ΤΙ ΑΝΕΦΕΡΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΟΧΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΙΑΠΩΝΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΝΝΕΡΟΗ

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κυότο υπήρχε
Ένα χάσμα ανάμεσα στους θεούς και τους

ανθρώπους

Το οποίο, εξ όσων μπορούσε να συναχθεί
Εκ των πλέον παλαιών αυτοκρατορικών

χρονικών,
 
Αλλά και κάποιων μάλλον σκοτεινών μύθων
Που ακούγονταν στην περιοχή Αρασιγιάμα
 
Είχε την μορφή μιας Αβύσσου, η οποία ήταν
Πλήρης ωστόσο αστρικών φώτων που χέοντο 

έως

τα σπλάγχνα της γης·

Οι Άνθρωποι στο δρόμο από το Κυότο προς
Το Σογκάνο το απέφευγαν προληπτικά ότι

Φοβούντο πως θα μπορούσε να προκύψει 
Ανά πάσα στιγμή μέσ' από τα έγκατά του

ένας
 
κόσμος ουκέτι γνωστός

Πλήρως διάφορος του πραγματικού και
Δίχως οι ίδιοι να μπορούν να 'ναι βέβαιοι 

περί του αγαθού 

της υπόστασής του,

Παρ' όλ' αυτά, δεν υπήρχε εκεί τίποτε άλλο
Παρεκτός ενός κήπου και εντός του πάντα

η ίδια νέα γυναίκα,

Το όνομά της δεν ήταν ιαπωνικό, και φάνταζε
Ξένη στην περιοχή, κανείς δεν ήξερε ποιος και

πότε την άφησε εκεί μονάχη της

να παίζει όλη μέρα 

με τα θεουργικά παιγνίδια της

Τα ζώα του δάσους την λατρεύαν, οι άνθρωποι
Την κοιτούσαν όμως με σκεπτικισμό μήπως και

ήταν κάποιο πνεύμα του κακού

μεταμορφωμένο,

Κάποτε την πλησίασε ένας ισχυρός άνεμος,
Κι εκείνη είναι αλήθεια πως φοβήθηκε λίγο,

Όμως αργότερα την σήκωσε από το έδαφος
Πολύ τρυφερά και άρχισε να την μεταφέρει 

παντού στη γη,

Πού θέλεις να σε πάω, Ιννερόη, της έλεγε ο
Άνεμος σφυρίζοντας με χίλιες έγκατες βοές

Μέσ' 

Απ' τα ανοιχτά καλειδοσκοπικά  παράθυρα
Του μυαλού της, να , βλέπεις, της έλεγε, δεν 

υπάρχει

Λόγος να με φοβάσαι, οι άνεμοι σε αυτήν
Την περιοχή είναι δυνατοί στην βοή αλλά

μαζί και απαλοί 

στην αφή,

Και εκείνη ολοένα φάνταζε από τη γη σα
Συννεφάκι που ταξίδευε σε έναν ουρανό

Ο οποίος είχε το χρώμα του λαζουλίτη και 
Σε βαθεία εσπέρα των γήινων μορφών που

Βυθίζονταν σιγαλά στις σκιές που αφήναν
Οι ακτίνες του ηλίου λίγο πριν αποσυρθεί

στην

Άκρη του στερέωματος για να ονειρευτεί την
Δύση και την Ανατολή μαζί σ΄ένα παράφορο

ισημερινό αγκάλιασμα·

Τα μάτια της ήταν δυο κρύσταλλοι ιεροί και
Αφημένοι σε ανύποπτο χρόνο απ' το σύμπαν 

στην γη,

ενώ η λεπτή μορφή της

Ερχόταν από αιώνες σκοτεινούς που την 
Είχαν σμιλέψει ωστόσο με φωτεινόθυμη

ψυχή·

Και η οικουμένη όλη έδειχνε για μια στιγμή
Σα να κρατούσε την ανάσα της μπροστά στη

μαγική πτήση της,

Την ατέλειωτη φωταγωγημένη οροσειρά των
Θεών στο βάθος αφήνοντας να επιπλέει στην

αιθερική ομίχλη

της ανθρώπινης οπτικής εμβέλειας,

Τον ένα κόσμο μυστικό των θαυμάτων κανείς
Μην στέργοντας να αποκαλύψει σε βέβηλους

