Στην τροπική έκταση της Λινγκουάνα
Λέγανε πως φύονταν αιμάτινα φυτά,
οι βλαστοί τους
ήταν
από σάρκα ανθρώπινη
Και τα πέταλά τους προσωμοίαζαν
Με χείλη, θα μπορούσε δε να πει
κάποιος
Πως ένα χαμόγελο σχηματίζετο
Κατά την απρόσκοπτη έγερσή τους
στον θανάσιμο ήλιο
της γης
Οι καρποί τους,- επρόκειτο μάλλον
Για σαρκώδεις λάμπες φθορίου
σβησμένες
Που κατά ένα παράξενο τρόπο
Έφεγγαν ακόμα, το φως δεν ήτανε
ορατό εξ αυτών
Υπέβαλαν ωστόσο
Την ανησυχητική ιδέα πως αν έλειπαν
Ολόκληρη η γη κι ο ουρανός
θα επέστρεφαν στο σκότος
Εκ των ριζών ανέρχετο μόνο αίμα
Η δε συνεχής τροφοδοσία αυτών
εξ απεριορίστων εγκάτων
της χθονός
Φάνταζε ό,τι πιο φυσικό την δεδομένη
Στιγμή·
Κάποιες φορές οι βλαστοί κοκκίνιζαν
Δείγμα ασφαλώς της συσσωρευμένης
υπεραιμίας
Και οι λάμπες φαίνονταν γι'αυτό
Πως σκοτείνιαζαν περισσότερο
Το τοπίο γύρω από τα φυτά ήταν
Βαθύ μπλε ηλεκτρικό απόγευμα
Δεν φαινόταν να εγείρεται ποτέ άλλο
Τμήμα της ημέρας, νύχτα ή πρωί
Κι από το βάθος της πιστής ζούγκλας
Οι ιθαγενείς κτυπούσανε τα τύμπανα
με το παλμό του θεού
Που αγωνιζότανε να βρει μιαν εικόνα του
Να διεκδικήσει τον χαμένο οφθαλμό του
Από τη σβησμένη λάμπα του φυτού
Να μάθει τη σημαίνει η λέξη ωσαννά
Να ξαναγεννηθεί με τρόπο τέτοιο
Έτσι ώστε να'ναι
σε περίοπτη θέση απών
