Μια αινιγματική φυγή μέσα στην
Τόση συσσώρευση όντος και στο
Έρμα ενός κατοικημένου αιώνος
Που περιφέρει τους εξόριστους
Γύρω από το ίδιο σημείο νύχτας·
Η πρώιμη νεωτερική Ευρώπη σε
Βιαστική ημιχιλιετία και κάματο
Του κτιστού φωτός της Πολιτείας
Καθώς προσήρχετο στην μεγίστη
σύγκλιση του κόσμου
Ενώ συγκέντρωνε στο ημίφως τα
Ειδωλόφυτα στάχυα μιας παλιάς
Τόσον αρχέγονης φούγκας όπως
Η δημιουργία της λυμένης Σκιάς
που εκλήθη
Κόσμος,
Πεντακόσια έτη κατάχρησης της
Ιστορίας προς όφελος μη ορατών
Ακόμα κερδοσκόπων της Μοίρας,
Κι αν ο κυκλώπειος Αιών πεσσεύει,
τότε ο πεσσός περισσεύει
σε μοίρες - συσσίτια
Που διανέμονται στον εξόριστο
Πληθυσμό της προθυραίας Γης
Και στην αφύσικη απουσία μιας
Αιεί μεταφυσικής Δημοκρατίας
Από τα πρώιμα, βαρβαρικά έθνη
Της Ευρώπης, όταν με φρέσκες
δυνάμεις
Περνούσε από την Σαλική εφηβεία
Ξανά στη Ρωμαϊκή ενηλικίωση του
Νόμου
και την Συγκομιδή του Διαβόλου,
Και ο Ηγεμών
Εμμονικώς ερήμην των ημερησίων
Αινιγμάτων της ζωής ν' αποξηραίνει
Την Εδέμ σε καλλιεργήσιμο Χρόνο
Και σε ισχνά υποκίτρινα γεώφωτα
στα φέουδα της μοίρας·
Ο συμβολαιογράφος κύριος Χομπς
Και ο συμβολαιοφάντης Μοντεσκιέ
Δεν είναι
Παρά ο οίστρος του εφηρμοσμένου,
Γιατί ακόμα και ένα κάτεργο κάποτε
λάμπει με
Το φως χιλίων βασιλείων αν αυτό
Μονάχα μπορεί να διεκδικείται κι
άλλο τι όχι
Και
Πόσο λογικά, αυτονόητα σχεδόν
Μεταμορφώθηκαν οι άνθρωποι
σε ομιλούσες κούκλες
με δικαιώματα
Και πόσο βάρβαρος ο σάλος που
Κάλυψε την διακριτική φωταψία
της Πνύκας
μέσα στους ουρανούς
Και αν στα σοβαρά πιστεύεις ότι το
Πεπρωμένο σου πρέπει να ορίζεται
από ψηλά
Ετοιμάσου τότε να το υποθηκεύουν
Οι άνθρωποι από χαμηλά, και προς
Τι αλήθεια ποιητής να είναι κάποιος
Σε από παλαιά τοκισμένους καιρούς
Αν πρόκειται να περιγράφει ψιλικά
Συναισθήματα και βαρετές στιχικές
ιδιωτείες·
Γιατί η ποίηση
Καθίσταται τέχνη αριστοκρατική
Μονάχα όταν συγγράφεται με το
Πνεύμα της Δημοκρατίας,
Ειδάλλως
δεν είναι παρά
Βασιλευομένη οχλοστιχία, στα
Μήποτε ανευρεθέντα ιστορικά
ερείπια
τεσσάρων τοίχων·
