Saturday, February 22, 2014

LA GRANDE ÉCOLE DE L' ORGUE FRANÇAIS 6 : Le Maître et Le Prophète (Marcel Dupré, Louis Vierne)


Λινκς προηγουμένων μερών: 1  , 2 , 3 , 4 , 5
 


Η τέχνη του  Marcel Dupré (1886 - 1971) παρουσιάζει όλα εκείνα τα ασφαλή "γνωρίσματα" μιας μεγάλης τέχνης και στην συγκεκριμένη περίπτωση επί των  συνθετικών επικρατειών των πλήκτρων του εκκλησιαστικού οργάνου.

Τέχνη καινοτομική, που επιδίδει διέξοδο στα αιτήματα των νέων εκφράσεων και μορφών, ευρηματική και μεγαλόπνοη, συναρμόζοντας το παρελθόν (ιδιαίτερα το Μπαχ-ικό) με το μέλλον, δι' ενός τρόπου που μόνο μείζονες καλλιτεχνικές προσωπικότητες μπορούν να συλλάβουν και επιτύχουν· ακόμα δε, πρόκειται όχι σπάνια για τέχνη "δύσκολη" τόσο σε αντιληπτικό όσο και σε καθαρά εκτελεστικό επίπεδο (γι' αυτό και η μουσική του χαρακτηρίστηκε αρκετά "intellectuelle",  πράγμα βέβαια που είναι σωστό, αλλά πρόκειται για την μία "όψη"· η μουσική του Dupré είναι πολλά πράγματα μαζί).

Αναμφίβολα, οι συνθέσεις του Dupré καθίστανται συχνά "πονοκέφαλος" για τους organ performers με τις "εξωφρενικές" τεχνικές απαιτήσεις που παρουσιάζουν και ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο αρκετά από τα έργα του καθυστέρησαν σημαντικά ώσπου να ηχογραφηθούν.
Μπορείτε να πάρετε μια ιδέα από την μοναδικότητα της τέχνης του Marcel  Dupré, ακούγοντας για παράδειγμα το αριστουργηματικό (και θα έλεγα συγκλονιστικό τόσο ως έμπνευση όσο και ως ένα είδος μεταφυσικής ελεγείας) "Prelude and Fugue In G Minor, Op.37, No.3" στο μόλις κατωτέρω βίντεο με την Kristina Lysiak, που ανήκει σε μια σχετικά νεώτερη γενιά performers του οργάνου,  να ερμηνεύει την σύνθεση στο εκκλησιαστικό όργανο του ναού του Hauketo-Prinsdal στο Oslo . 

Η Kristina Lysiak γεννήθηκε το 1978 στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν και σπούδασε πιάνο στην Ουκρανία και εκκλησιαστικό όργανο στην Νορβηγική Ακαδημία Μουσικής (Norges musikkhøgskole) στο Oslo.




Γεννημένος στην Rouen με τον φημισμένο Καθεδρικό της στον οποίο ο πατέρας του, Albert (προσωπικός φίλος του μεγάλου ανακαινιστή κατασκευαστή του οργάνου στον 19ο αιώνα Aristide Cavaillé-Coll) υπήρξε οργανίστας επί σειρά ετών, ο Marcel Dupré σπούδασε στο Paris Conservatoire με δασκάλους όπως ο Alexandre Guilmant και ο Charles-Marie Widor (που έχουν παρουσιαστεί σε προηγούμενες αναρτήσεις του παρόντος αφιερώματος). 
Πολύ γρήγορα άρχισε να δίνει ρεσιτάλ οργάνου σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Οι δεξιοτεχνικώς  απαράμιλλες ερμηνείες του στο πλήρες σύνολο έργων για εκκλησιαστικό όργανο του Johann Sebastian Bach τον εδραίωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του καιρού του.

Το 1934 δε, διαδέχθηκε τον δάσκαλό του Charles-Marie Widor στην θέση του οργανίστα του St.Sulpice στο Παρίσι, θέση που την κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ο ίδιος άλλωστε υπήρξε με την σειρά του δάσκαλος για σημαντικούς επερχόμενους συνθέτες και  performers του εκκλησιαστικού οργάνου, όπως οι Jehan Alain και Marie-Claire Alain, Rolande Falcinelli, Jean-Jacques Grunenwald, Pierre Cochereau, Jean Langlais, αλλά και ο Olivier Messiaen (με αρκετούς από αυτούς θα ασχοληθούμε σε επόμενες αναρτήσεις του αφιερώματος).

