Ο ΙΩΒΗΛΑΙΟΣ ΟΡΙΖΩΝ

Στην πλατεία τα υπαίθρια τραπέζια Και τα καθίσματα εκτείνονταν καθ' όλο το πλάτος και τη σφαίρα του γνωστού αγνώστου κόσμου, Οι άνθρωποι υπήρχαν εκεί σαν από Πάντοτε, μια ακάθεκτη οπτασία της Σάρκας σε ένα πανοραμικό πνεύμα, Μια αστραπή που φάνηκε εξ αρχής να φωτίζει Το απέραντο αστικό σκοτάδι γύρω Από τον μεγάλο κρατήρα της ζωής Όταν φυγαδεύθηκε από τον ουρανό Στην γη και μια αμείλικτη απόβαση στη Μορφή· Οι εύθυμες βοές, οι ηχηρές κρούσεις Των ποτηριών, τα ελευθεριάζοντα γέλια και οι συχνά φωταγωγημένες Συζητήσεις μεταξύ των θαμώνων που Ώριζαν σχεδόν τον όλο πληθυσμό της γης Έκαναν φανερό ότι μια μεγάλη νίκη Είχε οσαύτως επιτευχθεί έναντι ενός Δεσποτικού Αγνώστου που περιήρχετο Εδώ και ανέμελο καιρό σε γενικευμένη λήθη· Οι άνθρωποι με ισχυρή την φλόγα του Παρόντος δεν έδειχναν να'χουν χρεία πράγματος άλλου Πέραν των ήδη εαυτών τους Και μιας τρελλής εκστατικής αγκαλιάς Με το άλλο φύλο· στο κέντρο μάλιστα Της οικουμενικής πλατείας υψώνετο ως Τοτέμ ένας μεσαιωνικός πύργος ο οποίος Έφθανε ως τον ουρανό ενώ το εσωτερικό Του μαίνετο στις φλόγες από πολύν καιρό Δίχως ωστόσο να καταρρέει ποτέ, Ολοένα απορρέαν άνθρωποι από κεί οι Οποίοι και γρήγορα αναζητούσαν μιαν άδεια θέση στο πλήθος καθώς Η μία παγκόσμια γιορτή έδειχνε ως ένας Αυτοσκοπός· υπήρχαν επίσης παντού τα αιωνόβια δένδρα Που έσκεπαν με τις υγρές ανοιξιάτικες Φυλλωσιές τους την απείραχτη νιότη του Αιώνα, Ενώ οι πάγκοι των μικροπωλητών πέριξ Των κοσμοσυρροών έδειχναν και αυτοί να μετέχουν της όλης μεθέξεως Με μια καθαρά αυτοαναφορική αλήθεια Του ανθρώπου που δεν είχε να κάνει με Την Ιστορία, τον θεό, το μέλλον απολύτως Τίποτε, καθώς τίποτ' εξ ίσου δεν έδειχνε με τον εαυτό του ανοίκειο πλέον, Μονάχα δυο τρεις πάγκοι αναστατωμένοι Στα περιθώρια της μεγάλης ώσμωσης των πληθυσμών Που δεν ήταν ωστόσο εύκολα ορατοί απ' όλους, Και στις γωνιές παραφυλούσαν δαίμονες Μαυροντυμένοι κι αβυσσαίοι με το τροχό και την νύχτα στο φθονερό τους βλέμμα, Που δεν έπαυαν ούτε στιγμή να ψάχνουν Αφορμή και δικαιολογίες ουράνιες για να εγχύσουν αίμα σκοτεινό και ιστορία στις ολόφρεσκες νεαρές φλέβες της Γης, Ενώ η Μεγάλη Μουσική του Κόσμου Που ακουγότανε παντού γύρω τους είναι αλήθεια πως δεν φαινόταν να καλύπτει αρκετά την εξόριστη, λυσσώδη σιωπή τους·

