Ιδού εμείς, είπαν ξαφνικά
Στον εργάτη του δικτύου
των αποχετεύσεων,
Ιδού και οι άλλοι, του είπαν
Ακόμα ξαφνικότερα, χωρίς
το βλέμμα τους
να μετακινηθεί αλλού
τον κοιτάζαν στα μάτια
σταθερά,
Εξ ορισμού είναι εχθροί μας
Ακόμα και αν δεν γνωρίζουμε
το γιατί
Ακόμη και αν δεν ξέρουμε σε τι
Συνίσταται εν τέλει ένας εχθρός
Και πάν' απ'όλα
Ουδόλως πράγματι μας νοιάζει
Αν τον θέλουμε για να πληρώσει
τα σπασμένα
ή
τη νύφη
Έτσι κι αλλιώς τόσο τα σπασμένα
Όσο και η νύφη δημιούργησαν
τον κόσμο αυτό
εν δραματική
πιστώσει
Έναντι μικρής προκαταβολής ζωής
Μέχρι τη συντέλεια των καιρών,α,
δεν δύναται
το ποσόν αυτό
ν' ανέλθει
Πέραν του προσδόκιμου του βίου
Δυστυχώς, εξήντα κι εβδομήντα
χρόνια
Δεν πληρωθήκανε τοις μετρητοίς
Ποτέ, μάλλον ο υπερπληθωρισμός
των
ονείρων
Δεν βρήκε αντίκρυσμα ακόμα σε
Χρυσό στην τράπεζα του θεού,
Κάποιος όμως θα πρέπει να δώσει
Εξηγήσεις, ένας τουλάχιστον από
τον ουρανό
θα πρέπει
να μιλήσει
Ουρανοκατέβατο παρ'όλ'αυτά δεν
Θα τον θεωρήσουμε, σίγουρα όχι
περισσότερο
απ'όσο την ίδια
την ζωή
Γι'αυτό χωρίς εχθρό φαντάζει
Μάλλον δύσκολο να υπάρξουμε,
Εφ' όσον εξαρχής διαλέξαμε να
Συνομιλούμε με έναν καθρέπτη
του βίου
κατά μήκος
της ψυχής μας
Εφ' όσον
Κάποιος τρόπος θα πρέπει να
Υπάρχει ώστε τα σπασμένα του
καθρέπτη
και
η νύφη
Που περιμένει στην εκκλησία
Ως χρέη να παραγράφονται
Τότε μας μένει το καθαρό, ατόφιο
Κέρδος ενός εχθρού που είναι ίσως
πιο αμήχανος
απ'όσο εμείς
Δεν ξέρει από πού ν' αρχίσει
Ούτε την καλημέρα λέει φυσικά
Ούτε την καληνύχτα να ψελλίσει
δεν μπορεί
αυτός
Αδιάφορο το ποιος, αμελητέο
Το πώς, σημασία έχει το ως
Είναι αυτός
πάει και τελείωσε
Να ξέρουμε πλέον τι μας γίνεται!
Συνηθίσαμε να λέμε και αυτό, μα
Το ζητούμενο βεβαίως είναι ένα
Τροποποιημένο αντίθετο, να μην
μάθουμε ποτέ
τι δεν μας γίνεται
Όμως εκείνο που μας μέλλει
Και περισσότερο απ'όλα
πρόκειται επάνω του
να επενδύσουμε
είναι πως
Θα 'ναι δικός μας, σκέφτηκαν,
Και προσέφεραν τσιγάρο
στο εργάτη
ο εχθρός, σου λέμε,
θα είναι ολόδικός μας
Ίσως το μόνο πράγμα που θα 'ναι
Πράγματι δικό μας σε αυτόν τον
κόσμο
'Εστω και αν ένας εχθρός είναι
Μάλλον ό,τι πιο εχθρικό εξ
ορισμού
Κάποιος θα πρέπει παρ'όλ'αυτά
Το βάρος του δικού μας εαυτού
να αναλάβει
Κάποιος
Που
Θα πρέπει την δική μας παράσταση
Ζωής να φέρει εις πέρας μα κυρίως
σε
κάποια
αρχή,
Κυρίως σε κάποια αρχή, είπαν ξανά
Και παρατήρησαν ότι ο αναπτήρας
Δεν άναβε, ενώ ο εργάτης περίμενε
Στοχαστικά με το τσιγάρο στο στόμα,
Τι ακριβώς περιμένεις; του είπαν
Δεν υπάρχει φωτιά, δεν ανάβει,
στρίβε,
του ανακοίνωσαν εν τέλει,
Αλλά ουδείς εκ των δύο πλευρών
Δεν αποφάσιζε να μετακινηθεί
από
την μεταξύ τους απόσταση
Το δε τσιγάρο συνέχιζε να κυμαίνεται
Στον άερα
άκαπνο
Αν και ήταν φανερό ότι από κάπου
Προέκυπτε μαρμαρυγή φωτιάς
άγνωστο
από πού
