ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, Β΄

 
Ό,τι περισσότερο δε, του έκανε εντύπωση σ'
Εκείνη την γυναίκα ήταν πως έφαινε ως εάν

Έσχε προβάλλει αίφνης από μια σπανιότερη
Καλλιέπεια και λυτή τέχνη του πραγματικού· 

Τα χαμηλά φώτα του Καφέ και οι απαλόηχες
Παλιρροιακές συζητήσεις των παρυπολοίπων

Αραιών θαμώνων όπως επίσης το εξαιρετικά 
Κομψό γούστο της εσωτερικής διακόσμησης,

Δεν έκαναν άλλο απ' το να αναδεικνύουν την
Μορφή της ως εν τω επικέντρω ζωγραφικού

Πίνακος της Ζωής· αυτή την φορά μηδεπώς
Εφαίνετο πάνω της η λευκή, ιατρική φόρμα

Αλλ' ένα υπέροχο λευκό πουκάμισο που όλως
Υπερέτονιζε τον δη ακαταμάχητο μαγνητισμό

Του πολύ περιποιημένου προσώπου της, ως
Επίσης, είναι αλήθεια, το εξαιρετικά σεμνό

Και σοβαρό του χαρακτήρα της· δεν του 'ταν
Όμως διόλου δύσκολο να καταλάβει πως τον 

Ήθελε πολύ, ούτ' ακόμα καθίστατο εύκολο ν'
Αποκρύβεται μια μικρή ταραχή των μιμικών

Μυών επί του προσώπου της, κάθε φορά που
Κοιτάζονταν κατάματα· τον ήλκυε σαφώς, τον

Είχε εντυπωσιάσει η 'Ιλγνα, όμως η καρδιά του
Ανέτρεχε συνεχώς στην νεαρή Αυρηλία· την δε 

επόμενη μέρα

Θυμήθηκε πως ο κόσμος αυτός είναι τοσούτον
Πολύτιμος, επειδή ακριβώς είναι φθαρτός και

Μη επαναλήψιμος· ό,τι μπορεί να προσφέρει
Μια πραγματική αξία στον άνθρωπο δεν είναι

Μήτε οι πεποιθήσεις, μηδέ και τα επιτεύγματα
Αλλά το θάρρος της Ελευθερίας, ότι η Πλάσις

Αυτή δεν είναι παρά μια ανοιχτή προς πάντες
Φυλακή με μηδέποτε ορατό τον δεσμοφύλακα

Kαι πότε ακριβώς έλαβε την δική του έγκριση 
Κάθε τι που συνέβη, συνέβαινε και θα συμβεί

Στον κόσμο όπως επίσης και την έγκριση των
Άλλων, τούτο ενέμενε πάντ' ανήκουστο ένα το

έλλειμμα της μεταφυσικής Δημοκρατίας

Και μια καταδρομή της Ποίησης στα σκοτεινά
Οχυρά του μη συνειδητού, η οιονεί πυρπόληση

των

Τειχών της Τροίας έως τα χρυσέα πελάγη της
Ηλιακής Θέρμης των Αιγιαλών Ερώτων ούτω

την υπνοβατική σήραγγα του Χρόνου

αφήνοντας οπίσω 

στην αρχαία άβυσσο των ονείρων, είπε

Και του ήλθε στο νου αμέσως τότε η σκοτεινή 
Χώρα των Κιμμερίων όπως περιγράφεται από 

τον Όμηρο,

Η βαρβαρότητα 'λλωστε δεν είναι προστάδιο 
Της ανθρωπότητας αλλά ο φυσικός όρος της

Ύπαρξής της και μονάχα ο έρωτας μπορεί να
Εξανθρωπίσει το τυφλό ανθρώπινο δίποδο κι

Είν' άλλωστε αυτός ένας καλός λόγος για να
Φύγει κανείς από τον Ουρανό ταξιδεύοντας 

Προς το Κέντρο της Γης, που έτερον δεν είναι
Παρά η αγάπη του αρσενικού προς το θηλυκό

με όλα τ' άλλα απλά να έπονται,

Αναλογιζόταν εωσπού το βλέμμα του κατέπεσε
Στην ίδια αρχαία Νύχτα της Πόλης με τα φώτα

Και την λάμψη της Ωγυγίας να περιστοιχίζουνε 
Την διαδρομή του· είχε παλέψει πολύ στην ζωή

του,

Δεν φοβότανε τίποτα και κανέναν και το ισχυρό
Του χαρακτήρα του κάποτε προκαλούσε κάποιο

Δέος σε όσους δεν είχαν αρκετή οικειότητα με
Αυτόν· ιδέα δεν είχε τι ζητούσε σε μιαν τέτοια

