Κυριευθεί από ανθρώπινες φωταψίες
Οι οποίες και έφερναν στην ζωή ξανά
Τον μεγάλο Χρόνο, έτσι όπως κάποτε
Παρετηρείτο να πηγάζει σαν κητώδης
Στρόβιλος από τα πυκνά έγκατα των
Μαύρων ωκεανών· οι δε πρωτομορφές
Των Καφέ που συμπαρετάσσοντο καθ'
Όλο το μήκος του πεζοδρόμου ωσεί τα
Εκτεταμένα υπόστεγα της εξ ουρανών
Αμνημοσύνης του ζην, εφάνταζαν ομού
Ως o ένας ασφαλής λιμένας έναντι της
Απεριόριστης θάλασσας της πόλης που
Επεξετείνετο προς όλην την επικράτεια
της ακραίας νύχτας του Είναι·
Οι στιγμιαίοι θόρυβοι εκ των ποτηριών
Και των φλυτζανιών, οι διελεύσεις των
ανθρώπων
Που προσήρχοντο με σχεδόν σβησμένη
Τη προτέρα μνήμη τους όσον αφορά το
ποιοι
ακριβώς υπήρξαν
πριν υπάρξουν,
Η προκατακλυσμιαία μουσική σε δυνατή
Ένταση από τις σκοτεινές χαράδρες των
ηχείων
και
Τα
Ολόφωτα σαν προβολείς του παραδείσου
Πρόσωπα των δροσερών κοριτσιών όπως
Και
Οι
Αριστοτεχνικώς τονισμένες καμπυλώσεις
Των κορμών τους δια των υποτιθεμένων
μη συνειδητών και όλως αυθορμήτων
κινήσεων τους
υπεγράμμιζαν
Την έξοδο ενός κόσμου που μόλις είχε
Περιέλθει σε προφάνεια και υπαρκτική
τεκμηρίωση·
Η δε
Θάλασσα απέξω είναι αλήθεια πως πια
Δεν ακουγόταν πέρα από σποραδικούς
Παφλασμούς διερχομένων τροχοφόρων,
Μηδέ και άλλη νύξη επικινδυνότητας απ'
το
Εξώτερο χάος του Αγνώστου καθίστατο
Ορατή στον αρκούντως σταθεροποιημένο
περίκοσμο του
Καφέ·
Καθώς προχωρούσε μάλιστα η ώρα κανείς
Δεν έδειχνε να έχει πρόθεση ν' αποχωρήσει
απ'
Αυτές τις παράκτιες στοές των συνομιλιών
Και των συναναστροφών, και εδίδετο όλως
η εντύπωση
Πως οι θαμώνες ήταν φώτα που προέκυπταν
Από άλλα φώτα και ούτω καθ' εξής σε σειρά
Που επεκόμιζε μια εύθυμη απειρότητα των
Στιγμιαίως αιωνίων αυτοσκοπών της χαράς
καταμεσής νεογέννητου κάθε φορά
οίστρου
ζωής για την ζωή χωρίς λόγο,
Μονάχα μία όλη κι όλη άδεια θέση στην
Γωνία σαν έρημη από αιώνες να δείχνει
Παρόλο
Που ο κόσμος μόλις είχε δημιουργηθεί,
Και ως εάν άγνωστος θεός ή δαίμων να
διέφυγε
Μιας
Ολοένα και περισσότερο καθισταμένης
Περιττής υποχρέωσης να επιβλέπει το
ισχύον
αποτέλεσμα της Γένεσης·
Άδεια θέση την οποία παραδόξως, και
Αφού η σερβιτόρα καθάρισε επιμελώς
το τραπέζι από τ' αποτσίγαρα
και τ' άδεια
ποτήρια,
Δεν φάνηκε κανείς κινούμενος προς τα κει
Να θέλει να καταλάβει·
