Που μπορεί να χωρέσει η ζωή και
όσοι είναι οι κύκλοι
που θα
Πρέπει να επιτελέσει η Ιστορία γύρω
Από το λεόντειο άγος του πολιτισμού
ώστε να φθάσει κάποτε
στην αιώνια
Εφηβεία του ανθρώπου,
Ούτως μετράται η νύχτα· όμως ακόμη
Κανένα σκότος δεν θα τολμούσε ποτέ
Να καλύψει ό,τι φανερώθηκε άπαξ στο
Φως ενός βαθυκόκκινου οκτάποδος με
τα συμπαντιαία
πλοκάμια-κλεψύδρες του
να
Ρυθμίζει ως εάν ήταν βιολογική καρδιά
Την όλη απεραντοσύνη της ζωής και τα
κυτταρικά υφαντά της·
Και οι γυναίκες και τα κορίτσια μιας
Άλλης εποχής έμειναν στο χρόνο σαν
Χρυσά γλυπτά μιας καταδρομής στα
Καλοκαιρινά ακρογιάλια του κόσμου
'Οτε νεαροί δράκοντες κατερχόμαστε
Από κάθε ουρανό στις αστροφώτιστες
οροφές
Των παρακτίων λεωφορείων και με τη
Δίψα του κοινωνείν που επιφέρουν το
άλας και η θάλασσα,
Μα και οι φίλοι των εφηβικών χρόνων
Έμειναν για πάντοτε οι ασυναίσθητοι
διδάσκαλοι της ποίησης
Που
Επιβιώνει ακόμα σε καιρούς περιττούς
Και στους λιγνίτες της γραφής κατά τις
νύχτες
Και αλήθεια είναι πως
Ποτέ δεν είναι παρελθόν εκείνο που
Υπήρξε αλλά ό,τι δεν νοσταλγείται
Και μελαγχολία δεν γεννάει η μνήμη
Όταν επιθυμεί τα μέλλοντα έρχεσθαι
που ήδη έχουν συμβεί
Καθώς με
Τρελλή σοφία και πυρομαχική καρδιά
Ο ποιητής ας ζητεί μόνον το δικαίωμα
Των φλεγομένων Δικτύων των Ουρανών
Κι όχι φθηνή την επίδικη δόξα· ότι ένας
αν Θυμηθεί
Τότε
Όλη η ποίηση απαρχής του κόσμου
Δεν θα φαίνεται άλλο τι εκτός απ' τ'
απομνημονεύματα ενός θεού
έτσι όπως
δεν τον γνώρισε ποτέ κανείς·
