Ένα ολόκληρο σύμπαν από βελούδο
Και μια νύχτα υγρή από τις σταγόνες
του θηλυκού ιδρώτα
ιερόν απόσταγμα της δρόσου της
Εδέμ,
Του ερατοσθενούς, του ευόσμου ωσεί
Οι μνημειώδεις κήποι της εκκλησίας
της Καρδιάς,
Και ανθόνερου σταγόνες από κόσμο
Άλλον πλέον πραγματικόν αυτού, οι
Που πέφτουν σαν στάλες της βροχής
Επάνω στον κορμό της φωτιάς· όσον
Παλαιός είναι ο κόσμος, άλλο τόσον
Πιο νέος είναι ο έρωτας κάθε στιγμή
Σαν την πρώτη στιγμή της Γένεσης·
Εν αρχή η αγάπη για το απτό, ιδού
Το πρόσωπο της πλάσεως, είναι κάθε
Φορά η νέα γυναίκα που χαμογελά
και δεν είναι
ποτέ
Αυτή η γαία μηδέ και οι κάτοικοί της·
Μηδέ οι συνωστισμοί και οι οχλήσεις
των
Μήτε η συνεχής νύχτα των συνομιλιών·
Αιώνες και αιώνες μέσα σε σπείρες της
μαγείας, του αφανισμού και της
λύτρωσης,
Περιδινίζεται ελευθέρα και σκλάβος η
Μία ζωή του υπνοβάτη ώδε ανθρώπου,
Όσον ανελίσσεται τόσον αφαιρεί τον
Κόσμο και προσθέτει την μία μορφή·
Και
Όσον καταφθάνει κάποτε στην άκρη
Του ουρανού,τόσον έχει περισυλλέξει
το σύμπαν
σε
Ένα πρόσωπο της γυναίκας· τούτο
Μέλλεται να φέρει εφεξής σιμά του
στους πυλώνες των αθανάτων
Που έως σήμερα συνεχίζουν να ζουν
Χωρίς χρόνο, τόπο και εντοπιότητα,
Το Ένα ανακτώντας αντί για τα πολλά
Το Ένα κατανοώντας αντί του πλήθους
Την σύνολη οικουμένη λύοντας εν τέλει
Σαν παιγνίδι παιδικό· ποτέ σε κομμάτια
αλλά σε μια μορφή·
