φυσικά
Αλλά προς μιαν άλλη οροφή
Και από κει σε άλλη κι άλλη
Η άνοδος αυτή φαντάζει βέβαια τέλος
Να μην έχει· η άνοδος αυτή είναι και μία
Καταστροφή του υπαρκτού ανθρώπου
Προς όφελος αβεβαιότητας μεγίστης
Αρνούμαι όμως να μη βεβαιώσω και εγώ
Τη μία και μοναδική εικόνα που
παρουσιάζει ο κόσμος
απ' τη γένεσή του:
Ένας καθρέπτης απέναντι σε άλλον
Kαθρέπτη κι εντός αυτών τα αλλεπάλληλα
είδωλα
Σε ιχνοσειρά του απείρου - βλέπω εκ δεξιών
Και εξ αριστερών τους δυο μέγιστους πυλώνες
του κόσμου
δύο αντικρυστοί καθρέπτες
και τα ονόματα αυτών:
Αδάμ και Εύα
Ή αλλιώς, ο νους κι η ύλη
Σε βαλς θανάσιμου αντικατοπτρισμού
Σε βαλς υψίσημης ειδωλογένεσης
Ενώ ανάμεσά τους φλέγεται
η τετάρτη
του Μπραμς
Και κάθε ειδωλογένεση μια μορφή ανθρώπου
Έρχεται σε ύπαρξη μαζεύει φώτα διώχνει φώτα
Στρέφεται απελπισμένα σε ισχυρότερα φώτα
Καταπίπτει θρυμματίζεται και θνήσκει
Σε μι' αυταπάτη απώλειας φωτός ακόμα
Πιο ανόητη και θνήσκοντας εγείρει κι άλλα
κάτοπτρα
και άλλα
βαλς των πρωτοπλάστων
Ξανά και ξανά ως την οροφή του θεού
Όνειρο να καθρεπτίζει όνειρο σε αίμα
Μια αμφίβολη ψευδαισθησιακή τελετή
Όμως είν' αλήθεια πως η τετάρτη του Μπραμς
είναι μια πιο άρτια ψευδαίσθηση
από την Ιστορία
Άλλο τι να ξέρει κάποιος δεν χρειάζεται
Για πάντα από πάντα είμαι τώρα
Ο συνάγων και ο απολύων στο κενό
Ο αναχωρών κι ο επιστρέφων πουθενά
Θνήσκον φως σε άγρα κι άλλων ονείρων
Μείζων σκιά σε αναμονή του πραγματικού
η ανθρώπινη κατάσταση,
Και λέγοντας αυτά σηκώθηκε ο μαέστρος
Και κίνησε να βγει απ' την αίθουσα της
ορχήστρας
Άναψε τα φώτα και τα άφησε ανοιχτά
Άφησε τη πόρτα ανοιχτή και τον εαυτό του
επίσης
τον άφησε ολάνοιχτο
και πήγε να διαλυθεί ήρεμα στο δικό του
σκοτάδι
*********************************************
*********************************************
Με το παρόν ποίημα κλείνει η τριλογία "Furtwängler΅.
Προσετέθη στο gcast το έξοχο "Κουιντέτο για πιάνο σε ντο μείζονα", σύνθεση του μαέστρου, ενώ στο vodpod αναρτήθηκε ακόμα ένα video που παρουσιάζει το μαέστρο σε πρόβες στο Λονδίνο το 1948 επί της τετάρτης συμφωνίας του Brahms .
