Εδώ στην κατάμεστη άκρη της ζωής,
Λέγαν με σιγουρευμένη απάθεια, εδώ
στο πεδίο βαρύτητας
του εαυτού μας
-μαγνητικό πεδίο μα εξ ίσου
απομαγνητισμένο-
Έχουμε την εντύπωση πως έρχεται
Η στιγμή που κάποτε ονειρευτήκαμε
στον βαθύ μας ύπνο πράγματι,
Σε τι συνίσταται η άγια τούτη ώρα
Μήποτε το βεβαιώσαμε, πάντως
Ό,τι ποτέ δεν αγαπήσαμε είναι ήδη
Δικό μας, κι ό,τι ποτέ δεν ποθήσαμε
το αποκτήσαμε
Και ό,τι ποτέ δεν υμνήσαμε, αυτό και
Ανυψώσαμε σε θέσφατο καρδίας
Και αν ποτέ δεν μπήκαμε απ'την
Κυρίως πόρτα, φροντίσαμε ωστόσο
να φρακάρουμε στο παράθυρο
Δεν είναι εύκολο να βγούμε
από κει
πιστέψτε μας,
Είπαν και με ελαφρώς θεατρικό
Βλέμμα πνίξαν ένα λυγμό στα
στήθια
και συνέχισαν,
Δεν είναι εύκολο ακόμα όμως
Και να μείνουμε σε αυτή τη θέση
Που αν και δεν είναι μια θέση
Στον ήλιο, εν τούτοις προκαλεί
εγκαύματα στη ζωή μας
Όμως
Αγνώμονες μην είμαστε, λέγεται ότι
Αλλού πεθαίνουν, ναι, ας είμαστε
ευχαριστημένοι
Που ο θάνατος κατέστη πια παρηγορία
Και αυτό ακόμα επιτύχαμε εμείς να το
σκεφθούμε
Είμαστε οι άνθρωποι που παραδέρνουμε
Μονίμως ανάμεσα κόλαση και παράδεισο
και λέγεται οσαύτως πως
θεός και διάβολος
να μας βγάλουν απ τη μέση
δεν το μπορέσαν
Στεκόμαστε για πάντα εκεί, ακίνητα
Αγάλματα και προτομές εν τω μέσω
της διασάλευσης
της Ιστορίας
Σαν σκόπελος στην ύπαρξη όπου τα
Ορμώμενα τα πλοία των ανθρώπων
Προσπίπτουν από δεξιά προσπίπτουν
Και απ'αριστερά δίχως ν'αποφεύγεται
Η έλλειψη προσανατολισμού στον
ορίζοντα
Καθώς είν' αλήθεια ότι η αριστερά μας
Δεν γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά μας, μα
ούτε κι εμείς
γνωρίζουμε σαφώς
τι και οι δυο ποιούν
Και αν πετύχαμε το δίχως άλλο επί
Σειρά αιώνων να βγάλουμε από τη
σειρά τους
τους αιώνες
Μπορούμε να πετύχουμε ακόμα
Περισσότερα, η θέση μας φρονούμε
έχει πλέον
ασφαλιστεί
Από 'ναν σύρτη πιθανώς του νου,
Ωστόσο είναι μια ασφάλεια, αλήθεια
λέμε
πως κάποιος
μας
Έκλεισε απ' έξω όταν δημουργούσαν
Με φωνές και φασαρία τον κόσμο
δεν μπορούσαν δυστυχώς
να κάνουν
λίγη ησυχία
Μας ξυπνούσαν το πρωί τα συνεργεία
Με θορύβους και με ταραχή μεγάλη
Ώσπου κάποια στιγμή τελειώσανε
Οι εργασίες, τέλειωσε και η αναμονή,
και ο κόσμος αυτός
εγένετω
Καθώς μας έταζαν μία φορά
Κι έναν καιρό, πως μήποτε εμείς
θα είμασταν οι βασιλείς
μηδέ και οι ζητιάνοι
Αυτή την ωραία υπόσχεση ακόμα δεν
Την ξέχασαμε και ας την αρνηθήκαμε
σφοδρώς
δεν την ξεχάσαμε την ωραία υπόσχεση
Τώρα ακόμα περισσότερο που καταφέραμε
Οι βασιλείς και οι ζητιάνοι πια να σκέφτονται
όπως εμείς
Ο ένας κόσμος επιτέλους ας χαρεί την
Μία θάλασσα την πλέον σκοτεινή την
αδιαφοροποίητη
Ως εκείνη της αρχής του κόσμου σε μια
νέα αρχή απαραλλάκτως
Κι η μία πραγματικότητα ας επιφέρει
Πλέον τον έναν μόνον άνθρωπο
Κι εμείς ακόμη, ας χαθούμε μέσα σε αυτόν
Φαντάζει όμοιός μας σίγουρα, αλλά πολύ
πιο
μαζικός
Δεν είναι βέβαια εκείνος που υμνήσαν
Οι αιώνες
αλλά από το περισσότερο
Σαφώς το κάτι,
Είπαν, και κατέβηκαν γρήγορα
Τις κυλιόμενες σκάλες να πάνε
να προλάβουν το μετρό
πριν συγκρουστεί,
Από το περισσότερο σαφώς το κάτι
