LA MUSIQUE ET L'ARDEUR

Ευχές για το Νέο Έτος προς όλους τους αναγνώστες και τις αναγνώστριες του THE RETURN blog. 

TAILS OF CREATION

Αργότερα το απόγευμα η πλατεία είχε
Κυριευθεί από ανθρώπινες φωταψίες

Οι οποίες και έφερναν στην ζωή ξανά
Τον μεγάλο Χρόνο, έτσι όπως κάποτε

Παρετηρείτο να πηγάζει σαν κητώδης
Στρόβιλος από τα πυκνά έγκατα των

Μαύρων ωκεανών· οι δε πρωτομορφές
Των Καφέ που συμπαρετάσσοντο καθ'

Όλο το μήκος του πεζοδρόμου ωσεί τα
Εκτεταμένα υπόστεγα της εξ ουρανών

Αμνημοσύνης του ζην, εφάνταζαν ομού 
Ως o  ένας ασφαλής λιμένας έναντι της 

Απεριόριστης θάλασσας της πόλης που
Επεξετείνετο προς όλην την επικράτεια

της ακραίας νύχτας του Είναι·

Οι στιγμιαίοι θόρυβοι εκ των ποτηριών
Και των φλυτζανιών, οι διελεύσεις των

ανθρώπων

Που προσήρχοντο με σχεδόν σβησμένη 
Τη προτέρα μνήμη τους όσον αφορά το 

ποιοι

ακριβώς υπήρξαν 

πριν υπάρξουν,

Η προκατακλυσμιαία μουσική σε δυνατή 
Ένταση από τις σκοτεινές χαράδρες των

ηχείων 

και

Τα 

Ολόφωτα σαν προβολείς του παραδείσου
Πρόσωπα των δροσερών κοριτσιών όπως

Και 

Οι 

Αριστοτεχνικώς τονισμένες καμπυλώσεις
Των κορμών τους δια των υποτιθεμένων

μη συνειδητών και όλως αυθορμήτων

κινήσεων τους 

υπεγράμμιζαν

Την έξοδο ενός  κόσμου που μόλις είχε
Περιέλθει σε προφάνεια και υπαρκτική 

τεκμηρίωση·

Η δε 

Θάλασσα απέξω είναι αλήθεια πως πια
Δεν ακουγόταν πέρα από σποραδικούς

Παφλασμούς διερχομένων τροχοφόρων,
Μηδέ και άλλη νύξη επικινδυνότητας απ' 

το

Εξώτερο χάος του Αγνώστου καθίστατο 
Ορατή στον αρκούντως σταθεροποιημένο 

περίκοσμο του

Καφέ·

Καθώς προχωρούσε μάλιστα η ώρα κανείς
Δεν έδειχνε να έχει πρόθεση ν' αποχωρήσει  

απ'

Αυτές τις παράκτιες στοές των συνομιλιών
Και των συναναστροφών, και εδίδετο όλως

η εντύπωση

Πως οι θαμώνες ήταν φώτα που προέκυπταν
Από άλλα φώτα και ούτω καθ' εξής σε σειρά

Που επεκόμιζε μια εύθυμη απειρότητα των
Στιγμιαίως αιωνίων αυτοσκοπών της χαράς 

καταμεσής νεογέννητου κάθε φορά 

οίστρου

ζωής για την ζωή χωρίς λόγο,

Μονάχα μία όλη κι όλη άδεια θέση στην
Γωνία σαν έρημη από αιώνες να δείχνει

Παρόλο 

Που ο κόσμος μόλις είχε δημιουργηθεί,
Και ως εάν άγνωστος θεός ή δαίμων να 

διέφυγε

Μιας 

Ολοένα και περισσότερο καθισταμένης
Περιττής υποχρέωσης να επιβλέπει το 

ισχύον

αποτέλεσμα της Γένεσης·

Άδεια θέση την οποία παραδόξως, και 
Αφού η σερβιτόρα καθάρισε επιμελώς 

το τραπέζι  από τ' αποτσίγαρα 

και τ' άδεια 

ποτήρια,

Δεν φάνηκε κανείς κινούμενος προς τα κει
Να θέλει να καταλάβει·     

  

