Υπήρχε στην όχθη της λίμνης έξωΑπ' τον ξενώνα του Μπερνκάστελ
Ένα μυστικό πετράδι και αφημένο
Από χρόνο άγνωστο εκεί· η λάμψη
του
Τοσούτον εκτεταμένη στον χώρο
Ανά στιγμές το έκανε να ομοιάζει
ως
ο θρυλούμενος
λάπις των φιλοσόφων
Παραπεταμένος ωστόσο σε αφανή
Γωνία της πραγματικότητας και σε
θερμή προσευχή της φύσης·
Ήτανε δε όλως παράξενη η μορφή
Που λάμβανε κατά την εσπέρα, ως
Ο βαθυκόκκινος ήλιος που διέφευγε
Προς τη νύχτα να το καθιστούσε ένα
Είδος συνεχείας του
στο σκοτάδι
Και ακόμα έναν ακρογωνιαίο λίθο του
Μεγάλου ονείρου της ζωής εν τω μέσω
Μάλιστα των παρακειμένων ενυπνίων
Των φιλοξενουμένων· η δε κάμαρα της
Βιβλιοθήκης ήτανε μονίμως φωτισμένη
Κατά την όψιμη νύχτα, και ο άνθρωπος
Που φαινόταν αφοσιωμένος στη μελέτη
Των ογκωδών τόμων και απερίσπαστος
Στη σύνταξη ενός συμπαντικού codex της
Αληθείας, ότε αυτή είναι μαγευτική μόνον
Για τον έναν και διόλου για τους πολλούς,
Σπάνια εγκατέλειπε την θέση του πριν απ'
Τον ερχομό της αυγής·
Οι δε συμπλεκόμενες και συνδυαζόμενες
Λάμψεις τότε της κάμαρας, του πρώιμου
και έτι ολιγοστού ηλιακού φωτός
αλλά
Και της σιωπηλής κοντά στα νερά πέτρας
Προέτασσαν με τόση ολύμπια ηρεμία ένα
Το παραπέτασμα της οπτικής που κάλυπτε
Τη μυστική άφιξη του θεού όσον πληρούσε
Εκείνο το ξαφνικό έλλειμμα του σκοταδιού
Που παρετηρείτο στις επανεμφανιζόμενες
μορφές
της πρωίας·
Και εκείνος ποτέ μην φεύγοντας από το
Γραφείο του και εμμένοντας σκληρά ως
πού
Να
Προσέλθει μια, όσον, τόσον, ει ελαχίστη
Αποκάλυψη που θα κάλυπτε την πλάση
έτι περισσότερο,
Δεν
Ήθελε ν' ακούσει ούτε λέξη για ύπνο
Πιο πριν, μηδέ ωστόσο και για μετά,
Αποφασισμένος να περιίσταται πάντα
Εκεί, άφθαρτος λάπις καταμεσής μιας
Υπνωτικής άνοιξης πασών των φθαρτών
Υλών του κόσμου τούτου και πάντων των
εγκλεισμών του χρόνου της ζωής
σε Χρόνο,
Έως σήμερα εντοπιζόμενος ακόμα σ' αυτό
Το γραφείο του δεκάτου πέμπτου αιώνος,
Μια
μυστική καλλονή φιλοσοφία
του θεού
Συνεχίζοντας άπληστα να λειαίνει με το
Λεπτό ζύγισμα ποιητικό όχι της έννοιας
αλλά του φωτός της·
Φιλοσοφία
Σπάνια προσφερομένη, είναι αλήθεια, από
Τον ανέμελο εσμό των ποιητών διαιωνίως,
Όχι όμως σπάνια εξίσου
για τις ομοίως μυστικές
και
ανεξακρίβωτες χαρές της ποίησης·