LE SOLEIL DE L' ASSERTION POÉTIQUE

Ωραίοι αιώνες, νύχτες των ταξιδιών
Στην φωταγωγημένη θάλασσα του

απτού,

Ζείτε και θα αναζείτε ατέλειωτα στην
Μία ιερή κοίτη του Είναι, στο βλέμμα

του αιεί φυγά κι απάτριδος

ποιητή,

Καθώς το ιδικό του όνειρο και μόνον
Περιδινίζεται σε μιαν υφήλιο μαγεία

της ύλης κατοπτρικής και

των μήλων αισθήσεων,

Και σ' ένα μυστικό ρόδο που φύεται
Πάντα στο βάραθρο της Ομιλίας απ'

όπου

η Λέξη

δημιουργεί τους κόσμους ξανά·

Και ιδού η νύχτα, είναι κάθε φορά
Το ένα υπόλοιπο που μένει από το

Χρόνο στο βηματισμό του, που στην
Σκιά της ακόμα φυλάττει την χρυσή

Πολιτεία του Λόγου

ανάμεσα σε

Αρχαία Αθήνα και Νέα Ιερουσαλήμ,
Και ανάμεσά τους τα γλαφυρά ξύλα

των ανθρωπίνων δρυμών

αφηγούνται την εξαίσια Αίρεση·

Σε μια σκοτεινή στοά παραβοούν οι
Νόες ακόμα, σε μια περιφέρεια της

επιθυμίας,

Και ο Έρωτας,

Είναι αυτός ο φύλακας άγγελος του
Κόσμου, ότε κάθυγρο και πηλώδες

το κειμήλιο της αθανασίας

επιθέτει στο κόκκινο της αυγής

και

Όταν φωτεινά τα μάτια και η ολόισια
Μύτη της αιώνιας ερωμένης φαίνουν

για άλλη μια φορά

στο θαμπό ήλιο των γεγονότων,

Πάντα

Ως εκείνη η μία πρέπουσα παραμονή
Στο σκοτάδι δυόμιση χιλιάδων ετών

Απ'όπου

ένας

Αν προκύψει αίφνης Ζων
Ποτέ δεν πέθανε κανείς·

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Η φωτιά είναι ο μόνος τρόπος για
Να γνωρίσουμε το ύψος της ζωής,

