Οι άνθρωποι πιστεύαν παρ' όλ' αυτά
Πως ό,τι συνέβαινε δεν θα μπορούσε
να μην είναι
για το καλό τους,
Και πως κάποιος θα τους γλύτωνε από
Το χάος και θα τους αντάμειβε για την
καρτερία τους,
Ενώ η σύνολη γεωφυσική πτέρυγα του
Βαβυλωνιακού ξενοδοχείου φαινότανε
καθαρά
Πως είχε ήδη καταρρεύσει και χαθεί
Ανάμεσα σε μονόφθαλμα αγριεμένα
λουλούδια
Που μοιάζαν με ηλιοτρόπια αλλά δεν
Ήτανε· γέρνανε δε όλα μαζί κατά την
νύχτα
Όχι προς το φεγγάρι αλλά προς κάτι
Που δεν φαινόταν στον ουρανό, ενώ
μερικοί
Υπέθεταν πως ήταν το ίδιο , αρχαίο
Μάτι του Κύκλωπα που συνήθιζανε
Να
Λατρεύουν στις εκκλησιές και τους
Ναούς πάσης εγκόσμιας θρησκείας
και δόγματος
και αίρεσης
και πίστης
Κατά τους ενιαυτούς της αναμονής
Ενός μέλλοντος που δεν είχε άλλην
επιλογή
ει μη τον ερχομό του,
Το μάτι, λέγανε, μας βλέπει, συνεπώς
Ας μην ανησυχούμε, θα μας επιδώσει
εν κρυπτώ
ό,τι μας στερεί εν φανερώ
έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ' ορά,
Ετυμηγορούσαν και συνωστίζονταν
Στις προκυμαίες για να θαυμάσουνε
τα
Γιγάντια χταπόδια που είχαν από
Νωρίς στη χιλιετία περιμαζέψει οι
ψαράδες
μιας παγκόσμιας
Γενησαρέτ,
Είχανε όλα ανθρώπινη φωνή και δεν
Κοιτούσαν κανέναν ή κοιτούσαν ένα
ήλιο μη ορατό,
Που ήτανε φανερό πως εξασθενιζόμενος
Ο ίδιος, οδηγούσε αυτά τα μεγαθηριώδη
Πλάσματα στον χαμό εν ταυτώ χρόνω, ο
Δε κόσμος έγερνε επικίνδυνα πλέον προς
μια
Μείξη των μορφών, και από την τρομερή
Πρωτογένεια της ορατότητας οι κάτοικοι
Βλέπαν κάποτε καθαρά ένα Μάτι πάνω
Από μια μεγάλη πυραμίδα να φλέγεται
Βογγώντας και βρίζοντας δαιμονισμένα
Προς κάθε κατεύθυνση που θα μπορούσε
Να εντοπίζεται σαρξ ανθρώπου και το
Πνεύμα του· υπήρχε ακόμα ανατολικά
Της πόλεως και ένα μεγάλο κτίσμα που
Ήτανε, θρυλείτο, το άντρο του Δαίμονα
Και περιεβάλετο όλο απ' ένα κυκλώπειο
Αδιαφανές τζάμι, Καθρέπτης για αιώνες
εξ αρχής δημιουργίας
ή άφεσης,
Ενώ τώρα έδειχνε φυμέ, σκοτεινιασμένο·
Αυτό σημαίνει πιθανότατα πως θεός δεν
υπάρχει;
Ρώτησε κάποια στιγμή ο ένας άνθρωπος
Τον άλλον, εκ των δύο που ήτανε πάντα
όλος κι όλος ο πληθυσμός της γης,
Αυτό σημαίνει μόνο ότι εσύ δεν υπήρχες,
Ήλθε η απάντηση από την ετέρα μορφή,
Εγώ δεν υπήρχα; ξαναρώτησε ο πρώτος,
Ναι, εγώ δεν υπήρχα, απάντησε η άλλη