Ο Dupré δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου του σε περιόδους ακραία ετεροφανείς και ετερόκλητες μεταξύ τους τόσο από ιστορική όσο και από καλλιτεχνική άποψη, με το αίτημα ωστόσο μιας πιο υπεύθυνης και σοβαρής μοντερνικότητας να αιωρείται ως προβληματισμός τουλάχιστον για τα πιο σημαντικά καλλιτεχνικά μυαλά της εποχής. 
Η Belle Époque και το τέλος της, οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι αλλά και η κατοπινή εποχή της μεταπολεμικής "άνθησης" στην Ευρώπη, συναπετέλεσαν το εξαιρετικά ανομοιογενές χρονικό ντεκόρ τόσο της ζωής όσο και της μουσικής του Dupré.

Η μουσική του σε κάθε περίπτωση ακούγεται ως ένα τεράστιο Πρελούδιο και Φούγκα επί των σκοτεινών καταβολών και μοίρας της ανθρωπότητας. Μια τέχνη που παραμένει σχεδόν "ακίνητη" στο στερέωμα καθώς από κάτω της μαίνονται οι ιστορικές διακυμάνσεις και ανακατατάξεις μιας εποχής ή σειράς εποχών κρισίμων για την ανθρωπότητα.
Το εκκλησιαστικό όργανο όταν αναπαράγει την μουσική του Dupré δεν άγει πουθενά αλλού εκτός από μια λαμπρή χρυσαφένια ακρογιαλιά του Μη  Χρόνου και της πανοραμικής θέασης των Μυστηρίων.  
Γιατί ο  Dupré θα πρέπει να το πούμε, υπήρξε στην μουσική τέχνη ο επόμενος Μεταφυσικός Ήλιος του Εκκλησιαστικού Οργάνου μετά τον Johann Sebastian Bach.
Μονάχα με αυτόν θα μπορούσε να συγκριθεί, ενώ η μουσική του θα μένει για πάντα έξω από κάθε μόδα και συρμό·  ένα από τα ακριβά μυστικά των εκλεκτών ακροατών σε κάθε εποχή.

Μπορείτε να ακούσετε στο κατωτέρω βίντεο άλλη μία σύνθεση του Marcel Dupré, το "Prelude and Fugue in A Flat Major, Op.36, No.2" από την μεγάλη ερμηνεύτρια του εκκλησιαστικού οργάνου, συνθέτρια και παιδαγωγό Rolande Falcinelli (1920 - 2006) σε ηχογράφηση στο Meudon το έτος 1968 .




Ο Louis Vierne (1870 - 1937) εκ γενετής σχεδόν τυφλός άκουσε σε ηλικία 2 μόλις ετών έναν πιανίστα που του έπαιζε ένα νανούρισμα του Schubert και αμέσως μπόρεσε ο ίδιος με το "αυτί" του να επιλέξει με ακρίβεια τις νότες του νανουρίσματος πάνω στο πιάνο.




Σπούδασε στο Paris Conservatoire και εργάστηκε ως βοηθός οργανίστα παρά τω πλευρώ του Charles-Marie Widor στον ναό του  St.Sulpice στο Παρίσι.
Η ζωή του, καταμεσής ταραγμένων καιρών υπήρξε πολύ δύσκολη μιας και τον έπληξαν επιπλέον διάφορες προσωπικές τραγωδίες· παρ' όλ' αυτά η μουσική του παραμένει, πέρα από τεκμήριο υψηλής συνθετικής ποιότητας μαζί και ένα μνημείο απίστευτης ανά στιγμές Ολύμπιας ηρεμίας και ομορφιάς που αναδύεται με υψηλώς εμπνευσμένο τρόπο μέσα από  ημίφωτες ή σκοτεινές ηχητικές "δίνες" και "βαραθρώσεις" καθώς και τολμηρές συνθετικές αναστροφές όχι εύκολα αντιληπτές από επιπόλαια αυτιά.

