Ο θάνατος είναι λευκό πουκάμισο τη νύχτα
Πεταμένο στη γωνία του κόσμου, περιμένει
τα βήματα
όμως ο ερχόμενος έχει φτάσει
πριν ακόμα φτάσει·
Ο που θα το φορέσει τελικά είν' ορατός
Τον δείχνουν τα παιδιά στην ανηφόρα και
τον παίρνουν στο κατώπι
Κι ο που θα προσπεράσει είν' αόρατος
Στη μνήμη χάνεται σε σιωπηλή περιπολία·
είμι είμι
Ακούγεται η παρθένος φωνή και αμέσως
Συγκεντρώνεται ένα τεράστιο πλήθος
στη πλατεία
ελήλυθα
Λέγεται ότι παραμένουν εκεί όλη τη νύχτα
Και λέγεται ακόμη ότι η λευκοντυμένη
γυναικεία φιγούρα
Παραπατούσε όλη την ώρα στην άσφαλτο
Κανείς δεν κατάλαβε ότι χόρευε
Κανείς δεν είδε ότι είχε βγει στο δρόμο
χωρίς κάποιο φως να την συσφίγγει
πλέον
χωρίς καμμία λέξη πια να την συσφίγγει
Δεν ήταν εύκολο να δει κάποιος τη διαφορά
Ανάμεσα στο θάνατο και την ονομαστική του
εορτή
ει μη το θαμμένο μάτι του ποιητή
στην κινούμενη άμμο μιας απο παλιά
εκκρεμούσας
αφίξης νεκρών που εισέτι
διαφεύγει
Ει μη το ανήκουστο ανοίκειο μάτι του
Ποιητή που κατορθώνει πάντοτε
να εξαγνίζει το κόσμο
χωρίς ποτέ να του δίνει δεύτερη
ευκαιρία
