Σάββατο πρωί, με χίλια πράγματα στην
Φωτιά αναμμένα κι έν' ανθρωπόμορφο
πέπλο
που
Τριχοτομείται σε πνεύμα, ψυχή και ύλη
Ως η τρίχρωμη σημαία μιας ευρωπαϊκής
République
Περί της οποίας ωστόσο οι άνθρωποι δεν
Συστρέφονται κατ' ανάγκην στην πτήση
Δημοκρατία,
Και
Νυν η αίσθηση της εκσπερμάτωσης εν τω
Μέσω των ψηλών γυναικείων ποδιών της
πρωινής
Σωματοποιημένης αύρας σε μια τορνευτή
Νεαρή περίσφιγξη της σπασμικότητας της
αθανασίας·
Ιδού το Αμφιθέατρο του Χρόνου,
Αιώνες κι αιώνες αργής αποσυμπίεσης της
Ελευθερίας δεν ορίζουν παρά το δικαίωμα
Της ουρανόθεν μαριονέττας να επιζεί και
Να αυτοβολείται έξ' από κάθε πεπρωμένο
Σκιών· ή μήπως είναι άλλη η διαφορά ενός
Λουί δεκάτου έκτου από τον Ζακ Ρου εκτός
Από εκείνη ανάμεσα
στον ιπποπόταμο και το γλαροπούλι
Που δεν συναντώνται ει μη στην τρέλλα
Των κυκλώπων των θρησκειών και των
δογμάτων,
Και
Ποιος άραγε μπορεί να κόβει μοίρες για
Τ' ανθρώπινα δίχως πρώτα να 'χει πάρει
την άδεια των ενδιαφερομένων;
Είτε θεό πεις την Μοναρχία είτε Σατανά
Το αποτέλεσμα μετράει· προς τούτο, ας
μην έχει άλλην θεότητα
Αυτό το σαρκοφάγο Κουκλοθέατρο πάρεξ
Δημοκρατία και Πνεύμα, γιατί το σύμπαν
Αυτό δεν έχει λόγο ότε 'πιθυμείς να σώσεις
Την ψυχή σου, αλλά όταν ελευθερώνεις το
βεληνεκές της απτότητάς σου
από την εσχάρα της υπακοής,
Am I not thy Dog? φωνάζει ο τυφλωμένος
Πολύφημος μέσ' από τη Μεγάλη Στοά του
Χρόνου,
Όμως
τα πάντα
Δεν είναι παρά η τρομοκρατία του Αγνώστου
Κι ο Λουί δέκατος έκτος στην γκιλοτίνα είναι
οδυσσειακή έλξις
όχι επί της Γηραίας Ηπείρου
Αλλ'
Επί της Καλλονής Ευρώπης ενώπιον του
Δεσποτικού Μυστηρίου των άστρων που
εκκρίνει την Ιστορία·
Και είναι αλήθεια πως
Έκτοτε η ανθρωπότητα δεν συνήλθε ακόμα
Από την Ελευθερία της
ώστε να
την καταλάβει κιόλας·