Προξενεί εντύπωση και θαυμασμό, το πώς αυτός ο μυστηριώδης και πολύ ταλαιπωρημένος στην ζωή του άνθρωπος (ακόμα δε, επιστήθιος φίλος του μαιτρ  Dupré ) ήγαγε τις εκφραστικές δυνατότητες της γαλλικής σχολής αρκετά βήματα παραπέρα, διανοίγοντας μια τεράστια "προφητική" οπτική επί της συνθετικής-νοηματικής αντίληψης του οργάνου.

Μέσα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα υπάρξει πράγματι στον κόσμο ένας χαρισματικός "ποιητής" της μουσικής, ένας τυφλός Όμηρος του εκκλησιαστικού οργάνου που μπορεί ωστόσο να βλέπει στις "ραψωδίες" των πλήκτρων του την πιο χαρμόσυνη Γη της Επαγγελίας να προβάλλει από την ανθρώπινη φρίκη και τον ακραίο ίλιγγο της Ιστορίας.

Έγραψε ανάμεσα σε άλλα, έξι συμφωνίες για το εκκλησιαστικό όργανο, η μια καλύτερη από την άλλη, και από τις οποίες μπορείτε να ακούσετε την Τρίτη Συμφωνία στο βίντεο κατωτέρω με τον Bruno Mathieu στο όργανο.



Αξίζει να σημειωθεί ακόμα πως ανάμεσα στους μαθητές του Vierne εντοπίζουμε σημαντικές μορφές, συνθέτες  και performers της μεγάλης γαλλικής σχολής του εκκλησιαστικού οργάνου, όπως οι Augustin Barié, Lili Boulanger, Nadia Boulanger, Marcel Dupré, André Fleury, Isadore Freed, Alexander Schreiner, και Georges-Émile Tanguay.

Σήμερα που λέξεις όπως "καλλιτέχνης" και "δημιουργός" αρχίζουν και χάνουν πλέον το νόημά τους, ιδιαίτερα σε χώρες με έλλειμμα σοβαρής παιδείας και κουλτούρας όπως η Ελλάδα, καλό είναι να βλέπουν, ιδιαίτερα όσοι δεν γνωρίζουν πολλά από σοβαρή τέχνη, σε μορφές όπως εκείνες του  Marcel Dupré και του Louis Vierne που άνοιξαν καινούργιους και αγνώστους μέχρι τότε δρόμους στην ανθρώπινη έκφραση και δημιουργικότητα, τα πραγματικά μέτρα αυτών των λέξεων και των εννοιών τους. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια.