Εποχή κατολίσθησης του Χρόνου ανάμεσα σε
Πνευματικά ερείπια ανθρώπων και ποιητάδες

Της παρακμής· αν ένοιωθε ως ξένος στο κόσμο,
Τότε σε μια τέτοια εποχή δεν ημπορούσε παρά

Να νοιώθει διπλά ξένος 

Όμως το φύσει χαρωπό και αισιόδοξο της ψυχής
Του, τον έκαναν γρήγορα να ξεχνά την σωρηδόν

Περιττομορφία του περικοσμίου φαίνεσθαι και 
Να κυνηγά μια πιο ακριβή έννοια της Μαγείας 

Στην αιθρία των συναρμολογημένων λέξεων της
Ποίησης· εν τέλει, διεπίστωσε, ό,τι έχει δικό του

Ο άνθρωπος δεν είναι παρά το θάρρος του, άνευ
Αυτού δεν είναι παρά μια ασύντακτη ορατότητα

Στο πανδαιμόνιο της Παγκόσμιας Βαβυλώνας η
Που εξ αρχαίων χρόνων και εξ αρχής σύγχυσης

Των γλωσσών δεν ήτανε παρά ίδια κάθε φορά:
Ένας προφητικός ειρμός της Αιωνίας Εδέμ και

Μια φωτεινή αστροστοίχιση όλων των ψυχών 
Σε μια μάχη χειραφέτησης κι αυθυπαρξίας εκ

Πασών των Πυλών του Ενός· 

Η Δημοκρατία, 

Είναι το νέκταρ του εκλεκτοτέρου Είναι, και όχι
Μόνον ο κόσμος αλλά και ο παράδεισος άλλο τι

Δεν συνιστούν ει μη φάρσα και παρωδία χωρίς
Αυτήν, ανεφώνησε νοησιαρχικώς και του ήλθε 

τότε στο μυαλό αυτόματα

Και σε ευθέως παρορμητική παρειρμικότητα 
Ενός διαιωνίως παρίστασθαι στα ηλιοστάσια

του Χρόνου,

η λαμπρή τέχνη στο εκκλησιαστικό όργανο

του παλαιού

Μεταμπαρόκ μάστερ Johann Ludwig Krebs 
Και το κατά πόσο μπορούσε να συγκριθεί σε 

Ορισμένα έργα του και με αυτήν ακόμα την

Τέχνη του Μπαχ·

Το γεγονός πως αυτός ο μεγάλος καλλιτέχνης,
Σκέφτηκε, αναγκάστηκε κάποτε να δουλέψει 

Για φαγητό και όχι για χρήματα για να θρέψει 
Τα επτά παιδιά του, αυτό δεν είναι παρ' ακόμη

Ένα casus belli με την Έννοια της Μοίρας, όπως
'Αλλωστε κι άλλες χλωμόφωτες στις ανθρώπινες

σπηλιές

υπαυθαιρεσίες της Ιστορίας·

Ντρόεμ, εδιάβαζε αργά τη νύχτα το μέηλ της,
Είσαι σαν δυνατός ήλιος της παραλίας που οι 

ακτίνες του 

Μπορούν να κάψουν ευαίσθητες επιδερμίδες
Σαν την δική μου, του έγραφε, και γέλασε με

Την αστειευόμενη ασπίδα του φόβου της, και
Αφού έμεινε σκεφτικός επ' ολίγον ξεκίνησε να

γράφει ένα ποίημα·

Ο άνθρωπος, ο άνθρωπος, έγραφε στο τέλος 
Του ποιήματος, δεν είναι παρ' ο προθάλαμος 

του εαυτού του,

Αυτό που τελικά θα τονε παραλάβει από κεί
Μέσα για να τον μεταφέρει οπουδηπώς, έχει

νόημα 

Να το 'χει επιλέξει ο ίδιος από τον κόσμο ή 
Απ' τον μη- κόσμο και ουδείς άλλος γι'αυτόν,

Ό,τι μηδέ θεός μηδέ αφέντης δεν μπορούνε
Να στερήσουν το δικαίωμα στην ζώσα ψυχή

να μην υπολογίζεται 

ως άθυρμα 

του δικτύου των γεγονότων,

Και σε αυτόν τον πόλεμο νικητής δεν βγαίνει
Ει μη εκείνος που τελικώς θα θεωρήσει αυτόν

Τον 

Παμφάγο, ζωώδη φόβο της αυτοσυντήρησης
Ως μι' ακόμα προκατάληψη σκοτεινών όντων

σκοτεινοτέρας εποχής ακόμα·