Ίλκυς,

Όταν κάποτε η νύχτα πέφτει τόσο
Βαρειά στα μηνίγγια των αστέγων

του χρόνου,

Ώστε δεν υπάρχει κανείς να τους
Περισώσει ει μη ένα άλμα σε κάτι

που μοιάζει

με θάνατο και εξ ίσου

με ζωή, Ίλκυς,

Μα αλήθεια σου μιλώ, για την
Αποχαλίνωση της ορατότητας

Σ' έναν ήλιο του θεού μέσα στο
Στήθος κάθε ανθρώπου, τόσον

στιγμαίον

Που αρκεί για να διαστείλει τον
Χρόνο μέχρι τους ανακτορικούς

αιώνες

της αθανασίας,

Ότι ο άνθρωπος θα είναι πάντοτε
Μια μονάδα ελπίδας στα σαγόνια

του ζην

Και η νύχτα που τον οδηγεί δεν
Έχει άλλο σκότος κανένα μέσα

της

παρεκτός εκείνου

που τον ωθεί σε ύπαρξη,

Είναι ωστόσο το δικό του σκοτάδι
Κι εντός αυτού θα περισυλλέγεται

κάθε φορά

ο ίδιος ζωντανός·

Έλεγε η όμορφη Κορύνεια, καθώς το
Βλέμμα της αναζητούσε με σπουδή

Κάποιο μπαρ-καφέ στην ωκεάνεια
Προοπτική της λεωφόρου, η οποία

κατ' εκείνη την στιγμή

έλαμπε μονάχ' απ' το δικό της φως·

Υπάρχουμε πολλές φορές, Ίλκυς,
Του είπε ξανά ενώ το ωραίο της

πρόσωπο

εφάνη αίφνης

ως

Μια επίτεχνη θηλυκή καλλιγραφία
Μέσα στην αισθητή ωμοτέλεια της

πόλης,

Τόσες φορές όσες ένα λεπτό της ώρας
Συσπειρώνει μιαν απόφαση στα όρια

ανάμεσα

βεβαιότητα και άγνοια,

Όμως

Ο άνθρωπος είναι προφυλάκιο αγνής,
Αγνότερης άγνοιας που ανασχεδιάζει

την λάμψη του

στα κορυφώματα ανάμεσα ένα και

μηδέν,

Ή μάλλον, σου λέγω, αυτός είναι ο
Ποιητής που ακόμα κοιμάται μέσα

στο μυαλό του,

Γιατί, η ποίηση, Ίλκυς, δεν είναι η
Μονάδα στο πλήθος ποτέ, αλλά το

πλήθος

της μονάδας

Που περιζώνει τα κιγκλιδώματα του
Οράσθαι όταν η νύχτα έρχεται μέσα

στην

ζωηρή ετοιμοπόλεμη ησυχία της

να μας υπενθυμίσει

Τον άλλον εαυτό της ανθρωπότητας,
Εκείνον που αναμένει πάντα ένα το

Θαύμα στα σκαλοπάτια του εσώτερου
Ουρανού της ψυχής, μα τι θα' λεγες να

Μπούμε εδώ, μου φαίνεται ένα πολύ
Συμπαθητικό μπαράκι για ποτό, του

είπε η όμορφη Κορύνεια

κι εκείνος συμφώνησε,

Καθώς μάλιστα έμπαιναν μέσα, το
Βλέμμα και των δυό τους κατέπεσε

στον μεγάλο καθρέφτη του μπαρ

που αντανακλούσε τον χώρο

σε σχεδόν γαλαξιακή προοπτική·

Υπήρχε σε κάθε κάθισμα και από
Ένας θεός σκοτεινός, τούτο είπαν

και οι δυο

πως ήταν βέβαιο,

Και κυρίως,

Η συναίσθηση μιας επικράτειας
Άγνωστης και χαμένης από τον

ουρανό και την γη

και τους ανθρώπους

Που παρέκκλινε σημαντικώς της
Υπόλοιπης πόλεως μέσα σ' αυτήν

την πολυσύχναστη ερημία της·

Οι ολίγοι θαμώνες και ο μπάρμαν
Καθώς και τα πιο απομονωμένα

ερωτικά ζεύγη

Όλοι ομού συνιστούσαν ένα κόσμο
Που είχε αφαιρεθεί επιμελώς από

την γνωστή ζωή,

Προς ένα αδήριτο και εμμένον

καταφύγιο του χρόνου

Όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν
Κάποτε να υπάρξουν κάπως πιο

σοφά·

Τι θα πάρετε, ρώτησε η σερβιτόρα,
Και το εν όλω σκυθρωπό χαμόγελό

της, είναι αλήθεια πως

θα ερχόταν οπωσδήποτε

κάποια στιγμή

Σαν ένας επιπλέον φωτισμός της
Σχεδόν διαβρωτικής ανάγκης για

μια παντοτινή

στο σκοτεινό του χρόνου φόντο

Παρουσία·

ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, Δ'