Friday, February 14, 2014

ΤΑ ΦΩΤΕΙΝΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, Α΄




Πότε ακριβώς γεννιέται ένας κόσμος,
Τούτο ο Χρόνος ασφαλώς δεν μπορεί

Να το εξακριβώσει, γιατί έπεται κάθε
Γεννήσεως· και πότε ακόμα λικνίζεται

Στην επιφάνεια της γης το όραμα των
Επιθυμιών και των Δράσεων, και πάλι

Ως προς αυτό θα 'λεγε κάποιος πως η 
Στιγμή δεν είναι ευκόλως ορατή στην

Συνεκδιαδοχή των δευτερολέπτων· θα 
Μπορούσε μήπως να είναι αριστερά ή

δεξιά, πάνω ή κάτω, 

ίσως

Παραπλεύρως ή κατά μήκος εκείνης
Της ανηφορικής ευθείας του Χρόνου

Επί της οποίας οι άνθρωποι αποθέτουν
Τους αιώνες ωσεί κειμήλια της μεγάλης

Νύχτας του Κόσμου, ως εάν ακόμα μια
Σταματημένη αμαξοστοιχία σκοτεινών,

Ακινητοποιημένων βαγονιών-γεγονότων 
Στον Χρόνο που μόνον η υψηλή δύναμη 

της Ποίησης

μπορεί να εκκινήσει ξανά

Προς το μέλλον όχι της ανθρωπότητας
Αλλά του Νοός· μα ιδού οι πρωτόγονες

καρδιές των ποιητών

Και τίποτε πιο πρόσχαρο και επιούσιο
Από τους δριμείς ήχους των τυμπάνων

Του θεού Διόνυσου στους αγρούς της
'Υπαρξης, ότε συγκαλεί τον κόσμο σε

Μια μυστική φωτιά που καταθραύει τα
Κελύφη της καθημερινότητας προς τον

Νεοσσό Αετό του Ολύμπου ολίγον πριν
Πετάξει στις χρυσόπτερες επικράτειες

της αθανασίας

Και ότε αναπυρπολεί πάσα εύχυμο σάρκα
Προς μιαν ελεγεία λάβας του συγκόρμως

μεταρπάζεσθαι·

Όμως,

Θυμόταν πολύ καλά πως ακόμα δεν είχε 
Αποστείλει το ηλεκτρονικό αρχείο στον

εκδότη του,

Ενώ το γραφείο του είχε λαμπαδιάσει με
Μη ορατή φωτιά εν μέσω του φωσφόρου

Ζωροαστρικού Διαστήματος και δίπλ' από 
Τον Ζέφυρο ο οποίος ξενυχτισμένος ακόμα

αλυχτούσε έξω από την πόρτα της Εδέμ·

Θυμόταν επίσης πως έπρεπε να περάσει
Από κάποιο εργαστήριο για να πάρει τις

Εξετάσεις του που έδειχναν υγεία θεριού
Της Αποκαλύψεως· μα πόσο ζεστή ήταν η

Φωνή εκείνης της γυναίκας! προσήρχετο
Στ' αυτιά του ως το ηχητικό ανάλογο του

Λιωμένου βουτύρου, μια τέτοια φωνή θα
Μπορούσε ασφαλώς να προκαλέσει την

Τήξη οίας δη αρσενικής παρεγκεφαλίδας·
Ακατανίκητο σεξ απήλ σεμνής και εν όλω

Συγκρατημένης επιστημόνισσας, τα ξανθά
Μαλλιά της έλαμπαν στους διαδρόμους ως

Οι χίλιοι ήλιοι μιας μαγνητικής αρχαιότητας
Στα περιστύλια της Ακρόπολης των Αθηνών,

Ενώ το ελκυστικό

Και σχολαστικά περιποιημένο πρόσωπό της
Ώριζε προφανώς από μόνο του διδακτορική 

διατριβή επί

Της αισθητικής των δροσερών ανθέων στις
Μυστηριακές αρχές του μεταβιομηχανικού 

εικοστού πρώτου αιώνος,

Αμοιβαία έλξις σίγουρα, σκοτωνόταν για να
Τον εξυπηρετήσει και συνέχιζε αφύσικα την

Κάθε κουβέντα σε μια προσπάθεια να μη
Τελειώσει· όταν τελικώς εβγήκε έξω στην

Πατησίων

Του εφάνταζαν οι περαστικοί ως Μάσκες
Χυμαδόν ερριμμένες και περιπλανώμενες

Στις λεωφόρους της ανακατανομής της Ύλης
Σε έτοιμες ήδη από την αρχή του Χρόνου και 

Χυτευμένες στο φως μορφές ανθρώπων· και
Ασφαλώς, είχε στο μυαλό του να γράψει ένα

Ποίημα για τους χορούς του γκαμελάν στο
Μπαλί, καθώς ήταν ό,τι πιο ασύγκριτο και

Υψηλό από μεταφυσική άποψη είχε δει ποτέ
Στη ζωή του· τα δε πρόσωπα των χορευτριών

Της εξωτικής νήσου κάτω απ' τους στυγερούς
Αλλ' όμως μελωδικούς ήχους των μεταλλικών 

σφυριών της ούτως ειπείν ορχήστρας,

Δεν μπορούσανε παρά να φέρουνε πίσω στην
Ανάμνησή του τα χίλια πρόσωπα της Μοίρας

Καθώς την σφυρηλατούσαν οι θεοί για τους
Θνητούς στα όρη κατά σειράν Όλυμπος, Ίδη

και Kailash,

Ενώ ο εξώκοσμος ερωτισμός των σπαστικών 
Ανθρωπίνων μαριονεττών στις υπαινικτικές 

