Ο Ενδυμίων αγαπούσε τα αεροδρόμια
Ήταν ο φυσικός του χώρος, έτσι έλεγε,
μάλλον το πίστευε
εκεί έβλεπε τη θάλασσα
εκεί και την έρημο
Και τα αεροδρόμια ήταν πάντα
Βομβαρδισμένα από όνειρα βιαστικά
ανθρώπων
αναχωρούσαν
έφθαναν
Ο πύργος ελέγχου ήταν ένας πελώριος κύκνος
Παρακολουθούσε έναν έναν ξεχωριστά
Περάστε, έλεγε, μόνο μην πάτε από κει
Ο Ενδυμίων δεν κατέφθασε ποτέ
Δεν πρόκειται ν'αναχωρήσει
Κοιμάται ο Ενδυμίων, συνέχιζε να λέει,
Μην σας ξεγελούν τα ανοιχτά του μάτια
Μη σας ξεγελούν οι αρμονικές κινήσεις του
Δεν είναι του κόσμου τούτου είναι πτήση
Μην τον ρωτήσετε τι ώρα είναι
Θα σας απαντάει πάντα τώρα
Μην του ζητήσετε φωτιά
Θα σας κάψει
Και ολοένα βύθιζε τη κεφαλή του ο κύκνος
Προς τα κάτω και μασούλαγε λαίμαργα
την λαχτάρα του κόσμου
που πηγαινοερχόταν
με κάτι σα χαμόγελο στα χείλη του
