Οι κινήσεις της χορεύτριας κατ' εκείνο
Το θαμπό, φωτορρυθμούμενο απ' τους
θεούς
απόγευμα,
Ήτανε ένα χάρμα νοός και αδιόρατης
Μυστικής αγάπης προς κάθε ον ζωής,
ενώ
Η ανθρωπότητα τελούσε πλέον τόσον
Σκιώδης, περισσότερον από ποτέ στην
Σύνολη ημιζώντανη και ημίνεκρη ιστορία
Των δεκάδων χιλιάδων χρόνων, όπου και
εντοπίσθηκε
Πηγαινοερχόμενη συνεχώς, παραδόξως,
Ου μην αλλ' αδόξως πώς, από τον Άννα
στον Καϊάφα,
Εκλιπαρώντας ένα τόπι καθ' εκάστην
Φορά· αντ' αυτού της παραχωρούσαν
Μιαν ιδιόχειρη υπογραφή, την οποίαν
Ουδείς εγνώριζε τι ακριβώς θα έπρεπε
να την κάνει·
Η δε πλήρης υδρόγειος κατ' εκείνο το
Απόγευμα των θεών δεν ήταν παρά έν
Άθροισμα σκόρπιων νήσων καθ' όλην
Την έκταση ενός παγωμένου ωκεανού
Προς τον οποίον αυτές οι νήσοι με την
Αγαστή, τροπική βλάστησή, ίσταντο εν
Πλήρει αντιθέσει αλλά και συναρμογή,
Η χορεύτρια όμως, συνέχιζε να φαίνει
Όμορφη σαν δέκα χιλιάδες θεές και
Ευκίνητη ώσπερ το νόημα λέξεως· η
Λεία, υγρή, ερωτοφάνεια της μύτης της,
Και εκείνα τα σμαράγδινα μάτια της τα
Τόσον δαιμονικά όσον και εν ταυτώ αθώα,
Προσκαλούσαν τον κόσμον σε μια γιορτή,
άγνωστη ακόμα στους
συσκοτισμένους όχλους·
Σαν να τους έλεγε, προσκαλώντας τους
Πάντες με θεία μέριμνα και αδιαφορία
μαζί:
ιδού η Σοφία και η Αγάπη ιδού·
Πανικός και χάος στα πλήθη από κάτω,
Πατείς με πατώ σε, όπου φύγει φύγει όλοι,
χωρίς κανείς ωστόσο
να το κουνάει από την θέση του·
