Και όταν ανοίξαν την πύλη δεν είδανΤίποτ' άλλο στον διάδρομο ει μη την
ομίχλη
Και μέσα της τον τυφλό ποιητή να
Αφηγείται τα πάθη του Λούσιφερ
στην Ιστορία
Και εγγύς του αναστάς ο Κρόμγουελ
Να περιμένει την κρίση του κόσμου
που
Δεν ερχόταν, ιδού, έλεγε, ζωντανός εκ
Νεκρών ειμί, όμως εσείς ακόμα δεν
υπάρχετε,
Φώναζε προς τα πλήθη που ωδεύαν προς
Τις στοές του ουρανού να αναγεννηθούν
πίσω στην ανθρωπότητα,
Και ολοένα εκείνοι σπρώχναν τις επιθύμιες
Πλάκες από μέσα τους για να φανούν έξω
στο χορτάρι της ομιλίας,
Μα και ολοένα ο τυφλός ποιητής ωμιλούσε
Ανθύποπτος
Δίπλα στην ακοίμητη προτομή του Δαίμονα
H οποία δεν τράβηξε το βλέμμα της μακριά
Από τους ανθρώπους που αναδιεπίστρωναν
Σαν πτερωτά μυρμήγκια τον Αιώνα τους
Ούτε για μια στιγμή