μορφή,
Και ποιος κυβερνούσε τότε απ'εκεί πάνω,
Επέμεινε η ανδρική μορφή, δαίμων ίσως
Που προσποιείτο τον θεό, ή θεός που δεν
Ήταν θεός ακόμη; συμπλήρωσε ενώ όλα
Τα σιταροχώραφα που είχανε μπει μέσα
Στην πόλη και έπλεαν ωσάν τα νερά του
ωκεανού
στους δρόμους και τις πλατείες
Ήτανε φανερό πως δεν έφεραν κανένα
Σκιάχτρο στις άκρες τους· σημαίνει ότι
Αν δεν υπάρχεις, κάτι άλλο θα υπάρξει
Για τον λογαριασμό σου, του απάντησε
η μορφή που έδειχνε θηλυκή,
Και αυτό είναι θεός ή δαίμων; ρώτησε
ο άνδρας,
Αυτό είναι μόνο κάτι που δεν είσ' εσύ,
Και ο,τιδήποτε δεν είσ' εσύ είναι απλά
βαρβαρότητα,
του απάντησε η γυναίκα,
εσύ ο ίδιος, του ξανατόνισε,
Εγώ, πρόφερε μηχανικά ο άνδρας, ναι,
Εγώ, επανέλαβε η γυναικεία μορφή με
Τα μάτια της να τρέπονται προς έναν
Ποθογόνο ερωτικό κοχλία που ολοένα
Περισυνεστρέφετο προς την πλευρά του
Συνομιλητού της , ενώ η πόλη ολόκληρη
Ήταν γεμάτη απ' ακινητοποιημένους
Οδοντωτούς τροχούς του Νόμου, που
υψώνονταν
Μέχρι τα ουράνια σαν κήτη που είχαν
Εξωκοίλει σε μη υπολογισμένη στεριά.
Και αυτό σημαίνει πως ό,τι ήταν εκεί
Έξω ήταν ένας άλλος; είπε φωναχτά
ο άνδρας,
Αυτό σημαίνει, του 'πε τότε η αιώνια
Σύντροφός του, πως ούτε εσύ ήσουν
ούτε και άλλος εκεί έξω
αλλά για σένα ένα Μη Εγώ,
Κι ό,τι δεν είναι Εγώ είναι μια φονική
Οφθαλμαπάτη και σχισμένος στα δύο
Χρόνος,
του αποκρίθηκε ατάραχα,
Σημαίνει ακόμα , πως ό,τι είναι Αυτό
Αν δεν γίνει Εγώ, τότε δεν έχει νόημα
Να το πεις θεό ή δαίμονα, είναι απλά
Κάτι εχθρικό, και όταν Αυτό είσ' εσύ,
τότε δεν είναι πλέον εχθρικό
αλλά πράγματι Θεός,
Κατέληξε η γυναίκα, ενώ η πόλη είχε
Προ ώρας παραδοθεί στις έτοιμες απ'
αιώνες
φλόγες
καθώς
Οι δυο ενέμεναν εκεί σαν αγάλματα,
Αγκαλιασμένοι για μιαν πληρέστερη
τρυφερή
αιωνιότητα,
και
Σε έρωτα τόσο βαθύ ώστε και αυτός
Ο ουρανός εφάνη τόσον διακριτικός,
παραμένοντας σιωπηλός
μπροστά στο τυφλό πια Μάτι
των μεγάλων αστρικών θαλασσών,
Την ιερή ανίερη διασάλευση των ορίων
Και την ακαριαία ανατροπή κυριαρχίας
Στο σύμπαν, μην θέλοντας ν' αποδεχθεί
Ή να αμφισβητήσει με έναν καινούργιο
έξαλλο σάλο
μιας νέας Γένεσης:
Εξάλλου ήτανε δεν ήτανε φανερή μια
Συμφωνία ή όχι, δεν είχε πλέον τόσον
νόημα
Εφ' όσον δεν φαινόταν να υπάρχει
εκεί έξω πια Κανένας·
