Όπως και να 'χει η ζωή είναι μόλις
Κάτι παραπάνω από το θάνατο ή
έστω
κάτι παρακάτω
από την ίδια,
Είπαν σχεδόν χαρωπά και κίνησαν
Όλοι μαζί προς το γκισέ, θέλουμε
Ένα εισιτήριο, δηλώσαν στη ταμία
Που καθόταν ακίνητη από αιώνες
Στη θέση της, τα δε μάτια της ήταν
Εξ ίσου ασάλευτα και αυτά, ενώ η
Ουρά μπροστά της με την διέλευση
Των εποχών αυξανόταν τόσο, ώστε
Κατέκλυε τους γύρω δρόμους καθώς
Επίσης και τις εγγύτερες πλατείες έως
τις λιγότερο φανερές
κοίτες της πόλεως
στον ουρανό,
Εμείς, γεννηθήκαμε και πεθάναμε χωρίς
Αυτό το χαρτάκι που 'χετε σείς κοντά σας
μεν
Ωστόσο
καθόλου μακριά μας,
Τονίζαν στην ταμία καθώς παρατηρούσαν
Τα πρώτα φώτα που ήδη ανάβαν στους
δρόμους
για την
νύχτα,
Γι' αυτό σας αναγγέλουμε, ιδού η εσχάτη
Συνέπεια του κόσμου, είναι πλέον εδώ
κατά το καραδοκούν,
ότι
η ζωή μας
Κατά κανόνα εξισούται με το θάνατο
Όμως ο θάνατος της ζωής εμών κείται
ανέπαφος
καθώς
Και αυτός φαντάζει κάτι παραπάνω
Του εαυτού του, καθώς και εκείνος
Λέγεται ότι το τέλος δεν είναι, μπορεί
Βεβαίως να μην εντοπίζεται ο ίδιος καν
στο τέλος
αλλά
στην αρχή
Ωστόσο η αρχή μας το ήμισυ του παντός
Δεν ήταν, αλλά μάλλον τα πάντα μισά, γι΄
αυτό
και
Εμείς μισοί άνθρωποι προστρέχουμε εδώ
Κυνηγοί και θηράματα σε νύχτα τρελλή
ενός θεάτρου
αρχαιοτάτου
στο που
Από μηχανής θεός δεν εμφανίζεται παρ'
'Ολ' αυτά, αλλ' η μάλλον θέα εξαγνιστική
του
ταμείου
σας
Που στους κροταλιστούς ήχους του, μια
Νέα αποκαλύπτει και ισάξια των στιγμών
μηχανευμένη
από καιρό
αμηχανία
Μα και μία όχι καλά κρυμμένη ανάγκη
Των πληθών για απλούστερα πεπρωμένα
μίας όψεως
και μίας
κατάχρησης,
Λέγανε και σχολιάζανε μεταξύ τους, ενώ
Η ταμίας τους άκουγε πια παγερότερη
καθώς
ο μικρός θροϊστός
ήχος
Που ακούστηκε κοντά της έμοιαζε σαν
Ξερρίζωμα φύλλων από μπλοκ, μπορεί
να ήταν
και
εισιτήριο
Που δεν προέβαλε ακόμα απ΄το γκισέ
Ωστόσο· οι δε παρατεταμένοι ζωηροί
χτύποι
του
ταμείου
Μόλις και μπορούσαν να ακουστούν
Μέσα στην καλότροπη βοή του όλου
συγκεντρωμένου
πλήθους
Που κάποτε αν και έδειχνε κουρασμένο
Εν τούτοις παρέμενε ενθουσιώδες στη
σειρά
Με κάποια μικρή επιφύλαξη κυρίως
Την οποία ανά τους αιώνες κανείς δεν
ομολογούσε
στο διπλανό του
Μέσα στη νέα λάμψη των καιρών
Την από παλιά ίδια και ανάλλακτη
Στα ημίφωτα γεγονότα ενός μόνου
Κόσμου ζωής, κόσμου ανθρώπων
εισέτι
αλύγιστα παράλληλων
με όλους τους
