Όταν πηδιόταν η Σελήνη με τον Ενδυμίωνα
Τα φώτα στη Βίλλα Αφροδίτη ήταν ανοιχτά
όλα εξ άλλου ήταν ανοιχτά
κι οι πόρτες και τα παράθυρα
εξ ίσου
Κι η Βίλλα φάνταζε νήσος σε ένα ωκεανό
Χωρίς θάλασσα δική του - ότι το κτίσμα ήταν
η θάλασσα
κι οι εραστές εντός
Και στον ορίζοντα τα φώτα των μακρινών πόλεων
Τρέμανε σαν έννοια και κάποτε φλογίζονταν
έξαφνα
Σε πυρκαγιά λέξης και τινάσσονταν άνω ταχέως
Το γεγονός αυτό οράτο με ευκρίνεια
από τους εραστές
και χύναν άγρια ο ένας στο στόμα του άλλου,
Το σπέρμα μου είναι η λέξη μου, πιστοποιούσε
Ο Ενδυμίων καθώς γέμιζε το στόμα της Σελήνης
με καυτή σώψυχη φούγκα λευκοτάτη,
Και σίγουρα εκ του στόματος της γυναικός
Καταλήγει στην φυλασσόμενη σελήνη
του στομάχου
Απ'εκεί θα πάει στο αίμα της και στο μυαλό της
Ωσάν λευκή δύναμη σκοταδιού μη εγνωσμένου
στο καιρό του
λέγω
Ότι η παύση του φωτός φώτισε τους αιώνες
Και η κατασίγαση του Λόγου ομιλείται πλέον
με λέξεις
ασφαλώς
Είναι τούτο μια απόδειξη ισχυροτάτη πως
Κάθε πράγμα το που φαίνεται στο κόσμο
Αυτό το ίδιο είναι η έλλειψή του, φερ'ειπείν,
Βλέπω εμπρός μου αυτόν τον πίνακα του
Μποτιτσέλλι
Σημαίνει ότι βλέπω το αποτύπωμα της απουσίας του
Και τα λουλούδια αυτά στη γλάστρα λίγο πιο κει
είναι οι ανεμώνες του μηδενός σε σχηματισμό
ανεμώνης
Ότι άγρια τα χέρια που έγδυσαν τον ουρανό
Και τον παρέδωσαν λυκόφως μες στο νου
να συσσωρεύεται σε αίμα κι ιστορία
να οργίζεται
να καταλήγει
Είμαστε οι εγειρόμενοι κάθε στιγμή που
Προκύπτει μια Αιωνιότητα έτοιμη
να γίνει χρόνος
Και είμαστε οι εκπεσμένοι με τα κόκκινα μάτια
Που καίγονται από όραση λέξεως από όραση
έλξεως
Την μάστιγα τούτη ας τη χειριζόμαστε καλώς
Έως ότου διανύσουμε το εν δευτερόλεπτον
του κόσμου
στην αργή του κίνηση
Είμαστε τόσο υπαρκτικά αργοί
Όσο και η λέξη που ομιλείται από στόμα
ανθρώπου
και βαρειά πέφτει στο έδαφος
και ποιείται πράγμα τι,
Η Σελήνη τον άκουγε ωσάν έναστρη λαμπάς
Τεταμένου σύμπαντος σε ωορρηξία
κι έχοντας τη λευκή φωτιά του στο στόμα της
πήγαινε και βόγγαγε
μες στο δικό του στόμα
