Ο ΙΩΒΗΛΑΙΟΣ ΟΡΙΖΩΝ

Στην πλατεία τα υπαίθρια τραπέζια Και τα καθίσματα εκτείνονταν καθ' όλο το πλάτος και τη σφαίρα του γνωστού αγνώστου κόσμου, Οι άνθρωποι υπήρχαν εκεί σαν από Πάντοτε, μια ακάθεκτη οπτασία της Σάρκας σε ένα πανοραμικό πνεύμα, Μια αστραπή που φάνηκε εξ αρχής να φωτίζει Το απέραντο αστικό σκοτάδι γύρω Από τον μεγάλο κρατήρα της ζωής Όταν φυγαδεύθηκε από τον ουρανό Στην γη και μια αμείλικτη απόβαση στη Μορφή· Οι εύθυμες βοές, οι ηχηρές κρούσεις Των ποτηριών, τα ελευθεριάζοντα γέλια και οι συχνά φωταγωγημένες Συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων που Ώριζαν σχεδόν τον όλο πληθυσμό της γης Έκαναν φανερό ότι μια μεγάλη νίκη Είχε οσαύτως επιτευχθεί έναντι ενός Δεσποτικού Αγνώστου που περιήρχετο Εδώ και ανέμελο καιρό σε γενικευμένη λήθη· Οι άνθρωποι με ισχυρή την φλόγα του Παρόντος δεν έδειχναν να'χουν χρεία πράγματος άλλου Πέραν των ήδη εαυτών τους Και μιας τρελλής εκστατικής αγκαλιάς Με το άλλο φύλο· στο κέντρο μάλιστα Της οικουμενικής πλατείας υψώνετο ως Τοτέμ ένας μεσαιωνικός πύργος ο οποίος Έφθανε ως τον ουρανό ενώ το εσωτερικό Του μαίνετο στις φλόγες από πολύν καιρό Δίχως ωστόσο να καταρρέει ποτέ, Ολοένα απορρέαν άνθρωποι από κεί οι Οποίοι και γρήγορα αναζητούσαν μιαν άδεια θέση στο πλήθος καθώς Η μία παγκόσμια γιορτή έδειχνε ως ένας Αυτοσκοπός· υπήρχαν επίσης παντού τα αιωνόβια δένδρα Που έσκεπαν με τις υγρές ανοιξιάτικες Φυλλωσιές τους την απείραχτη νιότη του Αιώνα, Ενώ οι πάγκοι των μικροπωλητών πέριξ Των κοσμοσυρροών έδειχναν και αυτοί να μετέχουν της όλης μεθέξεως Με μια καθαρά αυτοαναφορική αλήθεια Του ανθρώπου που δεν είχε να κάνει με Την Ιστορία, τον θεό, το μέλλον απολύτως Τίποτε, καθώς τίποτ' εξ ίσου δεν έδειχνε με τον εαυτό του ανοίκειο πλέον, Μονάχα δυο τρεις πάγκοι αναστατωμένοι Στα περιθώρια της μεγάλης ώσμωσης των πληθυσμών Που δεν ήταν ωστόσο εύκολα ορατοί απ' όλους, Και στις γωνιές παραφυλούσαν δαίμονες Μαυροντυμένοι κι αβυσσαίοι με το τροχό και την νύχτα στο φθονερό τους βλέμμα, Που δεν έπαυαν ούτε στιγμή να ψάχνουν Αφορμή και δικαιολογίες ουράνιες για να εγχύσουν αίμα σκοτεινό και ιστορία στις ολόφρεσκες νεαρές φλέβες της Γης, Ενώ η Μεγάλη Μουσική του Κόσμου Που ακουγότανε παντού γύρω τους είναι αλήθεια πως δεν φαινόταν να καλύπτει αρκετά την εξόριστη, λυσσώδη σιωπή τους·