BELLE LOUISE

Λουίζ, της έλεγε συχνά καθώς την 

Έβλεπε να παίζει μόνη της πιάνο 

Για αιώνες ατέλειωτους στην σάλα 

Του Κονσερβατουάρ του Παρισιού, 

Λουίζ, 

Οι νότες σου επιμένουν στην πρωινή 

Λιτανεία της καθημερινότητας ωσάν 

Νύμφες πανδρόσου θεϊκής και αίγλης 

Που περισώζει του χρόνου τα όντα από 

την λογική της λήθης· 

Μα να' ναι άραγε 

Που οι άνθρωποι λικνίζονται σαν τα 

Φαντάσματα στην αχλύ των ονείρων 

τους 

Και πηγαινοέρχονται σαν φώτα μέσ' 

Στον εγκέφαλο του ουρανού την μια 

μυστική σκέψη 

Όντος ακατανοήτου και υπεραισθητού 

Κάνοντας απτή στη γη, διατρανώνοντας 

Επιθυμίες και νοσταλγίες, σκοπούς και Τύχη, 

αίμα που διψά για το αίμα 

και τη σάρκα που πεινά για την σάρκα 

και στο τέλος μια 

Φωτεινή κληρονομιά του ανίστασθαι εν 

Τω μέσω της αναίτιας οχλοσυρροής του 

φόβου του χρόνου, 

Λουίζ, 

Και η τέχνη δεν κάνει άλλο από το να 

Περισυλλέγει αυτή την νιότη του νου 

 Στους δρόμους μιας πιο καρποφόρου 

Νύχτας των αιεί περιπλανωμένων στη 

φωτοβολία 

της δικής τους τρέλλας 

Κατέληξε και εκεί σιώπησε 

Μην και ακούσει κάποια απόκριση 

Από την γυναίκα που συνέχιζε ωστόσο 

Να κυματίζει πάνω στο πιάνο την λεία 

Αίσθηση του θηλυκού σωματοποιημένου 

Φωτός συμπαρασύροντας με τους αρμούς 

του λεπτού βραχίονά της 

προς την αχρονία 

ενός έρωτα αντικειμενικού 

Ανθρώπου προς το Κάλλος και του πυρός 

Κορμού προς την συμπαντική δεξαμενή 

της έλξης,

 

