Ώστε δεν είστε ο συνονόματός σας,
Ακουγόταν αδύναμη η μια φωνή
Από το δεξί βάθος του διαδρόμου
Της συσκοτισμένης πολυκατοικίας,
Όχι
δεν είμαι ο
συνονόματός μου,
Ακουγόταν ακόμα πιο αδύναμη η
Άλλη φωνή από το αριστερό βάθος
του διαδρόμου,
Και μηδέποτε υπήρξατε εκείνος;
Επερώτησε η πρώτη φωνή με πολύ
Πιο αδιάφορο τόνο αυτή τη φορά,
Όχι, απάντησε η δεύτερη φωνή,
δεν θυμάμαι
να υπήρξα ποτέ
εκείνος,
Και φάνταζε σα να έσβηνε μακριά
Σε έναν αχνό αντίλαλο των τοίχων,
Και εσείς ποιος είστε τότε;
Εγώ είμαι μόνον ο συνονόματός του,
Του απάντησε, εξ όσων ανακαλώ δεν
φέρομαι να έχω
άλλη
ιδιότητα,
Και συνεπώς δεν είστε τίποτα απ'
Όσα είναι εκείνος, ετυμηγόρησε
Ξανά η πρώτη φωνή,
Δυστυχώς, ήλθε η διστακτική
Απάντηση, πρόκειται απλά για
συνωνυμία
και όχι
για ανεμπόδιστη επωνυμία
Δεν είμαι εγώ που έχω όνομα αλλά
Το όνομα που με έχει, μουρμούρισε,
Όπως ακριβώς η ζωή μαρτυρείται πως
Έχει τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος
τη ζωή
κύριέ μου,
δεν με καταλαβαίνετε, ελπίζω,
Όπως και να'χει είμαι ένα είδος σωσία
Χωρίς όμως ομοιότητες με το όμοιό του,
κι ακόμα πρέπει
να σας πω,
Πως
Κάθε άλλη ομοιότητα θα ήταν όχι τόσο
Επιθυμητή και καθόλου ανεπιθύμητη
και
όχι σε κάθε
περίπτωση
Λέω να μην υπάρξω σήμερα ιδιαίτερα,
Κατέληξε κάνοντας talk talk στον τοίχο,
Λέω ακόμα να τηγανίσω δυο αυγά μάτια
Για μεσημεριανό, συμπλήρωσε με έναν
τόνο
θριαμβευτικό
στη φωνή του,
Εσείς πάντως δεν θα ανακαλύψετε ποιο
Από τα δυο είναι συνονόματο του άλλου,
κατέληξε
ακόμα
πιο θριαμβευτικά,
Τότε δεν έχω να πω τίποτε άλλο μαζί σας
Κύριε, δήλωσε η άλλη φωνή νοσταλγικά,
Που παρ'όλ αυτά συνέχισε να του
Απευθύνει τον λόγο αν και κάπως
ψυχρά,
Πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια,
Οι δυο φωνές συνέχιζαν να μιλούν
ψιθυριστά
στον συσκοτισμένο διάδρομο
της πολυκατοικίας
Πού και πού εμφανιζόταν μία
Καθαρίστρια που άναβε ένα
φακό
και μάζευε πάντα
το ίδιο σκουπίδι
Επρόκειτο για μια πλαστική
Σακκούλα με ολίγα υπάρχοντα
φθαρμένα
και σχισμένα
εντός της
Κανείς από τους δύο συνομιλητές
Δεν την διεκδίκησε ποτέ, αν και
διεπιστώθη
αργότερα
Πως ο ένας άφηνε υπόνοιες πως την
Άφηνε εκεί ο άλλος· ευρίσκετο ωστόσο
σε μια σχεδόν μέση
απόσταση
και από τους δυο
Τόσο όσο ακριβώς θα επέτρεπε σε
Κάποιον να μην την θεωρήσει ποτέ
δική του
ή το αντίθετο,
πλήρως δική του,
Η δε ολιγόπνοη ισχύς και των δύο
Φωνών την προσπερνούσε σχεδόν
διακριτικά
Αν και κάπως ένοχα·
