Κατά την δριμύτερη νύχτα τελικώςΣυγκεντρώθηκαν όλοι μαζί ως εάν
Μέτωπο πυρός
Έξω από έναν αιώνα του οποίου οι
Πύλες ήταν τόσο ανοιχτές ώστε δεν
Μπορούσε κανείς να μην περάσει
Εντός· παρ'όλ'αυτά η φωτιά ποτέ
δεν έπαυε
Από έξω, ενώ από μέσα ολόκληρη η
Υδρόγειος δεν φαινόταν άλλο τι απ'
Ένα
Αχανές στρατόπεδο συγκέντρωσης
Στο οποίο ωστόσο δεν ανευρίσκετο
πλέον
μηδείς των εγκλείστων·
Ο χώρος ήταν έρημος απ' αιώνες
Ή από μόλις δευτερόλεπτα και ο
ορατός κόσμος
έδειχνε ολοσχερώς
εγκατα-λελυμένος·
Υπήρχε ακόμα κοντά στη μεγάλη
Μάντρα, όπου επλησίαζε εδώ και
Χιλιάδες χρόνια η Φωτιά, και ένα
Τοτέμ το που παρέπεμπε σ' ένα ον
υπερβατικά ανάμεικτο
Kάτι ανάμεσα σταθμάρχη
και πιγκουίνο,
Ενώ από το παγκόσμιο φυλάκιο
Ακουγόταν επίμονα ο ήχος ενός
Βραχνιασμένου αυλού τοσούτον
Ερημικός και αυτός ώστε σχεδόν
Έδιδε την εντύπωση της μίας και
Μοναδικής αρθρωμένης ομιλίας
απαρχής Δημιουργίας·
Πού είναι, ερώτησαν τότε, ο μέγας
Πληθυσμός της γης, ποιος ο Λόγος
που δεν
Εντοπίζεται εντός του στρατοπέδου,
Κι εμείς πώς ακριβώς απολήξαμε σε
μια τρελλή Φωτιά
έξωθεν αυτού και εντός ημών,
Ρωτούσαν ολοένα ενώ ο ουρανός
Είχε ανοίξει σα πέπλο φαίνοντας
από μέσα του
ένα άλλο πέπλο και ούτω καθ' εξής
εις το μη διηνεκές,
Όμως δεν ερχότανε απάντηση από
Πουθενά, οι δε γλώσσες του πυρός
Αποπειρώντο σιγά σιγά να εισβάλλουν
Στο εσωτερικό του στρατοπέδου, καθώς
Καθίστατο αδύνατη η ταυτοποίηση του
Δεδομένου διαιωνίως όχλου ο οποίος δεν
φαινόταν πια,
ή δεν υπήρχε,
ή ακόμα δεν υπήρξε ποτέ,
Μονάχα ένας σκύλος στη τυφλή πύλη
Να παίζει μ' ένα τόπι και το περιρρέον
μηδέν γύρω του που'σφυζε από Έν,
Την μία Κρίση του κόσμου
είναι αλήθεια
Λακτίζοντας με χαρά από το σημείο φυγής
Στο σημείο της νέας παρουσίας της μπάλας,
Κάθε
Ερώτημα περί της μοίρας πιθανής των
Εγκλείστων μάλλον τρέποντας σε ρίγος
προς έναν ολοένα πιο
καθησυχαστικά ανέκφραστο
ουρανό·
