Και τι είναι άραγε ο Σοπέν πέρα από μια χυμώδη νοσταλγία στις πλημμυρισμένες από κόσμο ερημιές του 19ου αιώνα και του πύργου της Γεωργίας Σάνδη· μια νοσταλγία σε κάθε περίπτωση για εκείνους τους αστερισμούς των ανθρώπων που φαίνονταν να χάνονται μέσα στην λερναία ύδρα της Βιομηχανικής Επανάστασης.
Χρειάστηκε σίγουρα το φαινομενικά "αντίθετό" του ο Ρομαντισμός για να υπάρξει. Χρειάστηκε ακόμα να μην υπάρξει καν αυτό το "αντίθετο" ως αντίθετο, γιατί από την άλλη όψη της η Βιομηχανική Επανάσταση έκρυβε τον ίδιο ρομαντισμό αν όχι περισσότερον.
Ακούστε αυτό το Βαλς -ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια απ'όλες τις περιόδους της κλασσικής μουσικής-, στο βίντεο που παρατίθεται άνω, εκτελεσμένο από δύο εκλεκτές πιανίστριες της νεώτερης γενιάς και θα καταλάβετε γιατί μερικοί άνθρωποι γεννιούνται και δημιουργούν όχι μόνο ως η αυτοσυνείδηση της εποχής τους, αλλά και κάτι παραπάνω:
ως η φανέρωση της δυνατότητας για μια λαμπρή, ανήκουστη συναίρεση της ζωής με την τέχνη που δεν υπάρχει σε κανένα μέλλον (ή παρελθόν) παρά μέσα σε ένα κάθε φορά κρυμμένο "παρόν" του ανθρώπου.
Προς τους φίλους αναγνώστες/ριες :
Λόγω του καλοκαιριού αλλά και κάποιων εκτάκτων δραστηριοτήτων έχω "αραιώσει" κάπως τις ποιητικές αναρτήσεις αυτή την περίοδο. Σιγά-σιγά θα επανέλθω στους κανονικούς ρυθμούς μου και εδώ.
Ευχαριστώ κάποιους/ες από εσάς για τα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που μου γράφετε σε μέηλς· αν αργώ κάπως να απαντήσω δεν είναι από αμέλεια, αλλά λόγω των μόλις προαναφερθέντων.
