Τουλάχιστον έχουμε ακόμη την δύναμη
Των λέξεων, μονολογούσε ο Λάμα,
καθώς αγόραζε λαχεία
από έναν τυφλό,
Μπορεί βέβαια το αποτέλεσμα να μην
Είναι άμεσο, είναι ωστόσο σίγουρο
στην
μακροπρόθεσμη συνέπεια
του τρόμου
Αν αφαιρέσουμε το νερό απ'τη θάλασσα
Τι μένει; και αν ξερριζώσουμε τα δένδρα
απ'τον ουρανό
όπου και βρίσκονται
Μένει τίποτε περισσότερο από μια στέγη
Στην Ποτάλα που καλύπτει όλους τους
πολιορκημένους
χωρίς να το ξέρουν;
Τι θες να πεις ακριβώς; τον ρώτησε τότε
Ένας από τους εξεγερμένους της πόλης
της
Κρονστάνδης,
Μην και φαντάζεσαι ότι η λέξη μπορεί
Ν' αλλάξει την ιστορία και ν 'απαλλαγούμε
από το άχθος
της αναμονής;
Δεν μπορούμε άλλο πια να περιμένουμε
Μήτε το θάνατό μας μήτε τη ζωή μας
Φαίνεται ωστόσο ότι και τα δυο δεν
Βιάζονται να κατανεμηθούν ισοτρόπως
στον αιώνα
Συμπλήρωσε ο εξεγερμένος ενώ έκανε
Νόημα σ' ένα ταξί να σταματήσει, όμως
Ο ταξιτζής τον προσπέρασε καίτοι το
Όχημα ήταν άδειο, - είδες το ταξί;
είπε στον Λάμα,
Δεν με πήρε, η άδεια θέση δεν ήταν
Για μένα, μάλλον έτσι είναι και η
Ιστορία
Περιφέρει ένα κάθισμα κενό στα θεωρεία
Όπου κανείς δεν θα καθήσει, ένα θρόνο
Σμιλεμένο από σάρκα και οστά οπού
Καρδιά και αίμα ανθρώπου δεν θα
τα φορέσει,
Είμαστε οι περιπλανώμενοι σε ένα σημείο
Από το οποίο ποτέ από την γέννησή μας δεν
φύγαμε
Κι αυτό είναι το σώμα μας, το τι αργότερα
Θα φανερώσει αυτή η μάσκα δεν θα το
δουν
μήτε οι επερχόμενοι
Αλλά το τέλος που δεν βιάζεται να έλθει
Αλλά η αρχή που δεν ξεκίνησε κάποτε
αλλά
πάντα
Εκκινείται κάθε στιγμή που ανασαίνει
Ο άνθρωπος μαζί με το πλεόνασμα
της εποχής του,
Ο Λάμα τον άκουγε απορροφημένος
Σηκώθηκε και βγήκε έξω από το
μοναστήρι
Κάντζανγκ νταγκ με πα
Τσχο νταγκ με πα,
Του έλεγε από μακριά όσο μακριά
Ακουγόταν και οι ήχοι των τουφεκιών
και των κανονιών
Η πόλη της Κρονστάνδης ακόμα
άνθιζε
ενώ ο Λάμα πιθανώς να είχε δίκιο
Οι άνθρωποι δεν υπάρχουν
Τα πράγματα δεν υπάρχουν
Και ολοένα
Γκρεμίζοταν το δυτικό τμήμα της πόλης
Από ωθήσεις λέξεων ελκυστικού μίσους
σε ανοίκεια πια γραφεία αποφάσεων
