Από την ιερή νύχτα των πραγμάτων
ότε αυτά
δεν
Συμφιλιώνονται με τις αιεί δεδομένες
Μορφές τους στην Καυκάσια φυλακή
του Είναι
Και επιχειρούν κάποτε να διαφύγουν
Σε μιαν αδιάγνωστη τελετουργία των
κρημνών και των υψιπέδων
Όπου η μείξη των όντων προοιωνίζει
Τη νέα χρυσή εποχή της προφάνειας
Και ολοκαίνουργιες ατομικότητες για
Τους αιεί εικονοκλάστες της Ιστορίας·
Χαίνει απαρχής του χρόνου το μεγάλο
Βάραθρο της Φαινομενολογίας και ό,τι
βιώνει ο
άνθρωπος
Δεν είναι παρά οι βηματισμοί εκείνου
Που ήδη έχει συμβεί και τελείται στην
αργή κίνησή του
για χάρη της ανθρώπινης
τυφλότητας,
Ντεζά βυ είναι ο κόσμος, και όμως όχι
Ήδη ειρημένος, τούτο μέλλει ο ποιητής
να το βεβαιώσει,
Τούτο μέλλει ακόμα
να το μεταβιβάσει,
Άγνωστο σε ποιον ακριβώς, άγνωστο
Για ποιο λόγο, χωρίς να έχει σημασία
Αν το χώμα είναι εύφορο, και διόλου
Προβλέψιμο ποιο μέλλει να είναι το
δένδρο·
Βράδυ του χειμώνα και καταμεσής ενός
Σφοδρού οράματος των γενεών που σαν
Γιγάντιοι κάλυκες προϊστορικών ανθέων
Προσπίπτουν στην αρχέγονη προόραση,
ο σταχτής γάτος
κοντά στη φωτιά
Δείχνει ωσάν να σκέπτεται βαθέως κάθε
Ενδεχόμενο ενώπιον της αχανούς πύλης
της ζωής,
Ακίνητος για σημαντικό χρόνο και με το
Βλέμμα καρφωμένο στη προοπτική του
αιωνίου πυρός της μεταμόρφωσης
μπροστά του
Εν τέλει με ένα απότομο άλμα έξω από
Τους άχρονους συλλογισμούς του ορμά
στην ανύποπτη μπάλα
για να παίξει,
Όμως
Δίπλα του η Φωτιά επιλέγει, για άλλη μια
Φορά να αναμένει, το ίδιο σιωπηλή όπως
πάντοτε
και αρχαία
εκ γενετής·
