Από την αμαξοστοιχία της σοβιετικής
Αντιπροσωπείας, ο ποιητής μπορούσε
Να δει καθαρά πως δεν εξήλθανε ποτέ
Οι αντιπρόσωποι, παρά μονάχα παιδιά
Που ανέρριπταν σαίτες στον χρυσόπτερο
Ουρανό της Ιστορίας , και στην αίθουσα
Της σύσκεψης ο Γερμανός στρατηγός
Να επαναλαμβάνει ακούραστα στίχους
του
Χαίλντερλιν,
Τους οποίους οι σοβιετικοί εξελάμβαναν
Ως αιώνια συνθήκη του ανθρώπου με το
μέλλον του
Όταν αποφασίζει κάποτε να αρπάξει τους
Γαλαξιακούς βώλους της Φαντασίας, που
άφησε ο
Θεός αφύλαχτους στον ύπνο του εκεί
Πάνω στο ίδιο κομοδίνο της Εδέμ, και
στην κάμαρα
Του παραδείσου
Να ακούγεται από παντού ένα ροχαλητό
Επιταχυνόμενο που συσπάται ανά στιγμές
σε πνιχτά γέλια,
Σημάδι για μιαν όπου να' ναι θρυλούμενη
Αφύπνιση μεγάλου μαγεμένου πλήθους
που έως σήμερα,
αλύγιστα,
Παραπατάει στα σκαλοπάτια ενός
Όχι και τόσο αδικαιολόγητου ονείρου
