Υπήρχε ακόμα εντός του σκοτεινού
Γαλαξιακού διαδρόμου -αν και κάτι
τέτοιο ποτέ δεν πιστοποιήθηκε από
Άλλον μάρτυρα - μια ωμή, ραγδαία
φιγούρα, πρωτο- ή προ- υλική,
και αρκετά ογκώδης
ως ένας ήλιος,
Που πάλευε να μετατροποποιηθεί σε
Πλήρη μορφή· ολόγυρά της οι ακόμα
χλωμές σφαίρες των κόσμων·
Δες τους ανθρώπους που βρίσκονται
Σε αυτές, μου είπε ξαφνικά το τρελλό
αποκτήνωμα του γαλαξία,
Είναι τόσον χλωμοί, όσον σκληρή είναι
Η πάλη μου εδώ σ' αυτήν την άκρη του
διαδρόμου,
δες τους όμως, ρίξε μια ματιά,
Πλησίασα τότε προς τις σφαίρες που
Έδιναν την εντύπωση ότι εκόχλαζαν
σε παραδόξως πρωτοφανή πήξη και
Ένοιωσα το βλέμμα μου να μακρύνεται
Και να μεγεθύνεται τόσον ώστε μετά 'πό
Λίγα δευτερόλεπτα είχα ενώπιόν μου την
Θέα ενός συνοικισμού· οι ολίγες μορφές
Των ανθρώπων που φαίνοντο, ήταν πολύ
Απασχολημένες με το να σιωπούν, κανείς
Δεν ομιλούσε ει μη σπανίως, μόλις για να
Ζητήσει ένα καρβέλι άστρα από διπλανό,
Ή για να ρωτήσει τι ακριβώς ήταν εκείνο
Το λευκό δέντρο που φύτρωσε πάνω στο
Κεφάλι του και έφτανε ως τους εξώστες
Του πλανήτη Κρόνου, ο οποίος, αξίζει να
λεχθεί,
Κατ' εκείνη την όλως παράξενη, ημίχρονη
Εποχή δεν παρουσιαζόταν ει μη ως κυρτό
Πλεγματικό ρήγμα φωτός·
Οι ίδιοι ωστόσο ήταν χλωμοί, πολύ χλωμοί
Ωσεί τα σπάνια, τρεμάμενα λόγια τους, ενώ
Στο κεντρικό σημείο του συνοικισμού δεν
Υπήρχε τίποτε περισσότερο απ' ένα φύλλο
Εφημερίδας, το ίδιο πάντα, χωρίς μεγάλους
Τίτλους, χωρίς καν άρθρα· δεν ήταν ωστόσο
λευκό,
Επιπλέον προσέδιδε την αίσθηση ότι κατά
Τις σποραδικώς φημολογούμενες, ανάμεσα
στους ανθρώπους,
Ανατολή και δύση του Κρόνου,
άλλαζε ο χρωματισμός του,
Την μια γινόταν κόκκινο την άλλη μπλε,
Ενώ στιγμές ενείχε μια υποκίτρινη ώχρα
που αντιφέγγιζε σε όλο το οπτικό πεδίο,
Ώχρα τόσον θαμπή και νοσηρή, που δεν
Εμπόδιζε όμως γι' αυτό τους ανθρώπους
να τηνε γιορτάζουν
Ως τον ερχομό μιας πρωτοάνοιξης στον
Συνοικισμό τους·
Το δ' αποκτήνωμα στο διάστημα συνέχιζε
Να μαίνεται ώσπου να αποκτήσει μορφή,
Οι χλωμοί άνθρωποι στους συνοικισμούς
Συνέχιζαν να παρουσιάζουν ακατάσχετη
αιμορραγία μορφής,
Ενώ τα χυμένα δευτερόλεπτα στο δάπεδο
Του γαλαξία, δεν κατέστη δυνατόν μέχρι
Σήμερα, -τουτέστιν 'σήμερα' μ' ευρεία έννοια
Γιατί ο ημίχρονος δεν είναι χρόνος ακριβώς-
να ανατετραγωνιστούν
και όχι ν' ανακυκλωθούν·
Δεν ξέρω, δεν μ' ενδιαφέρει, μου ανακοίνωσε
Ξαφνικά το πρωτοαποκτήνωμα, ας κάνουνε
ό,τι θέλουν,
Δεν έχει σημασία τι αφήνουμε πίσω,
προσέθεσε,
Αλλά μονάχα τι ξεχάσαμε μπροστά·
'Μπροστά' είπε, και το κράτησα καλά στο
Μυαλό μου,
Έστω και αν καθ' όλην την ορατή έκταση
Του γαλαξιακού χώρου ενώπιόν μου λέξεις
σαν κι αυτήν,
'Οπως και αν τις άκουγες ή εξελάμβανες,
"Πάνω"-"κάτω", "δεξιά"-"αριστερά",
"πρόσω"-"όπισθεν", έμοιαζαν να έχουν
πολύ λίγο νόημα στο διάστημα,
Αν θα μπορούσε φυσικά κάτι τέτοιο να
Αρκέσει, για να συγκρατήσει την τόσην
αναταραχή·
