Ο ουρανός είχε αίφνης μετατραπεί σε
Κύλινδρο φωτιάς, και εκ της διαρκώς
Προβαλομένης καρδίας του διέπιπταν
Στον κόσμο οι νιφάδες του χρόνου ως
Περισπωμένες στις μακρόηχες συλλαβές
Μιας νέας επικυριαρχίας που ακόμα δεν
Φαινόταν στους αυτοκινητοδρόμους εξ
Όπου εσυνήθιζε να περνάει το τζιπ του
Προμηθέα,
Όταν πήγαινε να κτυπήσει κάρτα στον
Καύκασο, όμως επιθυμώντας επιτέλους
Ν' αρχίσει στις κλωτσιές το Κράτος
Και την Βία· α, προς τι με θέλει πάλι
Ο Δίας, ανεφώνησε -καθώς μαρτυρούν
Τα μη γραμμένα χρονικά των αοράτων
Νήσων Τηλέγκατα-,
Ο επαναστατημένος τιτάνας, ενώ από
Γύρω κατάστραπτε στο φωτορυθμικό
λειμώνα του κόσμου
Η ευγενική Ασία ούσα στην θέση πλέον της
Κουρασμένης, όμως ακόμα λείας καλλονής
Ευρώπης,
Μήπως, κατάλαβε ποτέ ότι η εξουσία δεν
Είναι ζήτημα εξουσίας, αλλά μιας αδίκως
Σπαταλημένης καρδίας στα περιθώρια
Μιας ανάγκης πιο δυνατής απ' τη κάθε
γη και ουρανό,
Ιδού ο άνθρωπος, συνέχισε να λέει ο Τιτάν
Δείχνοντας προς την απέναντι πλευρά της
Οροσειράς του Καυκάσου όπου η ομίχλη
Φαίνετο κάτι περισσότερον από επίφοβη:
ανέστια,
Κάποτε θα πρέπει να υπάρξει και για τον
Εαυτό του και όχι ως άθυρμα αθυρμάτων,
κατέληξε ο Προμηθεύς,
Και αμέσως ,
Καθ' όλην την υδρογειακή επικράτεια του
Κόσμου οι πόλεις δεν είχαν αποβεί άλλο τι
Ει μη μαστιγοφόρες μεμβράνες ενός νέου
Καιρού, κι ολοένα συνέκλιναν μεταξύ τους
Περπατώντας δια των μαστιγίων ώσπου να
Συναντηθούν σε όνειρον ελικτόν εν ευτόπω
Μη οριζομένω δια της γεωγραφίας αλλά δια
Της γεωψυχίας και του γεωοραματιζομένου
λίθου της ολότητας των ενιαυτών,
Η ζωή είναι φωτοβολίδα στον ωκεανό του
Θεού, ο που θα την δει και κινηθεί προς το
μέρος της,
έλεγε από μακριά η φωνή του ταξιδιώτη,
Συνήθως επιστρέφει στην Αλήθεια δια του
Προσθίου, ευθυτάτου δρόμου: το Μέλλον,
το Μέλλον
Είναι γι' άλλη μια φορά η χρυσαφένια νυξ
Δρομέων ονείρων στην οπού ανθρώπινη η
Φύση επιζητεί να συμφάγει με τους θεούς
Αλλ' όχι όμως τις ίδιες τις σάρκες της πια,
Ωσάν υάλινο αστεροσκοπείο καταμεσής
Των ιρανικών υψιπέδων και των ινδικών
Αλλομόρφων βλαστήσεων που μέλλουν να
Φανούν ξανά ως κέντρο βάρους αυτού του
κόσμου,
Και εντός του αστεροσκοπείου μια σκοτία
Μορφή θεάς στο χρόνο παραδιδομένης σ'
εναγκαλισμούς του αιωνίου:
Ταμίλ ελαφίνα των 23 χρόνων, ο τρόπος που
Κινείς διστακτικά τους πεσσούς της ζωής σου
Φέρει ακόμα στην ορατότητα τον περασμένο
Συλλογικό χειμώνα της ανθρωπότητας, όμως
Ο τρόπος που γελάς πάν' από τον ωκεανό
Είναι σίγουρα η ανοιξιάτικη λιακάδα της,
Σε μια Ιστορία που τα επόμενα κεφάλαιά της
Τα ξέρουν μονάχα εκείνοι που ονειρεύθηκαν
τις εναρκτήριες τους προτάσεις
με κεφαλαία γράμματα και όχι μικρά·