Εκείνον τον καιρό η πάσα Γαία ήταν ένα
Φωτεινό, πυρωμένο κομμάτι μέταλλο στο 

μη ορατό αμόνι-βωμό

των εθνών

Και οι άνθρωποι,  δεν απέμειναν παρά ως
Τα θρύμματα μιας εξαντλητικά άγνωστης

Γενεαλογικής νυκτοφρένειας στο Χρόνο,
Που σε απόλυτο σκοτάδι διεμοίραζε στο 

Καθένα ζωές, ρόλους και πεπρωμένα και
Με τον Προμηθέα, δεσμώτη ακόμα πάνω

στο μέγα πηδάλιο του Καυκάσου,

Να παζαρεύει με τον Δία την διαφυγή των
Ανθρώπων σ' ένα πολύ πιο ευνοϊκό ξέφωτο

του παμφάγου Μυστηρίου,

Απ' όσον ποτέ δεν θα μπορούσε να είναι η
Υπνωτισμένη λίμνη της καθημερινότητας

στις καταλήξεις κάθε εαυτού·

Οι δε δρόμοι των Αθηνών δεν είχαν αποβεί
Τίποτε άλλο από μια τυφλή εσχάρα μικρών

Συμμαζεμένων ονείρων σε κομμένα λεπτά
Και δευτερόλεπτα που πετούσανε παντού

Ανάρχως, σαν βέλη δαιμόνων επιχειρώντας
Να κτυπήσουν τους περαστικούς, οι οποίοι

Κάποιες φορές επετάχυναν ασυναισθήτως
Τον βηματισμό τους για να τα αποφύγουν·

Είχε πολλά πράγματα στο μυαλό του κατ'
Εκείνο το απόγευμα όταν αίφνης πρόσεξε

Την μεγάλη λεωφόρο εμπρός του να έχει
Πια μεταμορφωθεί σε μια πεταμένη στην

Υποφωτισμένη πόλη γαλαξιακή γιρλάντα 
Ποιήματος που' πρεπε να γραφεί με όλες

τις φωνές

Των ανθρώπων καθώς έρχονταν μέσ' από
Το θαμπό φως της ηλιακής ασφάλτου που

έδυε σύμμορφη

Στη τάφρο μιας καθολικότερης διαμάχης
Ανάμεσα στους περαστικούς και τα φώτα

της πόλης·

Το ίδιο το μυαλό του με μια παράξενη
Σχεδόν αυτόνομη επιμονή έφερνε στη

Θύμησή του το παλαιό σανσκριτικό दर्श्  
Και κάθε μάχιμη νύχτα που απέρεε απ' 

αυτό στα προάστεια των εννοιών ,

Ενώ η ξαφνική φωτιά που είχε ανάψει 
Σε παρακείμενο λόφο, φάνταζε σαν να

Τον παρακολουθεί από μακριά·

Έστριψε ταχέως σε μια γωνία απ' όπου 
Ερχόταν στ' αυτιά του εδώ και ώρα μια

Συμφωνία -συμπαντογκόλιθος-

του Μπρούκνερ, 

Και δεν είδε άλλο τι ει μη ένα πεταμένο
Ρολόγι χειρός στο δρόμο, σπασμένο, το 

Οποίο έφαινε στα πυρομαχικά μάτια του
Απογεύματος, ως η μεγίστη, αναπάντεχη

κρίση των εθνών·

Κατά την νύχτα ωστόσο,

Άκουσε στο όνειρό του μια φωνή να του
Λέει συνεχώς:  Aami tomar sathe aasbo!

aami tomar sathe aasbo,  

Πετάχτηκε πάνω  σχεδόν γελώντας- 

Και δεν έρχεσαι; -απάντησε στη φωνή,

Σ' αυτόν τον κόσμο τα πάντα χωράνε,
Πραγματικά, τα πάντα, εκτός βέβαια 

από ένα ποίημα,

είπε και φάνηκε σα να σημειώνει κάτι,

Αυτό,

Πάντα απαιτεί περισσότερους από ένα 
Κόσμους για να μπορέσει να υπάρξει,

Κι ολόκληρη η ποίηση, συνέχισε να λέει, 
Τίποτ' άλλο από μια  σάλα αναχώρησης 

των λέξεων προς 

άγνωστο προορισμό,

συμπέρανε,

Και δεν έπεσε να ξανακοιμηθεί· ξαγρύπνησε 
Για τα καλά κοιτώντας έξω απ' το παράθυρο 

ένα φωτάκι 

να περιπλανάται στη πόλη, αν όχι μόνο του,

τότε, σίγουρα,

Ερήμην της ερήμου που απλωνόταν
Το ίδιο φυσικά, ανέμελα στον κόσμο·