"νυν ο άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω"
ΙΩΑΝΝΗΣ 12, 31
Κάποτε οι άνθρωποι τρομαγμένοι απ'
Το σκοτεινό φαινόμενο της ζωής και
Τ' άγρια πλήθη των άστρων στη νύχτα,
Περιστοιχίζανε με δέος τον Προμηθέα
Που 'ταν αλυσοδεμένος με έννοιες στο
Μέγα όρος Καύκασος του μυαλού του·
Τυφλοί, φωσφόρινοι και απελπισμένα
Θαρραλέοι ζητούσαν την βοήθειά του,
Εσύ είσαι ισόθεος, του λέγανε, και όμως
Είσαι ενάντια στους θεούς, συνεπώς θα
Γνωρίζεις ήδη πως να αποφύγουμε ό,τι
Δεν επιλέξαμε ποτέ, του είπαν, ενώ από
Απέναντί τους έχαινε σαν την αρχέγονη
Άβυσσo ο μέλας ορίζων των γεγονότων
Με τον Νυχτερινό Ήλιο του Δαίμονα
Να σκορπά ακτίνες της Aνάγκης στη
σιωπηλή πλάση·
Ότι εμείς ενώπιον σου λέμε Προμηθέα
Πως Μοίρα και Εξουσία εξ ανθρώπων
Φυομένες μήποτε είναι δυνατόν, γιατί
Κι οι δυο είναι θρέψη ριζών και όχι οι
Καρποί των κλάδων· και νόημα ποιο
Αλήθεια έχει μια δημιουργία παίγνιο
Στα δίκτυα των θεών έρημη από την
Κυριαρχία των ανθρώπων, ότι κτίση
Γήινη χωρίς ελευθερία δεν είναι άλλο
Απ' ουράνιο κάτεργο κι ένα κτηνώδες
έλεος,
Ιδού Προμηθεύ, σου λέγουμε, αυτή η
Νύχτα δεν ημπορεί να τελειώσει ει μη
Με την φωτεινότερη επανάσταση ενός
Αποστάτη θεού έναντι των άλλων θεών,
Που
Εκβιάζοντάς τους θα τους οδηγήσει σε
Συνθηκολόγηση και την παραχώρηση
εξουσίας
στους βροτούς,
Είπανε και παρατηρούσαν με φόβο και
Με τόλμη μαζί τον ουρανό που ομοίαζε
Μέσα στην σχηματισμένη σύναξη των
Συννέφων του σαν το άγριο πρόσωπο
ενός διώκτη·
Ότι ο άνθρωπος όσο δίκαιο και αν έχει
Δεν μπορεί να τα βάλει με τον ουράνιο
Νόμο του Δαίμονα
Ει μη μόνο με μια ισχύ ίση με αυτόν ότι
Το Κακό μήποτε στέργει δίκιο και λόγο
παρά μονάχα
την Δύναμη
και
Μόνον την Δύναμη που τυφλά λατρεύει
Ως εάν κήτος στους κτηνώδεις αιθέρες,
Και μία είναι πάντοτε η Αλήθεια προ των
Πυλών της ανθρωπότητας που λέγει πως
Ακόμη και
Ο πιο δίκαιος των νόμων αν εξ ανθρώπων
Γι' ανθρώπους δεν προκύπτει, άλλο τι δεν
Είναι
ει μη
Τερατογονία, και η μεγίστη ευεργεσία και
Ευδαιμονία αν οφείλονται δεν είναι παρά
εξουσία,
και
Χρόνος που δεν επιλέγεται αλλά επιλέγει
Είναι απάτη και σφετερισμός, επειδή ό,τι
δεν είναι ελεύθερο
δεν είναι υπαρκτό
αλλά σκιά σκιών,
Και σοφία που δεν είν' ακόμα φύσει και
Όχι μόνο επί νοήσει συγγενής δεν είναι,
Αλλά διπλή εξουσία, ότι μηδείς δύναται,
Μήτε θεός, μηδέ κι αφέντης, Προμηθέα,
Να ορίζει το ανθρώπινο, ει μη άνθρωπος
Για άνθρωπο κι αυτό είναι το λίκνο κάθε
Καλού στο κόσμου και το αντίθετο αυτού
Καλείται Υπακοή, χειρότερη μάστιγα στη
πλάση
δεν διακρίνεται,
Δήλωσαν και ακούγοντας τα λόγια τους
Ο επαναστάτης Τιτάνας κοίταξε ξανά το
Κόσμο
Ανάμεσα σε δυο Φωτιές κι ανάμεσά τους
Υπήρχε μόνο μια κεφαλή με ανθρώπινα
χαρακτηριστικά,
Όχι όμως πλήρως σχηματισμένα, ομοίαζε
Ως μορφή σε βράχο που διέβρωναν αργά
τα νερά του ωκεανού
αποκαλύπτοντας
μια κρυμμένη βασιλεία·
Και μήπως άραγε είναι σώφρον το γεράκι
Νόμους να κάνει για το λιοντάρι ή μπορεί
Ο
Ασβός να υποδεχθεί το φίδι στη φωλιά του;
Μηδέ θεός μηδέ αφέντης για τον άνθρωπο,
Προμηθέα,
συνέχιζαν να λένε,
Αλλιώς ο ίδιος ποτέ του δεν θα γίνει θεός
Κι αφέντης στο δικό του ουράνιο κόσμο
δεν θα καταλήξει
όντας ψυχοπάροικος
πάνω στη γη,
Ότι πρέπον δεν είναι ν' αφήσεις την γη για
Τον ουρανό αν πρώτα δεν είσαι ελεύθερος
επάνω της,
γιατί
Γη για ουρανό, εξουσία να αφήσεις γι' άλλη
Εξουσία, αυτό είναι εφιάλτης απεχθέστερος
Ακόμα και από τον κόσμο των σκιών, ότι εκ
Του μη άρχεσθαι μονάχα οδεύει κανείς στην
Ελευθερία
και ποτέ εκ της δουλείας,
Κατέληξαν, όντας συγκεντρωμένοι όλοι
Σαν μια νύχτα που ζητούσε να φωτιστεί
εντός της
Και να αποκαλύψει τα πλάσματα και τις
Μεταμορφώσεις τους που έκρυβε απ' το
φόβο της
τιμωρίας,
Φόβος αιώνων, πιο βάρβαρος των άλλων
Φόβων επί της γης, γιατί ότε οι άνθρωποι
αποφασίζουν
οι θεοί οφείλουν να σιωπούν
Και
Κάθε ουρανός που δεν είναι διακριτικός στη
Θνητή βούληση δεν είναι παρά τ' ανάκτορα
του Δαίμονα,
Γιατί ακόμα,
Θεός αγαθός δεν μπορεί να καλείται παρά
Μόνον εκείνος που δεν εξουσιάζει μηδέ σε
γη μήτε σε ουρανό
και είναι στους ανθρώπους φίλος
αιώνιος κι άναρχος κι όχι μονάρχης,
Βουτώντας ο ίδιος μια φορά στην ίδια την
Δημιουργία του, και μέσ' απ' το ταξίδι του
στους αιώνες
καρτερικά αναμένοντας κι αυτός
να ξαναθυμηθεί τον εαυτό του·
