Η παρουσία της ώσπερ Νύμφη Αιώνος
Στις σιδηροτροχιές του αίματός του καιΣε όλες τις γλαυκές φωταψίες της Εύας
Εν τω νοί ανθρώπου που την αγαπούσε
σαν λέξη μυστική
Μαγική και απρόφερτη από το χείλος της
Ανθρωπότητας ενώπιον της θαλάσσης του
θεού,
Ότε αυτός ο κόσμος προεσχηματίζετο από
Μήλο και Μάσκα στο αμόνι των εκπτώτων
αγγέλων
της Αυγής και της Σαρκός·
Αγκαλιάστηκαν τρελλά εκείνο το πρωινό,
Όπως πάντοτε· ενώθηκαν όπως ο ήχος με
την λέξη πάνω
Στην καδμεία φωτιά των αναγεννημένων
Ως εν ουρανοίς γραμμάτων της καρδιάς
τους,
Ενώ από κάτω στον δρόμο εξατμίζονταν
Οι σκέψεις των ανθρώπων - αιώνων και
Ανήρχοντο προς το στρώμα του υπερώου
Όπου είχαν πλαγιάσει οι δυο τους πλήρως
Αποκαμωμένοι από τους αλλεπάλληλους
Ερωτικούς αλληλοκαταβροχθισμούς των,
Ήχοι, λέξεις, ομιλίες γέμισαν αίφνης το δώμα,
Ολόκληρος ο κόσμος γρήγορα εξετροχιάζετο
Σε μια ηχητική μεμβράνη πυρός δίπλα τους
Ως εάν συνεμερίζετο την ηδονική χαρά τους,
Ως εάν ωστόσο κάτι περιττό που παρ' όλ' αυτά
Χαιρόταν στο φως μιας νέας Γαίας την γλυκεία
ανάπαυλά τους·
Και εκείνη
Όμορφη όπως όταν την πρωτογνώρισε, με το
Λευκόχυτο φως ενός αγάλματος καθ' όλον το
σφιχτό κορμό της,
Ένα ξανθό ποίημα δροσερής φωτιάς που 'χε
Γίνει αναπόσπαστο με την πλήρως νοόπλεκτη
κεφαλή του
επί χρόνια,
Έναντι ουρανίου παραδείσου που ανέμενε με
Άγρυπνο μάτι την κατάληξη του ταξιδιού του
στον σκιώδη μεν πλην γέμοντα
από κυτταρικούς χορούς
κόσμο των Μορφών·
