ΤΟ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΝΤΙΒΕΡΤΙΜΕΝΤΟ

Επρόκειτο πιθανώς για τον διαρκή
Παράπλευρο Ανθό των Ημερών· ο 

κόσμος ήταν

όπως πάντα επιρρέων

σε υπνοβατική επιφυλακή,

Ενώ οι λέξεις των εσαεί εξαιρετέων
Επιτελούντο άχρις των ημερησίων

φωταψιών 

των 

Λυμένων λιμένων του μυαλού αλλά
Και κεκλεισμένων των νόων επί των

ονείρων

που διακυβεύονται

πάντοτε 

Στις επείσακτες έξεις των προθύρων
Όντων λίγο πριν τολμήσουν άλματα

σε όλως τυχαίες

και κυρτωμένες από τον χρόνο

στιγμές·

Εκείνο το παλαιότατο οίκημα ωστόσο 
Στα σύνορα της περιοχής, ωμοίαζε θα

'λεγε κανείς ως μια εμβόλιμη οπτασία
Του Αυθύφωνου και του Πλήρους και

σε μιαν

Έτι συμπλεονάζουσα αυτοσχεδιαστική 
Περιπλάνηση των ανθρωπίνων ψυχών

Εγγύτατα επιφερομένων προς αυτό και
Προσελκυσθεισών εκ των πλοκαμιαίων

Δρόμων του Χρόνου

εξ όπου δη·

Οι πέριξ ήχοι ακούγονταν πολλοί και εν
Ζωηροτάτη ασημία, το δ' όλως απότομο 

Φρενάρισμα έμπροσθεν γηραιού κυρίου
Που αποπειράτο αμέριμνος να διαβεί τη

κητώδη ράχη της ασφάλτου ,

Ήχησε στον αέρα ως ο βραχνός ξυσμός
Του οισοφάγου του Πραγματικού μετά

Από τις ακραίες σπασμικές στροφές του
Κινητήρος ολίγον προτού αποφευχθεί η

πτώση

ευτυχώς

Στον οδόστρωτο ποταμό μιας μοίρας με
Ευκαιρία προγλυτωμού ωστόσο· και μια

σακούλα από σούπερ μάρκετ

μόνον

Με το 

Περιεχόμενό της σημαντικώς επιχεόμενο
Στο δρόμο, επικύρωση σαστίσματος ενός 

ανθρώπου 

προ

Της ακαριαίας μετατόπισης του Είναι του
Προς το όριο της μεθυπαρκτικής απορίας·

Γύρω η ζέστη ήταν αρκούντως προβλέψιμη,  
Όπως επίσης κι η μικρή παύση της κίνησης,

Υπήρξαν ασφαλώς κι άλλα προβλέψιμα
Λίγο αργότερα σε αυτόν τον όσο να' ναι

αρκετά ελκυστικό

Γήινο Κόσμο,

Όπως οι φωνές των παιδιών που έπαιζαν 
Στην πλατεία, oι γέλωτες και οι εύχαρεις 

 

συζητήσεις απ'

τα περικείμενα καφέ

Τα ευλογημένα άπαξ γάου! των φερομένων
Απ' εδώ και από κει σκύλων μιας μαχόμενης 

παιδικότητας

που διδάσκουν πάντοτε τα ζώα

στους ανθρώπους,

Οι ήχοι των κινητών που συνέστειλαν τις
Συνομιλίες κατά τόπους και παρέες αλλά

και άλλοι

όρμοι της καθ' όλα ευχαρίστου

υπνώσεως του ζην·

Το δε περιστατικό της παρολίγον κρούσης
Του ανύποπτου ανθρώπου στον δρόμο δεν 

εφαίνετο πως είχε αφήσει ίχνη

επί του ερχομού

των νέων στιγμών της ημέρας,

Ως εάν είχε φροντίσει η Εικόνα του Κόσμου
Να το απορροφήσει πλήρως στα δυσείδωτα 

έγκατά της

καθώς η θάλασσα 

το περιπλέον επιπλέον ·

Ή όπως η ποίηση, αλήθεια, συγκεράζει
Όλα τα γεγονότα σ' ένα παρόν

Στο οποίο δύναται μονάχα να υπάρξει
'Ο,τι είναι

εξ ίσου πρόθυμα παρόν·

ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΣΕΛΗΝΗ

Μια προσωπογραφία ενός μυστηρίου
Παιδικού και αιωνικού εν ταυτώ, και

μια κρυπτογραφημένη βασιλεία 

στα τείχη της απτότητας

που

Ελλοχεύει στην αρχαία έλξη της μορφής 
Της· οιονεί ροδογραφία των λέξεων ότε

φαίνουν

έξωθεν της παγκόσμιας ψυχής 

προς τα ορμητικά χάδια του Ηλίου,

Παιδί, γυναίκα και βασίλισσα μαζί μιας
Άλλης εποχής που δεν υπήρξε κάποτε ή 

θα υπάρξει στο μέλλον,

Αλλά υπάρχει από πάντοτε, να συμφύεται
Με την σκιά του ανθρώπου στο απέραντο 

υδραγωγείο 

του μη-Χρόνου

και να

Ισοτροπεί τον πάγο και τη φωτιά προς
Την άγνωστη ακόμα κατεύθυνση μιας 

πειστικότερης

στα ανθρώπινα

Αναγέννησης,

Και ο ποιητής, καθώς της ομιλεί με πύρινη
Στροφορμή γλώσσες ανείπωτες ακόμα στις 

λαλιές των ανθρώπων,

όχι όμως γι' αυτό λιγότερο υπαρκτές,

Θαυμάζει τον ιερό χορό της στο ανθρώπινο
Σκοτάδι, όταν ο θόρυβος του πραγματικού 

καταπαύει,

και όταν η σιωπή ωστόσο αδυνατεί

να πάρει την θέση του ήχου,

Καθώς σε κάθε ένα ασημόφωτο απαλό
Πέρασμά της απ' τις κρημνώδεις σκιές

των θνητών,

είναι

Πάντοτε που ένα Σύμπαν υποχρεούται 
Σύσσωμο να ομιλεί για λογαριασμό της,

Και είναι πάντα ένας ο Ήλιος που
Προσέρχεται ξανά για το δικό της

φως

μέσα στα βωβά, αστρικά σπήλαια

της καρδιάς·