Κατ' ασυνέπεια η λίμνη ευρίσκετο
Μέσα στη πόλη και όχι εκτός αυτής
Οι αγριεμένοι πολίτες κοιτούσαν τα
Είδωλά τους στα νερά και σαστίζαν
Συμφώνως προς τους κυματισμούς
Αυτών ζούσαν, η ακραία μιμική ισχύς
Της ζωής των τροφοδοτείτο πλήρως
Από τις αναταράξεις εντός της λίμνης
Τις οποίες μάλιστα τις ενεργούσαν οι
Ίδιοι, βουτάμε να πιάσουμε τους
εαυτούς μας,
λέγαν,
να δούμε επιτέλους τι ακριβώς είναι,
Βέβαια κατά κανόνα απόλυτο χωρίς
Μηδεμιά εξαίρεση αρπάζουμε μόνο
νερό
Ίσως
Αυτό οφείλεται στην πλειοψηφούσα
Υδάτινη σύσταση του ανθρώπου όμως
Το νερό αυτό γλιστράει από τα χέρια μας
Όπως ακριβώς κι ο εαυτός μας, αδύνατον
το πόρισμα,
λέγαν με χαμηλωμένη φωνή,
το πόρισμα αδύνατον,
συμπεραίναν οριστικώς,
Και παρατηρούμε πάντοτε με ακρίβεια
Πως εκ της διασαλεύσεως των κυμάτων
που
Εγείρονται
στην επιφάνεια
Προκύπτει και αναπαράγεται η ζωή μας
Πάνω ακριβώς στις λελυμένες πλέον
Παραστάσεις των ειδώλων μέσα στα νερά,
Τα κύματα που ανακύπτουν,πρέπει να το
πούμε αυτό
ποτέ σε μας δεν είναι επιθυμητά
κατ'ανάγκην
Είναι μάλλον μια κίνηση μηχανική όπως
Εκείνη της αναπνοής, ή όπως εκείνη της
αθρόας ομιλίας
σε ακόμα πιο αθρόους ανθρώπους,
Όπως και να΄χει το όλο φαινόμενο
Της ζωής κατά συρροή εφορμάται
Κατ' απορροή όμως δεν αποτιμάται
Παραμένουμε πάντοτε αιτούντες
αυτών των αινιγματικών
σκιών της λίμνης,
συμπληρώναν
Και ανέβαιναν στους υψηλούς βατήρες
Για να επιτελέσουν τις γενεαλογικές
καταδύσεις τους
Εκ των περιστασιακών ταχέων πιδάκων
Που υψώναν τα βυθιζόμενα σώματα
Αναβρέχονταν οι παράτυποι περαστικοί
Σηκώναν για λίγο το πόδι τους να δουν
την επίπτωση,
Ψιθυρίζαν,
να, μια υγρότης επέρχεται,
Και δεν βιάζονταν καθόλου να φύγουν
Από τον κύκλο των συντελειών
Παρέμεναν εκεί, ακινητοποιημένοι
Στις αναίτιες εποχές αναζητώντας
την επομένη
φυγαδευμένη
σταγόνα
*********************************************************************************
Με το ποίημα αυτό τελειώνει η ποιητική ενότητα "Το Καλοκουρδισμένο Κλειδοκύμβαλο"
