Ο άνθρωπος είναι το κέντρο βάρους μιας
Βαθύτερης νύχτας που απλώνεται πάντα
Σε φωταγωγημένες λεωφόρους του ομιλείν,
Μια κινούμενη κλίμακα νοσταλγίας για κάτι
Που δεν αντιλαμβάνεται ή δεν θυμάται: ο
Πολιτισμός, η κουλτούρα, ακόμη κι η ζωή
Δεν είναι παρά αμηχανία που μηχανεύεται
Συνεχώς μια κάπως εορταστικότερη θλίψη
Στα κατώγεια της Ιστορίας, και ένα βιβλίο
Δεν είναι πάντα παρά ένα πιάτο ρύζι, όταν
Σερβίρεται τυφλά σ' ένα άδειο εστιατόριο
Της Πνομ-Πενχ, ή μια ζαρωμένη σακούλα
Πεταμένη σ' ένα λασπόδρομο του Ρίο ντε
Ζανέιρο· σχεδόν μι' ανταρσία της οπτικής
Στις πάνοπλες πόλεις, ένας πολιτισμός που
Αν θα έψαχνε κάποιο ουσιαστικό λόγο της
Ύπαρξής του, τότε αυτός δεν θα ήταν ει μη
Ο αθρόος, ανενόχλητος έρωτας σε όλες τις
Σεληνιακές πλατείες που κατά κανόνα της
Αστικής ανάπτυξης περιφαίνονται έρημες
Στο μήκος της πορείας των σιδηροδρόμων
Όταν τα βαγόνια άγουν αδιάκοπα στον ίδιο
ωκεανό της πολυπληθούς αμορφίας·
'Ενας ιερέας και ένας τυχοδιώκτης: ποιος
Ο Άβελ και ποιος ο Κάιν, τούτο δεν θα 'ταν
Τόσον εύκολο ν' απαντηθεί σε ένα μόνον
Παράδειγμα, όμως οποιοδήποτε άλλο θα
Ήταν απλά αυτός ο κόσμος: αναμφίβολα
Όχι το καλύτερο μέρος για να εννοείς μια
πρωθύστερη αλήθεια,
Επειδή ο κόσμος δεν oδηγεί και δεν θα
Μπορούσε πάντα να οδηγεί ει μη σε μια
πιο αυθόρμητη,
Τόσον αθώα εκτροπή από κάθε αλήθεια
Προς πιο αποτελεσματική παραπλάνηση,
Γιατί είναι γνώρισμα κάθε ευτυχισμένου
Ολύμπου το ειδέναι του πώς και του γιατί
κι ακόμα
του γιατί όχι αλλιώς,
Γνώρισμα όμως αυτής της ζωής, της τόσον
Φευγαλέας, πλην επίμονης ως πολύχρωμος
πάσσαλος αλόγων ονείρων,
Είν' η εγκατάλειψη στις εσχατιές της νυκτός
Και το τρελλό άναρχο γλέντι
σε μια γενικευμένη γνωστική αδιανοησία·