Κινήσεις τους επί σκηνής δεν ώριζαν παρ' ένα
Θεόθεν κατασκευασθέν παιγνίδι ισχυροτάτης

Έλξης του αρσενικού προς το θηλυκό στ' οπού
Το αποτέλεσμα δεν θα 'ταν πάντα, παρά η αιέν

απρόσκοπτη συνέχεια του κόσμου·

Το θέατρο του Μπαλί, το δίχως άλλο είναι το
Τελειότερο στη Γη, εξεφώνησε από μέσα του

Κι επιχειρούσε να συγκολλήσει τα βγαλμένα
Καλώδια της Μη Ιστορίας με την θορυβώδη,

Σχεδόν τραντασσόμενη Συσκευή της Ιστορίας
Που διένεμε τα γεγονότα στην υδρόγειο απ' τη

Πρωτοφανή, ελκυστική ωστόσο, έρημο ψυχής
Μιας γκαμελάν θεατρικής σκηνής του Μπαλί· 

όμως

Το όφελος ποιο;  ο άνθρωπος είναι κατά πάσα
Πιθανότητα αδιόρθωτα εθισμένος στον Χρόνο 

Πάντοτε αναμένοντας το μάννα εξ ουρανού των 
"Ηγετών" και μήπως δεν ήταν αναπόφευκτο ότι

Ο Λένιν θα εξολόθρευε τον αναρχικό στρατό του
Μάχνο; οι μπολσεβίκοι ισοπεδώνοντας μι' ακόμα

Ευγενή ελπίδα της ανθρωπότητας στον πειρασμό
Του l' état c'est moi, και θυμήθηκε κατά συνέπεια

Τον Ουκρανό φίλο σκακιστή που' θελε να έλθει
Στην Ελλάδα· του ήρχοντο στο νου απίστευτες

Ποσότητες ετεροκλήτων κατακλυσμειρμών, ως
Από την μια η αμείλικτη γλώσσα του Hobbes κι

Από την άλλη η κομψή λεπτευφράδεια του Kant· 
Η μυστηριακή ομορφιά της Βουλιαγμένης και το

Μεθεσπερινό φως της Φωκίωνος Νέγρη· επίσης
Η ακραία σφιχτή επιδερμίδα, ωσάν η επιφάνεια

Ενός τυμπάνου, του θαυμαστού προσώπου της 
Νεαρής που σερβίριζε στο Καφέ που εσύχναζε 

Και επιπλέον η ακατανίκητη αιώνια νεότητα της
Ελληνικής Γλώσσης που εξέπιπτε στις μέρες του

Από μιαν ποιητική και μη γενιά του συρμού·

Ξαναθυμήθηκε ακόμα την τρισεύγενη Τάννι και 
Το πόσο του άρεσε να την ακούει μερικές φορές 

να ομιλεί στην 

Ιδιαίτερα καλαίσθητη και τραγουδιστή γλώσσα 
Bengali και αυτός να της απαντάει με όσα ήξερε

Απ' αυτήν την γλώσσα πριν το γυρίσει αναγκαία
Στ' αγγλικά· πόσο ροδόηχο αλήθεια ηκούγετο απ' 

Τα χείλη της το  আমি তোমাকে ভালোবাস !

Ντρόεμ, Ντρόεμ, ακούστηκε κατά το βράδυ απ'
Το τηλέφωνο η φωνή του καλού φίλου Ίκωνος· 


Είσαι κάτι σαν μια θύελλα στο Είναι, του έλεγε,
Όμως θαρρώ καιρός να καταλαγιάσεις και λίγο·


Αδύνατον·

Το ρήμα ζω δεν ημπορεί παρά να ερμηνεύεται
Πάντοτε στην γαλιλαία προοπτική του και όχι


στην πτολεμαϊκή,

Γιατί ζω, 

Σημαίνει πάνω απ' όλα αναδημιουργώ τον
Κόσμο κατά το δοκούν και το επιθυμητόν,


και όχι απλά υπάρχω,

Γιατί είναι κάθε φορά ότ΄ένας Νέος Κόσμος
Επιζητείται στις παρυφές μιας εποχής που η 

ποίηση αργά ή γρήγορα 

θ' αναγκαστεί

να τον διδάξει

Ακόμα και σε όσους έχουνε συνηθίσει μονάχα
Μια ορατότητα πιο υπνωτισμένη κι απ' αυτούς

να τους υπαγορεύει

με δικά τους, είναι αλήθεια, έξοδα

το πώς και το γιατί κάθε πραγματικού·



**********************************************************
Σημείωση: τα δύο πιο πρόσφατα ποιήματα πιθανόν να υπαχθούν σε μια νέα ποιητική ενότητα.


