Ωραίοι αιώνες, νύχτες των ταξιδιώνΣτην φωταγωγημένη θάλασσα του
απτού,
Ζείτε και θα αναζείτε ατέλειωτα στην
Μία ιερή κοίτη του Είναι, στο βλέμμα
του αιεί φυγά κι απάτριδος
ποιητή,
Καθώς το ιδικό του όνειρο και μόνον
Περιδινίζεται σε μιαν υφήλιο μαγεία
της ύλης κατοπτρικής και
των μήλων αισθήσεων,
Και σ' ένα μυστικό ρόδο που φύεται
Πάντα στο βάραθρο της Ομιλίας απ'
όπου
η Λέξη
δημιουργεί τους κόσμους ξανά·
Και ιδού η νύχτα, είναι κάθε φορά
Το ένα υπόλοιπο που μένει από το
Χρόνο στο βηματισμό του, που στην
Σκιά της ακόμα φυλάττει την χρυσή
Πολιτεία του Λόγου
ανάμεσα σε
Αρχαία Αθήνα και Νέα Ιερουσαλήμ,
Και ανάμεσά τους τα γλαφυρά ξύλα
των ανθρωπίνων δρυμών
αφηγούνται την εξαίσια Αίρεση·
Σε μια σκοτεινή στοά παραβοούν οι
Νόες ακόμα, σε μια περιφέρεια της
επιθυμίας,
Και ο Έρωτας,
Είναι αυτός ο φύλακας άγγελος του
Κόσμου, ότε κάθυγρο και πηλώδες
το κειμήλιο της αθανασίας
επιθέτει στο κόκκινο της αυγής
και
Όταν φωτεινά τα μάτια και η ολόισια
Μύτη της αιώνιας ερωμένης φαίνουν
για άλλη μια φορά
στο θαμπό ήλιο των γεγονότων,
Πάντα
Ως εκείνη η μία πρέπουσα παραμονή
Στο σκοτάδι δυόμιση χιλιάδων ετών
Απ'όπου
ένας
Αν προκύψει αίφνης Ζων
Ποτέ δεν πέθανε κανείς·
