Τα όρια του κόσμου είναι τα όρια μιας
Λογικής νύχτας, γεμάτης από μορφές
που δεν
Φαίνονται ακόμα, στους ξερριζωμούς
Των λέξεων, των προτάσεων αλλά και
Των φλογολίθων που πέφτουν διαρκώς
Ως βροχή στα έρημα γήπεδα των όντων
Και στη συμπαντική λεκάνη της Γαίας,
Όπου πλέουν οι χερσαίες επιθυμίες και
Τα νυχτερινά φώτα πορείας των τυφλών
Ερώτων, ότε η σάρξ αναμοχλεύει σάρκα
Σε κλειστό πτητικό δώμα που προσπερνάει
Παρακειμένως τα υδρογειακά γεγονότα με
ταχύτητα πεπρωμένου·
Το επόμενο πρωινό χέεται αδιάκοπα 'πό
Το τηλέφωνο προς το πάτωμα η αχανής
Έρημος του ομιλείν, είναι, ας πούμε όπως
Ο δρόμος που άγει από το Κασμίρ προς το
Μουζαφαρραμπάντ
κάτω απ' έναν πείσμονα ήλιο,
Κατά μήκος της πορείας δεν απομένει άλλο
Απ' τον δυτικό πολιτισμό ει μη άδεια μνήμη
Έναντι της τόσον μεγάλης εγγύτητας όντος
Που ανεπισύρει στο κόσμο η κεντρασιατική,
υπαίθρια των άστρων φωτιά,
Και μια πάντοτε χθεσινή εφημερίδα με τόσον
Μεγάλους τίτλους, λες και επρόκειτο τελικώς
Για μια πινακίδα απαγόρευσης στάθμευσης σε
Αυτό το λαίμαργο σύμπαν που βροχθίζει και το
ακριβές υδρόχρωμα της φιλοσοφίας,
Όπου ο Μπεργκσόν προφαίνει ακόμα σαν
Απλήρωτος σωματοφύλακας της ποίησης,
ενώ ο Χούσσερλ
Αν μη τι άλλο είναι ο Χουσσέρλοκ Χολμς
Καθώς παρατηρεί τα αποτυπώματα που
Αφήνει το Είναι στην άμμο του εικοστού
Αιώνα: κινούμενη άμμος, ασφαλώς, στον
Εικοστό πρώτο αιώνα δεν αποβαίνει όμως
Παρά μια Λίμνη του Πυρός για όλες ομού
Τις προϊστορικές σιγουριές της αδιανόησης
Από τις οποίες, όπως και να 'χει, γλυτώσανε
Οι ευφυόλυτοι κτίστες του Μπριχαντεσβάρα
Πάνω από χίλια χρόνια πριν, όταν έφεγγε σε
Αθέατη ήπειρο ο Ράτζα Ράτζα και τα σώματα
Των ερωμένων γυναικών παρουσιάζονταν ως
υγροί φωτόλιθοι εν καμίνω αισθήσεων,
Όμως τι σημαίνουν πάντοτε αυτές οι τρεις
Λέξεις: χθες, σήμερα, αύριο, τούτο είναι το
αίνιγμα που λύει κάθε φορά η ποίηση,
Επειδή , γράφω ποίηση, σημαίνει,
Πρόκειται να πάω χθες και ήμουνα εκεί αύριο·
Επειδή ποίηση, ακόμα, είναι ό,τι μας γλυτώνει
Συνοπτικά από τον πληβείο χρόνο του ομιλείν,
Και μας αφήνει παρακαταθήκη στη λευκότερη
σημασία των σημείων των οριζόντων:
Στο κάτω κάτω υπάρχει η Δύση υπάρχει όμως
Και η Ανατολή: κι ο ποιητής δεν θα 'χε κάποιο
λόγο να μην είναι
ανάμεσά τους,
Αν βέβαια υποθέσουμε ότι μπορούσε να υπάρξει
Ποτέ αλλού, σε μια Γαία που 'ναι μονοδιάδρομος
έτσι κι αλλιώς ·