Saturday, February 1, 2014

Ο ΞΙΦΙΣΤΗΣ



Οι κινήσεις του ήτανε κατά κανόνα
Εξαιρετικής ακριβείας και το ξίφος

του

Φτιαγμένο από το καθαρό ονειρικό 
Φως της αυγής και το δριμύ θάμβος

Των πολιτειών κατά την στιγμή που
Αρχίζουν να φωταγωγούνται ολίγον

Προτού επέλθει ζωηρή η νύχτα τους
Και ολίγον πριν η ίδια πάντ' αρχαία,

προϊστορική

Φωτιά

Ζωπυρωθεί ανά τις κεντρικές πλατείες,
Ως εάν αείστροφος κινητήρ κάθε ζωής

και της απόλαυσής της·

Καθόλου δε σπάνια αναπεριέπιπτε σε
Ημίφωτες αλυσίδες γεγονότων εκ των

οποίων ημπορούσε

Να εξέλθει μονάχα μέσ' από συνεχείς
Ξιφισμούς στο άπειρο· ούτε θυμόταν

Πότε ακριβώς και για ποιο λόγο είχε 
Κυκλωθεί απ' αδιανόητους ξιφιστές

Που δεν ήτανε παρά μαριονέττες μιας
Ακατεπίγνωστης έλξης του αινίγματος

επί γης

δίχως 

Να φαίνεται πως τ' αντιλαμβάνονται
Στο ελάχιστο, όμως εκείνος διέβλεπε 

Καθαρά ότι τα προσεπικολλημένα επ'
Αυτών σύρματα δεν ήτανε τα γνωστά

Του ελέγχου των αγώνων, αλλά πλήρως
Αδιευκρίνιστα με σκοτεινή τη πηγή τους

Τα οποία τους παρωθούσαν και τους
Ανεπέσυραν από τους αγωνιστικούς

διαδρόμους κατά πώς ήθελαν αυτά

και όχι εκείνοι·

Παρ' όλ αυτά τους εξουδετέρωνε μ'
Όχι ιδιαίτερη δυσκολία, μιας και οι

Ξιφισμοί τους ήταν συνήθως άτσαλοι
Και χοντροκομμένοι, δίχως να έχουνε

Την ιδική του απαλή και καίρια χάρη
Των ανατοπίσεων και των ορμήσεων,

Ενώ ο

Δ' Ουρανός είχε εκδώσει ήδη ένταλμα
Σύλληψης και βίαιης προσαγωγής του

Στα ιερά Ανάκτορα της Εδέμ επειδή
Ηρνείτο προσέτι τον προορισμό του 

Και τον ανέβαλε μην επιθυμώντας ν' 
Αφήσει ακόμα την σφοδρή έλξη της 

γης, 

για τους δικούς του 

προσωπικούς λόγους,

Αναγκαζόμενος γι' αυτό να μονομαχεί
Ανά καιρούς με θεούς και δαίμονες οι 

Οποίοι δε για μία κάποια αιτία που δεν 
Κατανοούσε, τον μισούσανε τρελλά απ'

αρχής κόσμου

Και κατάδυσής του στους σχηματισμούς
Του Είναι και της φωσφόρου γαλαξιακής 

ύλης·

Επιπλέον του ήταν αδιάφορη και βαρετή 
Κάθε εχθρότητα και αντιπαλότητα και γι'

αυτό 

Δεν επετίθετο πρώτος ο ίδιος ποτέ ει μη 
Μόνον εξετόπιζε επίδοξους σφετεριστές 

και δύσμυαλους εκ

της επικρατείας του,

Και ουδέν ει

Παρά μόνον τον απασχολούσε σε ουρανό
Και ολόκληρη τη γη ένα μονάχα πράγμα:

