ο καθημερινός μονόλογος του Ενδυμίωνος
Το πέρασμα δεν ήταν πάντα σαφές και ευκρινές
Έπρεπε πρώτα ν'ακινητοποιείται ο κόσμος
Κατ' επιλογή ή κατά τύχη σε εικόνα μία
Κι ύστερα να δημιουργούνται μες στη νύχτα
οι διαβάσεις κι οι σταθμοί
Τουτέστιν τα παγωμένα όνειρα οι θάνατοι
Κι η εμφάνιση των νεογνών κατά την αυγή
όλες οι σιδηροδρομικές γραμμές
Κι οι άνθρωποι ξεγελασμένοι πίστευαν βαθειά
Πως το ενώπιόν τους ήτανε τυχαίως
προσφερόμενο
έτσι χωρίς αιτία και σκοπό,
Απλά βαδίζουμε, έλεγαν με το βλέμμα σκυμμένο
Ακόμη και όταν υψούτο, απλά συλλέγουμε και
μας συλλέγουν
άγνωστο τι άγνωστο ποιοι
μπορεί και κανείς
Όμως ακόμη κι αν το δεύτερο συμβαίνει
Τότε αυτός ο Ούτις μας συλλέγει
μας συλλέγει ο Ούτις,
Και νύκτωρ συνέχιζαν να υμνούν ενώ
Από παντού οι αιώνες συνέρεαν σαν πόνοι
Ανακάθονταν στα στασίδια των προπατόρων
Και κοιτούσαν με βλέμμα λυτό τους επιγόνους
δεν είναι εξακριβωμένο αν ζητούσαν κάτι
ούτε βέβαιο ότι εξασφαλίζαν μια
συνέχεια
Οι άνθρωποι πάντως φρόντιζαν να περιμένουν
Τον θάνατο με όσο το δυνατόν καλύτερους
όρους,
Ιδού, λέγαν, έχουμε γη στρογγυλή και έχουμε
Αλληλοδιαδοχή ημέρας και νυκτός σε τακτική
βάση
Το μόνο που μας μένει είναι και η καταγραφή
Αυτών σε βιβλία - σίγουρα η αναπαράσταση
Μέλλει να μας εντυπώσει στη μνήμη της γης
Ότι η τελετή αυτή ίσως μας οδηγήσει κάπου
Όπου κι ο θάνατος μπορεί να λάβει
Κάποιο νόημα αναδρομικά προς όφελος
των γενεών,
Κι οι κινήσεις τους όλες ήταν προς αυτό τον σκοπό
Υπήρξαν πολύ αργές τόσο δυσκίνητες υπήρξαν
πολύ φανερές
Με ολοένα αυξανομένη επιβράδυνση και
Συσσωρευμένη προϊούσα καθίζηση
Η έλξη προς τα κάτω αξιολογήθηκε τότε
Ως η ανέλιξη μες στους αιώνες ως το
εκ των ουκ άνευ θαυμαζόμενο
Και η θλίψη των ανθρώπων παρατηρείτο ανά
Διαστήματα ως μη μετέχουσα της όλης
παράδοξης εορτής
Το πέρασμα του χρόνου συνήθιζε όπως πάντα
Να μαζεύει τις απογευματινές βόλτες τους
στα ανέμελα πάρκα των πόλεων
Όμως αίνιγμα ακόμη παραμένει
Η ακινησία των κορμών των δένδρων
Εν τω μέσω αγνώστου βυθού
Κι η πτήση της σκέψης κατά πολύ μακρύτερα
Των προβλεπομένων ωκεανών των λέξεων
Είθισται έκτοτε να συλλέγουν τα θαύματα
από τις στάχτες και μόνον