SAINT ÉLISÉE DE LA GÉOGRAPHIE

Και για μια στιγμή η Γαία έλαμψε
Επί του χάρτου σε φως αλλόκοσμο

Και παντοτινής προοπτικής ως εάν
Είχε διαφύγει της Ιστορίας της και

Του προτέρου χρόνου της προς ένα
Άφθαρτο όνειρο των ελευθεριακών

Εδεμιαίων οχυρών· απέναντι δε σε 
Κάθε κακό και εξουσία η οικουμένη 

όλη

είχε

Περάσει σε μια φωτεινή τυπογραφική
Αποκάλυψη των ορέων, των πεδιάδων 

Των 

Ποταμών και των θαλασσών, ώσπερ
Το χρυσίον της ημέρας προσαρτά τα  

Σύνορα της πρωινής αφύπνισης και 
Έγερσης απ' το σκότος ενός τυφλού

Ενός χωρίς μονάδες προς τα φωτεινά 
Πλήθη που ενέκλειε στην άβυσσό του·

Όχι Γαία φυσική μα φυσικοποιημένη
Ένα τεράστιο Άλσος ο κόσμος εφάνη

Να μην ταράσσεται πλέον εκ παντός
Συνωστισμού ασυμβάτων και εν όλω

Αντινομουμένων θελήσεων και θυμών
Μεταξύ τους ότι αληθώς ο γεωγράφος  

γνωρίζει

πως

Τα σύνορα εμβάλλονται στον χάρτη
Από χέρι ανθρώπινο και από το ίδιο

Χέρι εκβάλλονται, ότι γνωρίζει ακόμα
Κάλλιστα πως η Γη κάποτε προκύπτει

ως

η Κόρη του και όχι η μάνα του,

Και τίποτε δεν είναι ιερότερο από μια
Μεταμόρφωση του χάους, των βυθών

και των γεωψυχικών εγκάτων

σε έναν Κόσμο·

Ώστε είστε αναρχικός, κύριε Ρεκλύ;
Τον ερώτησε ο συνάδελφός του και

Ξεφύλλιζε έναν τόμο της Γεωγραφίας
Του, αληθεύει πως επήρατε μέρος στη

Κομμούνα,

κύριε Ρεκλύ,

Του είπε 

Και  σκέφτηκε πως ήταν καλύτερο να
Φύγει από εκεί το γρηγορότερο· είμαι

ΕΔΩ

Του απάντησε τότε ο άνθρωπος με τα
Φωσφόρα μάτια, πάντοτε ήμουν, και

θα είμαι

εκείνος που μετείχε στην μεγάλη

Εξέγερση του Χρόνου,

Και τώρα απλά είμαι εδώ, συμπλήρωσε
Κι άφησε τον συνομιλητή του μετέωρο

Να απορεί,

Αν με τη λέξη εδώ εννοούσε κάτι πέραν
Του τόπου· ο δε τόμος της Γεωγραφίας

που κρατούσε στα χέρια του

Είχε εκβάλλει από τις σελίδες του έναν
Αναδιπλωμένο εκτεταμένο χάρτη που

Έφθανε σχεδόν στο πάτωμα σαν μια
Πτυσσόμενη σκάλα, ενόσω οι μορφές 

που εμφανίζονταν πάνω του

Θα μπορούσε να εκληφθούν εν ταυτώ
Πως κατέρχονταν και ανέρχονταν απ'

το ίδιο 

πάντα

Ανοιχτό πεδίο του γραπτού 
Ανθρώπινου και μόνον 

Λόγου·   
  

 

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΜΑΤΙ ΤΟΥ ΚΥΚΛΩΠΑ (Προφάνεια της Εδέμ)

