Για μια παράλληλη χρονική ακολουθία, ότε
Οι νύχτες δεν ορίζουν ει μη έναν πυροφανώς
Λελυμένον χορόν στα κράσπεδα της ποθητής
ύλης
Και ότε διαρρέει συχνότερα μια λέξη που δεν
Επιφέρει άλλο τι από το ελικτόν του νοός στα
(μ)ορφικά μαγειρεία της γλώσσας
αλλά και της
Συντρεχούσης επιστασίας μιας ελεατικής Ηούς
Σ' ό,τι ο αιώνας θ' αδυνατεί μέσω της συνήθους
Ανθρώπινης ονειροδοξίας να πυκνώσει σε εόν·
Μα αυτός ο κόσμος, αυτή η νύχτα, προπάντων
αυτός ο ρους,
Το λαμπερό, λείο σώμα της γυμνής γυναικός στη
Κλίνη αυτού του ξαφνικού μας σύμπαντος, πέρα
Από κάθε λίμνη έννοιας και τροπικό ποταμό της
Ομιλίας, είναι σίγουρα η έξοδος προς μιαν σοφή
θηριοτεχνία
Στο Πουθενά της γαίας που φωτοβολείται από
Κάμπιες και πεταλούδες στο εκφραστικό μηδέν
συν ένα
του εἶμι :
Αυτό που ήρθε είναι επερχόμενο και αυτό που
Που θα 'ρθει ήδη αφιχθέν · ιδού, λοιπόν, επί τη
ευκαιρία
μια σύν-οψη
Της εγελιανής ταυτομαχίας: δεν θα μπορούσε
Παρά να (μην) την βλέπουμε συνεχώς εμπρός
μας,
Γιατί ο κόσμος όλος δεν αποκτά αξία ει μη στην
Απαξία του: είναι αδύνατον να χαρείς κάτι όταν
το παίρνεις πολύ στα σοβαρά,
Είναι, πρωτίστως, αδύνατον για την γνήσια
Ποίηση, όπως επίσης για το γλυκυαλόφωτο
πρόσωπο της αγαπημένης ενός ανθρώπου,
Να υφίσταται εν τω μέσω των οχλομηνιών,
Ει μη στις επιμελώς αδειασμένες από κάθε
χρόνο στοές των οφθαλμών,
Ο δε ήχος του φιλιού εκεί μέσα, καθώς μέλλει
Ν' αντηχήσει σε μιαν αχανή στερεομετρία της
διακριτώς ωμοφάγου έλξης
Όταν επιφέρει καταιγίδα σαρκός επί σάρκα,
Δεν σημαίνει άλλο από 'να ακόμα ποίημα της
ανθρωπότητας δια χειρός αχρόνου·
Και ό,τι τελικώς, επιφέρει το ποίημα στον χρόνο
Δεν είναι παρά η δίψα κάθε φορά για ένα ακόμη
φιλί
μέσα στην θεοσκότεινη, πλην σιωπηλά λυμένη
νύχτα του κόσμου·