οφθαλμούς,

Και

Την μια αιώνια Φωτιά που συναρπάζει τις
Καρδιές του έρωτα, αποκαλύπτοντας στην

απέραντη  κοσμική προοπτική της·

ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

Το μεσημέρι στην πόλη ήταν απρόσμενα
Αποκαλυπτικό·  οι άνθρωποι ομιλούσαν

Μεταξύ τους μονάχα στα λατινικά ενώ
Απευθύνονταν στους περιπτεράδες στη

Νοηματική γλώσσα· οι δε καφετέριες στη
Φωκίωνος Νέγρη είχανε πλημμυρίσει από

Λωτοφάγους οι οποίοι και επεδείκνυαν τα
Βιβλία και τα σι ντι ο ένας στον άλλον σαν 

μήλα,

Ενώ στο συντριβάνι είχε φανεί ο μεγάλος
Κρατήρας του Κόσμου εξ όπου εισήρχετο

ξανά ο Χρόνος 

Βγάζοντας σαν πυκνή λάβα απ΄ εντός του
Τα θερμά ρεύματα των γεγονότων μαζί με

Τις δικτυακές πρωτομορφές αιτιότητας που
Συγκρατούσανε σαν τσαμπιά από σταφύλια

τις άπηκτες κεφαλές των Γενεών· 

Έμοιαζε σαν ο κόσμος να εκκινούσε ξανά
Όχι από την Αρχή αλλά από οποιοδήποτε

Μέσον

και

Ως εάν προσπαθούσε η πραγματικότητα
Να ορίσει ένα νέο Νόμο μην ευρίσκοντας

Πλέον σταθερό έρεισμα στην απρόσκοπτη
Χρονική συνέχεια στην οποία είχε εθιστεί 

Παλαιόθεν,

Μα κυρίως έμοιαζε ολόκληρος ο συνωστισμός
Των ανθρώπων, ο οποίος καίτοι υφίστατο τις 

μεταμορφώσεις

Εν τούτοις δεν τις κατείχε συνειδητώς μηδέ
Και ηδύνατο να τις ελέγξει προς όφελός του,

ωσεί

Η Παραβολή των Μωρών Παρθένων·

Δεν ήταν φανερό αν ανάμεσα στους χρόνιους
Υπνοβάτες, υπήρχε ένας που θα μπορούσε να

κερδίσει τη Στιγμή

σε ένα σύμπαν που συσσώρευε Χρόνο 

μόνον γι' αυτήν,

Και διόλου βέβαιον αν κατενοείτο πως όποιος
Κερδίζει τη Στιγμή κι όποιος την χάνει, έχουν

ένα κοινό:

ο υπόλοιπος χρόνος του βίου των

δεν μετράει·

Και ολοένα ο Κόσμος συνέχιζε να προσπερνά
Τον καθένα που θα μπορούσε να τον αρπάξει

ακόμα και  μ' ένα απλό χασμουρητό·

Και ολοένα οι άνθρωποι παρέλυαν,

Παρέλυαν και ονειρεύονταν·

 

JOHANNES BRAHMS: Scherzo In C Minor for Violin and Piano by Lana Trotovšek

Είναι αναμφίβολα ο Brahms εκείνων των τεσσάρων αριστουργηματικών συμφωνιών (ιδιαίτερα της 3ης και της 4ης) και των ασύλληπτα τεχνικών και εκφραστικών κονσέρτων του, είτε για το πιάνο (κατά την γνώμη μου το Κονσέρτο Νο.2 για πιάνο και ορχήστρα του Brahms είναι το καλύτερο στην ιστορία της μουσικής), είτε για το βιολί, ή για βιολί και τσέλλο.

Ακόμα είναι ο Brahms τόσο στις πιανιστικές όσο και σε εκείνες, τις απαράμιλλες σονάτες του για τσέλλο και πιάνο, που από μόνες του ορίζουν ίσως μια επιτομή του αυστρογερμανικού ρομαντισμού του δεύτερου ημίσεος του 19ου αιώνα.

Όμως μαζί με όλα αυτά τα αριστουργήματα, αυτό το Scherzo για βιολί και πιάνο που μπορείτε να ακούσετε από μια από τις καλύτερες βιολονίστριες της νέας γενιάς, έχω την γνώμη, πως δεν υπολείπεται σε τίποτα από τα προαναφερόμενα.

Στο βιολί η Lana Trotovšek και στο πιάνο η Yoko Misumi σε συναυλία στο St.Smith's Square του Λονδίνου.