Οι άνθρωποι πιστεύαν παρ' όλ' αυτά
Πως ό,τι συνέβαινε δεν θα μπορούσε

να μην είναι

για το καλό τους,

Και πως κάποιος θα τους γλύτωνε από
Το χάος και θα τους αντάμειβε για την

καρτερία τους,

Ενώ η σύνολη γεωφυσική πτέρυγα του
Βαβυλωνιακού ξενοδοχείου φαινότανε

καθαρά

Πως είχε ήδη καταρρεύσει και χαθεί
Ανάμεσα σε μονόφθαλμα αγριεμένα

λουλούδια

Που μοιάζαν με ηλιοτρόπια αλλά δεν
Ήτανε· γέρνανε δε όλα μαζί κατά την

νύχτα

Όχι προς το φεγγάρι αλλά προς κάτι
Που δεν φαινόταν στον ουρανό, ενώ

μερικοί 

Υπέθεταν πως ήταν το ίδιο , αρχαίο
Μάτι του Κύκλωπα που συνήθιζανε 

Να 

Λατρεύουν στις εκκλησιές και τους 
Ναούς πάσης εγκόσμιας θρησκείας

και δόγματος

και αίρεσης

και πίστης 

Κατά τους ενιαυτούς της αναμονής
Ενός μέλλοντος που δεν είχε άλλην

επιλογή

ει μη τον ερχομό του,  

Το μάτι, λέγανε, μας βλέπει, συνεπώς
Ας μην ανησυχούμε, θα μας επιδώσει

εν κρυπτώ

ό,τι μας στερεί εν φανερώ

έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ' ορά,

Ετυμηγορούσαν και συνωστίζονταν 
Στις προκυμαίες για να θαυμάσουνε 

τα

Γιγάντια χταπόδια που είχαν από
Νωρίς στη χιλιετία περιμαζέψει οι

ψαράδες

μιας παγκόσμιας

Γενησαρέτ,

Είχανε όλα ανθρώπινη φωνή και δεν
Κοιτούσαν κανέναν ή κοιτούσαν ένα

ήλιο μη ορατό,

Που ήτανε φανερό πως εξασθενιζόμενος
Ο ίδιος, οδηγούσε αυτά τα μεγαθηριώδη

Πλάσματα στον χαμό εν ταυτώ χρόνω, ο
Δε κόσμος έγερνε επικίνδυνα πλέον προς

μια 

Μείξη των μορφών, και από την τρομερή
Πρωτογένεια της ορατότητας οι κάτοικοι

Βλέπαν κάποτε καθαρά ένα Μάτι πάνω
Από μια μεγάλη πυραμίδα να φλέγεται 
  
Βογγώντας και βρίζοντας δαιμονισμένα
Προς κάθε κατεύθυνση που θα μπορούσε

Να εντοπίζεται σαρξ ανθρώπου και το
Πνεύμα του· υπήρχε ακόμα ανατολικά

Της πόλεως και  ένα μεγάλο κτίσμα που
Ήτανε, θρυλείτο, το άντρο του Δαίμονα

Και περιεβάλετο όλο απ' ένα κυκλώπειο  
Αδιαφανές τζάμι, Καθρέπτης για αιώνες

εξ αρχής δημιουργίας 

ή άφεσης,

Ενώ τώρα έδειχνε φυμέ, σκοτεινιασμένο·
Αυτό σημαίνει πιθανότατα πως θεός δεν 

υπάρχει;   

Ρώτησε κάποια στιγμή ο ένας άνθρωπος
Τον άλλον, εκ των δύο που ήτανε πάντα

όλος κι όλος ο πληθυσμός της  γης,

Αυτό σημαίνει μόνο ότι εσύ δεν υπήρχες,
Ήλθε η απάντηση από την ετέρα μορφή,

Εγώ δεν υπήρχα; ξαναρώτησε ο πρώτος,
Ναι, εγώ δεν υπήρχα, απάντησε η άλλη

μορφή,

Και ποιος κυβερνούσε τότε απ'εκεί πάνω, 
Επέμεινε η ανδρική μορφή, δαίμων ίσως

Που προσποιείτο τον θεό, ή θεός που δεν
Ήταν θεός ακόμη; συμπλήρωσε ενώ όλα

Τα σιταροχώραφα που είχανε μπει μέσα
Στην πόλη και έπλεαν ωσάν τα νερά του

ωκεανού

στους δρόμους και τις πλατείες

Ήτανε φανερό πως δεν έφεραν κανένα
Σκιάχτρο στις άκρες τους· σημαίνει ότι

Αν δεν υπάρχεις, κάτι άλλο θα υπάρξει
Για τον λογαριασμό σου, του απάντησε

η μορφή που έδειχνε θηλυκή,                   

Και αυτό είναι θεός ή δαίμων; ρώτησε

ο άνδρας,

Αυτό είναι μόνο κάτι που δεν είσ' εσύ,
Και ο,τιδήποτε δεν είσ' εσύ είναι απλά

βαρβαρότητα,

του απάντησε η γυναίκα,

εσύ ο ίδιος, του ξανατόνισε, 

Εγώ, πρόφερε μηχανικά ο άνδρας, ναι,
Εγώ, επανέλαβε η γυναικεία μορφή με

Τα μάτια της να τρέπονται προς έναν
Ποθογόνο ερωτικό κοχλία που ολοένα

Περισυνεστρέφετο προς την πλευρά του
Συνομιλητού της , ενώ η πόλη ολόκληρη

Ήταν γεμάτη απ' ακινητοποιημένους
Οδοντωτούς τροχούς του Νόμου, που

υψώνονταν

Μέχρι τα ουράνια σαν κήτη που είχαν
Εξωκοίλει σε μη υπολογισμένη στεριά.

