Η καταπράσινη τσόχα έδινε κάποτεΤην εντύπωση πως ήταν ένα αστρικό
λιβάδι
Επί
Του οποίου ορμούσε σαν αστεροειδής
Η κατακόκκινη βαρεία σφαίρα προς
μιαν
επαφή
Με άλλην σφαίρα· οι δε φωταψίες από
Τα κρύσταλλα των ποτηριών καθώς και
οι καπνοί από τα τσιγάρα
ο μεσοκείμενος γαλαξιακός χώρος
Σε αναμονή εκατομμυρίων ετών εντός
Ολίγων ωρών αντισφαίρισης σκέψης
πάνω σε σκέψη·
Υπήρχε βέβαια και ο ποιητής που με την
Υπερσυσσώρευση γραφής στο αίμα του
Υπελόγιζε με ακρίβεια την κλαυστή ζωή
Που σαν έκπληκτη από κρούση μπίλια
Αναπήδησε προς τα οπίσω γυρνώντας
Στους δρόμους και μοιράζοντας φως
στους περαστικούς
που ανάβαν σαν λαμπάδες στο άπειρο·
Οι δε νεαρές κυρίες
Περιμέναν τους συνοδούς τους κάποτε
Να τελειώσουν το παιγνίδι φλυαρώντας
ζωηρόφωνα
περί ωροσκοπίων
Ενώ η αστρόφωτη κυρία του ποιητή
Τον παρακολουθούσε από το υπερώον
της ποίησής του·
Εν τω
Μέσω μάλιστα της ελάσσονος οχλασκίας
Θα 'λεγε κανείς
πως κάτι το μείζον πιθανώς αναμενόταν
ενώ
Η ώρα απλά προχωρούσε·
