Η κόσμος είναι μια φωτεινή νύχτα, Ενδυμίων,
Παραμιλούσε η Σελήνη στον ύπνο της, είναι
το έρκος των πραγμάτων
στη μισάνοιχτη αλήθειά τους·
εμείς προβάλλουμε
Και όχι κάτι άλλο έξω από μας - είμαστε
Γι'αυτό η ειρκτή του ουρανού με όρους
γλυκείς
Και ο νους μου είναι ο αποκλεισμός μου·
Στη χώρα του πραγματικού
Ανάγκη να σκέπτομαι δεν θα την είχα
Ούτε καν ανάγκη να υπάρχω για να
είμαι
επιθυμώ συνεπώς εκκινούμαι σε ύπαρξη
επιθυμώ συνεπώς δεν είμαι εγώ ακόμη
Ή μην θαρρείς ότι μπορεί πραγματικό να είναι
Εκείνο που ποτέ δεν είναι ίδιο και αλλάζει;
τα κύματα δεν είναι αληθινά
μονάχα ο βουβός ακίνητος πυθμένας
Ότι είμαι ιλύς και είμαι αίμα που απλώνεται
Ωσάν σαγήνη αγκιστρωμένη επί της κόσμου
Είμαι φώτα πεταμένα στο κατάστρωμα
της Ευρώπης
οι περαστικοί φεύγουν γρήγορα
Και είναι η κόσμος όνειρο δικτυωτό που πνέει
Μέσα στα λίθινα μάτια των υπνοβατών
Είμαστε οι ονειρευόμενοι και είμαστε ακόμη
Το όνειρο που ονειρευόμαστε
Το τετελεσμένο που δεν τελείωσε και η αρχή
Που δεν εκκίνησε - υετός υετός βρέχει όντα
ο παλμός
Όπως οι στοές που βαρύνονται με αχούς
Και τα φρέατα που ξεχειλίζουν στον ύπνο
είμαστε ο πηλώδης παλμός
σερνόμαστε όπως η εκκρεμότητα
-μία υπάρχει στην κόσμο
Αυτή θα μας επισύρει συνεχώς στη κοιλάδα
Του Ιωσαφάτ, Ενδυμίων, είμαστε οι ζωντανοί
Που κάποτε θ'αναγκαστούμε να πεθάνουμε
Για να ζήσουμε και είμαστε οι νεκροί που
Δεν μπορούμε να θυμηθούμε πότε πεθάναμε
Σχεδόν αδύνατον να εντοπίσουμε πού
υπήρξαμε για πρώτη και υστάτη
φορά
Ευρώπη, λέγω, Ευρώπη
Το θέατρο των επιχειρήσεων είναι η επιχείρηση
Του θεάτρου, θέατρο σκιών, ο λέων της κόσμου
το κλονισμένο τοτέμ της πρώτης φυγής
και
το μέγα είδωλο της επιθυμίας
Και βέβαια η μεγίστη επιθυμία για το είδωλο
Η χαμένη ήπειρος ίσως όχι για πάντα
ίσως ούτε και τώρα
Και κάποτε η αρπαγή είναι ο μόνος τρόπος
Για να προσθέσουμε και όχι να αφαιρέσουμε
Και κάποτε
Η αρπαγή της κόσμου είναι το σίγουρο βήμα
Για να εξισώσουμε την αξιοπρέπεια με την
οραματική Βιέννη του παραδείσου
Γιατί αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι κατά κανόνα
Υπάρχουν μόνο για να παρακολουθούν,
Αφού είπε και αυτά η Σελήνη κατέπεσε ξανά
Σε βαθύ ύπνο
Με τα μάτια ανοιχτά
και μ' εκείνη τη τρομώδη νύχτα
εσώκλειστη σε σκιώδη όνειρα
