Πώς μπορεί στ' αλήθεια να φύεται
Ένα τόσο σπάνιο άνθος καταμεσής
του
Μεγάλου Εργαστηρίου του Κόσμου
Και ποιο το μυστικό έδαφος που το
Έθρεψε σε καιρούς βιαστικούς και
Με προσηλωμένα τα βλέμματα στο
αιμόφυρτο μέλλον,
Εσύ
Ευγενική θυγατέρα της Αλβιόνας,
Μούσα της Φιλοσοφίας με το αιεί
Αστρόφωτο χαμόγελο στο γκρίζο
Βιομηχανικό φως ενός λυόμενου
Αιώνα Προμηθέα,
Που εξαργύρωσε τους ουρανούς
Σε μια ιεροτελεστία της Λογικής
από ανθρώπους
για ανθρώπους
Και
Με τους ιερείς της να λαμβάνουν
Πλέον το ανοίκειο χρίσμα απ' τον
Σερ Φράνσις Μπέηκον,
τον
Χομπς και τον Λοκ, από τον Χιουμ
Και τον Μπένθαμ, αλλά και απ' τον
Τζων Στιούαρτ,
Και
Ιδού η μετοίκηση του Αριστοτέλη
Στην Εσπερία, όπου ο ακόρεστος
Μύλος της Βαβέλ περιστρέφεται
Ως ο έλιξ μιας πρωτοφανέρωτης
φιλοσοφίας
σφριγηλής
και
Σφιχτής στην μέθοδο όσον η σάρξ
Μιας νεαρής κοπέλλας και ζωηρής
Όσον μια τάξη που κατακτώντας
Τη σκόρπια υδρόγειο την μάζεψε
Σε μια κοινή πατρίδα και στην ίδια
Όπως πάντα τροχιά γύρω από τον
σκανδαλωδώς ορατό
Ήλιο των εκπεσόντων αγγέλων μα
Και σε νέα οφιοειδή σιδηροτροχιά
γύρω από
τον εαυτό της,
Ζωή αποφέροντας σε παράπλευρο
Του παραδείσου μυστήριο και για
όσον
διαρκεί
Η ανάσα της ανθρωπότητας στην
Εξορία και η Οδύσσεια ενός κάθε
φορά, - ο μέλλων επιστρέψαι,
Όμως,
Εσένα, Δέσποινα των ωραίων και
Πλέον ακριβεστέρων στοχασμών
Σε ανακαλώ στη μνήμη στην ίδια
Κοριτσίστικη συντροφιά έξω από
τον Χρόνο
Με την Ανν Κόνγουεϋ και την Μέρυ
Γούλστονκραφτ, - τρεις Χάριτες της
Έννοιας σε πολλές άχαρες έγνοιες-
Και εσένα
σε αυτήν
Την φωσφόρο πατρογονική νύχτα
Επικαλούμαι, όταν αναγορεύω την
Λογική
Στον Αρχαίο Όφι που μέχρι σήμερα
Κουλουριάζεται σε σπείρες Χρόνου
στο αχανές αστρικό διάστημα
του μυαλού
Και αλήθεια,
Θυμάμαι τόσα πολλά που έγιναν
Σε μία στιγμή χιλιάδων χρόνων!
Καθώς ακόμα θαυμάζω τα
Θαρρετά τα μάτια σου που αίρουν
Το σκότος βαρβάρων επινοήσεων
Ως εάν ιερή κάθαρση στο άπειρο
Της αφηρημένης σκέψης όταν η
Γυναίκα γνωρίζει κάλλιστα πως να
Είναι η σύντροφος του νοός κι όχι
μόνον του άρρενος πόθου·
Γιατ' η Γυναίκα είναι πάντοτε ένα
Μυστήριο βαθυφλεγές που δένει
και λύει το μυαλό
και
Όταν ο κόσμος αυτός θα έχει ήδη
Φθάσει στο τέλος του και ο μέγας
Ουρανός ομιλήσει για πρώτη φορά
Σ' αυτή την Ιστορία των Σκιών, είν'
εκείνη που
Μέλλει
Να αψηφήσει πάλι την εντολή των
Απαγορευμένων Ειδώλων και στην
Φωτιά που θα καίγεται δίπλα της
Σε ανομολόγητη φούγκα, μακριά
τόσο πολύ
από την πατρική εστία,
Ξανά θα
Μας θέσει με το γλυκό της βλέμμα
Στο ίδιο δυικό δίλημμα της Αγάπης
που έχει μιαν ακόμη ευκαιρία
Να γνωρίσει τον εαυτό της·