η Δημοκρατία,

Αρκετά εγωιστής ώστε να δεχθεί άλλο τι
Να σχεδιάζει την ιδική του ζωή δίχως να

Έχει συναινέσει ο ίδιος σε αυτό, ακόμη
Δε τερατωδώς νηφάλιος ώστε να βλέπει

Πως ό,τι διαθέτει ο άνθρωπος απέναντι
Σε μοίρες καταβροχθιστικές και παγίδες

των μασκαρεμένων αιτιοτήτων

Δεν είναι παρ' η αυτοσυνείδηση και η
Αυτοδιεκδίκησή του έως ανηκούστων

εσχάτων,  

Και εν τέλει, 

Βρέθηκε κάποια στιγμή να στέκεται στο
Χείλος των κόσμων· οι δαίμονες έξαλλοι

Κραδαίναν το ουράνιο ένταλμα και οι
Αντίπαλοί του ήταν εξουδετερωμένοι·

Από δεξιά ορθώνετο στον ορίζοντα της
Γαίας ένα τεράστιο χάσμα σκοτεινό με

Κεντημένα κυκλώπεια άστρα και μ' ένα 
Μάτι θεότυφλο στο κέντρο τους ενώ απ'

αριστερά κατά

Μήκος των λαμπρών εφηβικών αιγιαλών 
Κυμαίνετο ένα κλέος άγνωστο ακόμα για

Τους ανθρώπους και μηδαμώς ομοιάζον 
Με την συνήθη και βαρετή ματαία δόξα

στο

Κέντρον του μεγάλου Θεάτρου της Ζωής
Και ενώπιον της αμείλικτης Στρόφιγγας 

του Χρόνου ·

Και από παντού τον είχε συντυλίξει ένας
Απογευματινός μανδύας της Ελευθερίας

Ώστε για μια στιγμή ενόμισε πως έσχε
Διαφύγει επιτέλους πάσης Γαίης και τ'

Ουρανού

και πως ήταν πλέον ο απόλυτος

ΚΥΡΙΟΣ του εαυτού του,

Καθώς άξαφνα ο ήχος ξίφους που βγαίν'
Από την θήκη του ακούστηκε να έρχεται

από τα βάθη των ουρανών·

Ο αντίπαλος ετούτη την φορά δεν ήταν 
Διόλου ορατός και έδιδε την εντύπωση

Μέσα στη πλήρη αδιαφάνειά του ενός
Όντος αχανούς, απεριορίστου και αιέν

Ετοιμοπολέμου ως οριστικής καταβολής
Όσων αντιμετώπιζε· προς τούτο, ο ίδιος

Εννοούσε πλέον πως η ξιφιστική του
Τέχνη δεν ήταν αρκετή· μηδέ ακόμα

Μέγιστο το θάρρος θα μπορούσε να
Προσφέρει περισσότερα· σκεφτόταν

Πως ήτανε μάλλον σε δύσκολη θέση
Όμως κάτι ακόμα τον κρατούσε στη

θέση του 

χωρίς να λυγίσει· 

Κάτι ακόμα, του προσέδιδε ένα όχι
Αμελητέο πλεονέκτημα έναντι του

Νυν αντιπάλου του, ο που εφάνταζε 
Τόσο απόλυτος και απροσμέτρητος 

Ως εάν φορούσε ολόκληρο το Σύμπαν

Για Μάσκα του:

Κάτι, ό,τι ακριβώς κάνει τον άνθρωπον
Να διαφέρει τόσ' απ' ένα μυρμήγκι όσο

κι απ' τους θεούς:

Το από παλιά ακλόνητο Δίκαιον
Του ποτέ,  ποτέ να μην φοβάσαι  

ο,τιδήποτε 

Έρχετ' έναντί σου όχι με την ισχύ του  
Διαλόγου αλλά μ' εκείνην του ξίφους,

Ότι στον κόσμο, άλλη αλήθεια τόσον
Ιερή δεν μέλλει να υπάρξει παρ' όταν 

μόνο λες:

Εδώ ευρέθηκα δίχως να ρωτηθώ, 
Εδώ κατά πώς φαίνεται θα είμαι 

ακόμη, 

Η Νύχτα τουλάχιστον είναι δική μου·