Και αυτό σημαίνει πως ό,τι ήταν εκεί
Έξω ήταν ένας άλλος; είπε φωναχτά

ο άνδρας,

Αυτό σημαίνει, του 'πε τότε η αιώνια
Σύντροφός του, πως ούτε εσύ ήσουν

ούτε και άλλος εκεί έξω

αλλά για σένα ένα Μη Εγώ,

Κι ό,τι δεν είναι Εγώ είναι μια φονική
Οφθαλμαπάτη και σχισμένος στα δύο

Χρόνος, 

του αποκρίθηκε ατάραχα,

Σημαίνει ακόμα , πως ό,τι είναι Αυτό
Αν δεν γίνει Εγώ, τότε δεν έχει νόημα

Να το πεις θεό ή δαίμονα, είναι απλά
Κάτι εχθρικό, και όταν Αυτό είσ' εσύ,

τότε δεν είναι πλέον εχθρικό

αλλά πράγματι Θεός, 

Κατέληξε η γυναίκα, ενώ η πόλη είχε
Προ ώρας παραδοθεί στις έτοιμες απ'

αιώνες

φλόγες

καθώς

Οι δυο ενέμεναν εκεί σαν αγάλματα,
Αγκαλιασμένοι για μιαν πληρέστερη

τρυφερή

αιωνιότητα,

και

Σε έρωτα τόσο βαθύ ώστε και αυτός
Ο ουρανός εφάνη τόσον διακριτικός,

παραμένοντας σιωπηλός 

μπροστά στο τυφλό πια Μάτι

των μεγάλων αστρικών θαλασσών, 

Την ιερή ανίερη διασάλευση των ορίων
Και την ακαριαία ανατροπή κυριαρχίας

Στο σύμπαν, μην θέλοντας ν' αποδεχθεί
Ή να αμφισβητήσει με έναν καινούργιο

έξαλλο σάλο

μιας νέας Γένεσης:

Εξάλλου ήτανε δεν ήτανε φανερή μια
Συμφωνία ή όχι, δεν είχε πλέον τόσον

νόημα

Εφ' όσον δεν φαινόταν να υπάρχει

εκεί έξω πια Κανένας·


            
    

FELIX MENDELSSOHN-BARTHOLDY: "Violin Concerto In E Minor" by Julia Fischer

Η επιτομή του ρομαντικού κονσέρτου για βιολί, ένα έργο πολύ εκφραστικό και πλήρες θυελλωδών συναισθημάτων και ερωτικού πάθους, και ασφαλώς, εκ των πλέον προτιμωμένων από τους βιολονίστες και τις βιολονίστριες κάθε εποχής, για μια σειρά λόγους που έχουν να κάνουν βέβαια τόσο με αυτήν καθεαυτή την ωραιότητα του κονσέρτου, όσο και με τις ευκαιρίες που προσφέρει για μιαν αναντίρρητη ανάδειξη των δεξιοτεχνικών και εκφραστικών ικανοτήτων του σολίστ.

Ο Mendelssohn κατά την γνώμη μου, είναι πολύ πιο σπουδαίος συνθέτης απ'όσο συνήθως εκλαμβάνεται. Η όλη μουσική και συνθετική δραστηριότητα και παραγωγή του φανερώνουν έναν άνθρωπο που είχε κατανοήσει σε βάθος τις δυνατότητες του ρομαντισμού στην μουσική και έδωσε ως προς αυτό τον καλύτερο εαυτό του. Ακόμα, οι συμμεικτικές τάσεις που παρουσιάζει κάποτε ο ρομαντισμός του με το μπαρόκ, έχουν ομοιότητες με παρόμοιες συνθετικές τάσεις του Schumann, και ως προς αυτό οι δυο συνθέτες παρουσιάζουν και μια πνευματική συγγένεια, πέρα βέβαια από τα διαφορετικά ύφη και συνθετικές νοοτροπίες.
Εκτός από το Κονσέρτο για  Βιολί, μπορεί να θυμηθεί κανείς τις όχι λιγότερης ομορφιάς πέντε συμφωνίες του, τις εξαιρετικές δώδεκα έγχορδες συμφωνίες του, τα κουαρτέττα εγχόρδων του, όπως επίσης και τα έργα του για πιάνο ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζουν σαφώς τα λεπταίσθητα πιάνο τρίος του.

Το Κονσέρτο για Βιολί του Mendelssohn εξ αρχής εντυπωσιάζει με την εκκίνηση του σόλο βιολιού αντί του καθιερωμένου ορχηστρικού tutti στην εισαγωγή, για να ακολουθήσουν αμέσως μετά πανέμορφες εναλλαγές θεμάτων που οδηγούν σε μια αριστουργηματική cadenza, την οποία ο Mendelssohn κατέγραψε λεπτομερώς αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια για αυτοσχεδιασμό στους ερμηνευτές.

Μπορείτε να παρακολουθήσετε στο βίντεο άνω, το πρώτο μέρος του Κονσέρτου για Βιολί του Mendelssohn με την Julia Fischer στο βιολί, σίγουρα μια από τις εκλεκτότερες βιολονίστριες της νέας γενιάς και την Chamber Orchestra of Europe σε συναυλία στο Παρίσι τον Μάιο του 2010
Στο δεύτερο βίντεο μπορείτε να παρακολουθήσετε την κατάληξη αυτής της πραγματικά εξαιρετικής live performance.