ΕΦΑ ΕΥ Α

Υπήρχε ένα απόμακρο άστρο στο γλυκύ 

Βλέμμα της που θα 'λεγε κανείς πως δεν

Είχε να κάνει μήτε με την ίδια, μηδέ μ'

Άλλον θνητό του κόσμου τούτου, αλλά

Με κάτι που παραμόνευε πίσω από το

Ανάγλυφο σε όντα και γεγονότα πέπλο 

μιας πραγματικά σφυζούσης τόσον

από

Άκομψη κινητικότητα οικουμένης  ενώ
Εστρέφετο γύρω απ' τον εαυτό της μην

Ημπορώντας να αποστραφεί τον Ήλιο
Που περνούσε την Μεγάλη Νύχτα του

Στον γαλαξία πάντ' αναμένοντας Κάτι
Από το σαγηνευτικό Μηδέν αυτού του

κόσμου :

Η

Γυναίκα των εικοσιεπτά αιωνικών ετών

Και των ισαρίθμων στροφορμών αυτής

Της Γαίας που ανέκαθεν προσεκυμαίνετο 

Με πάθος ονειρικό στις απτές καταλήξεις

Μιας αρχαιοτάτης ουράνιας επανάστασης

Που αν δεν συνέβαινε, το Κακό δεν θα είχε

Εισέλθει ποτέ στον προκύψαντα κόσμο, 

Και 

Μηδεμιά θλίψη θα εσκίαζε την προσμονή

Των Ουρανίων επ' αυτής της ζωής κάποτε

Να πτερωθεί ξανά στο πάλαι ποτέ Άπειρον 

Της αφθαρσίας της και του πλέον μηδεπώς

λεχθέντος και λεκτικού

Λόγου,

Όμως, ιδού,

Ο Ύαλος και το Αίμα που την ενεδέχθησαν

Ποιοι και πόθεν η ροδόχρυση σαρξ που τη 

Σχημάτισε στον πυρογενή Υπερίωνα Ήλιο

Της επιθυμίας ν' ανασημαίνει ασταμάτητα

την

Φωτιά που ακόμα καίει στην Εδέμ αλλά

Μονάχα μέσα στο μυαλό του ανθρώπου:

Εύα - ο μέγας πειρασμός του Σύμπαντος

Η αγία της αυτογνωσίας και μιας αγάπης

Που ποτέ δεν πεθαίνει στους επιγήινους

Έρημους δρόμους της υδρογείου νύχτας 

Όταν ακόμα λυμαίνεται την περιούσια
Ορατότητα του θεάτρου του Διονύσου :

Εύα, πρόκειται λοιπόν για το εύ Α, καλώς

Πράγματι πλάθεται πάντοτε τ' όνειρο του 

κόσμου,

ότι

Δεν είναι τόσον μακριά η αλήθεια εκείνη που

Δηλοί όχι στο τέλος την Αφύπνιση αλλά μόνο

σε μια νέα Αρχή,

Καταφθάνοντας

Σε προορισμό όχι εκείνος που διένυσε

Την όποια απόσταση θεώρησε για τον

έναν ή τον άλλον λόγο ιδική του,

Αλλ' όποιος εννόησε τον κόσμο ξαφνικά·

Όποιος εννόησε καλώς πως τίποτε ποτέ

Δεν θα μπορούσε να φθάσει κάπου ει μη

Στο φλεγόμενο σημείο απ' όπου μια φορά 

εκκίνησε

 

αλλά σ'ένα επίπεδο πιο πάνω:

Η μία είσοδος στον Χρόνο που όπως οι 
Άνθρωποι δεν θα 'ταν δυνατόν και αυτή

μέσ' στον ξενοδοχέα Χρόνο 

να ξενείται, 

Αλλά να διαφεύγει συνεχώς και συνεχώς
Σ' ένα αγνοούμενο αιώνιο Τώρα·