Μα αλήθεια 

Είσαι μια λεπτότητα ανήκουστη σε ένα 

Τόσο αδέξιο και χοντροκομμένο κόσμο, 

φάνηκε να της είπε κάποια στιγμή, 

Και ένας υπερίων οίστρος του θήλεος 

Προς την ερατεινή μαγεία των απτών 

σκιών σε κάθε ένα 

ξεχωριστά 

ηλιοβασίλεμα 

Της πόλης του Παρισιού, όταν ακόμα 

Οι ζητιάνοι λησμονούν την σκοτοδίνη 

Του τυφλού περισπώμενου είναι τους 

Και αναθυμούνται την χαρά της ζωής 

Ενώ διπλώς και σφόδρα μιμνήσκονται 

Της αιτίας του ολόδικου τους αιτείσθαι 

στο μελαγχολικό προαύλιο 

ενός πυρετού αιώνα 

Που μηχανεύεται τον ατμό σε κίνηση 

Και την κάθε κίνηση ανθρώπου προς 

το μέλλον του 

Εξατμίζοντας σε πρόσκαιρη δόξα των 

Εθνών καθώς απορρέουν από πόλεμο 

σε ειρήνη 

Την ανάπαυλα της ιστορίας οσαύτως 

Οικειοποιούμενα σε αναπαλμό μιας 

ζωηρής έξαψης στα μπουλεβάρ της επαφής· 

Όμως εσύ, Λουίζ, εσύ, όσο δεν παύεις 

Ποτέ να παίζεις πάνω στο πιάνο σου, 

Δεν πρόκειται και αυτός ο κόσμος να 

Σταματήσει να υπάρχει ως κόσμος για 

έναν 

Και ως η φωτιά για τους δύο, τα υπόλοιπα 

είναι  Ιστορία, της ώριζε, 

τα υπόλοιπα είναι κόκκοι της άμμου 

στην υδρία νύχτα της πλάσης, 

Της έλεγε με αρπακτικό ψίθυρο ενώ 

Ανυπομονούσε να την σφίξει δυνατά 

στην αγκαλιά του, 

Καθώς 

Η όλη σάλα σιγά σιγά θα' λεγε κανείς πως 

Εκυριεύετο από μορφές και παραστάσεις 

που λύοντο κατά τις ηχούμενες διαδρομές 

επί των λευκών πλήκτρων των ακόμα 

πιο λευκών χεριών της, 

Aπομονώνοντας εν τέλει στην οπτική 

Δυο απαρχής του κόσμου περιστέρια· 

Αμέριμνα μα και απαιτητικά πετούσαν 

Εδώ και εκεί κατά ύψος της οροσειράς 

των 

Μαγεμένων πλασμάτων της οικουμένης, 

Ενώ γύρω τους από παντού και πάντοτε, 

Μαινόταν 

Η ακόμα ακαλλιέργητη και οσαύτως 

Επιδεχόμενη βελτίωση σε αισθητική 

Μοναχική, παγκόσμια, 

Κάποτε δε εορταστική Άβυσσος των ανθρώπων·

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Λόγω εκτάκτων ανειλημμένων υποχρεώσεων, δεν υπάρχει καθόλου χρόνος για αναρτήσεις αυτόν τον καιρό. Θα λείψω για ένα διάστημα δεκαπέντε ημερών περίπου, ή και λίγο παραπάνω.

Θα τα πούμε ξανά σύντομα.

Να είστε καλά.

δέλτα πι - The Return blog

BUXTEHUDE, BRUHNS, BÖHM, SCHÜTZ, SCHEIDT: The German Baroque Masters

Κορυφαίοι συνθέτες πριν λάμψει η μεγαλοφυία του Johann Sebastian Bach, οι οποίοι δόμησαν με σχεδόν ανακτορικό τρόπο, αν μπορώ να το πω έτσι, το γερμανικό μπαρόκ. Μόνο ο Georg Böhm είναι σχεδόν σύγχρονος του Bach, εικοσιτέσσερα χρόνια μεγαλύτερός του και σε μεγάλο βαθμό υπήρξε ένας από τους κύριους "δασκάλους" του και, βέβαια, μια πολύ σημαντική επιρροή γι' αυτόν.

Στο πρώτο βίντεο, διαρκείας δύο ωρών και έξι λεπτών περίπου, μπορείτε να ακούσετε διάφορα έργα του μεγάλου Dietrich Buxtehude (1637 - 1707), που υπήρξε ο επιδραστικότερος δάσκαλος στο εκκλησιαστικό όργανο για τον Bach, και ίσως η πιο η σημαντική μορφή του γερμανικού μπαρόκ πριν την εμφάνιση του δευτέρου.

Είναι ιλιγγιώδες ίσως να αναλογιστεί κάποιος πόσα χρωστάει η μουσική τέχνη στον μεγάλο Δανο-γερμανό οργανίστα και συνθέτη, κυρίως όσον αφορά την ανάπτυξη και μετεξέλιξη του stylus phantasticus για το εκκλησιαστικό όργανο σε καθαρά βορειο-γερμανικά πλαίσια.

Συγκεκριμένα ακούγονται τα έργα με αριθμούς καταλόγου BuxWV: 142, 209, 218, 136, 222, 155, 221, 151, 152, 191, 158, 204, 205, 150, 153, 194, 192, 143, 206, 208.

Ακούγονται ακόμα τρία πρελούδια για όργανο του Nicolaus Bruhns (1665 - 1697)· (preludes in e (2) and G,chorale prelude on "Nun komm, der Heiden Heiland").

Πολύ αξιόλογος συνθέτης και ο Bruhns, προσέξτε ιδιαίτερα τα πρελούδια που ακούγονται στο βίντεο μετά τα έργα του Buxtehude, - από τα έργα ορόσημα στην όλη μουσική φιλολογία του γερμανικού μπαρόκ.

Στο δεύτερο βίντεο μπορείτε να ακούσετε τρία πρελούδια για όργανο του Georg Böhm (το όνομά του αναγράφεται λανθασμένα στο βίντεο).

Ο Böhm, όπως προελέχθη, είναι ο δεύτερος μετά τον Buxtehude πιο σημαντικός δάσκαλος και επιρροή για τον νεαρό Johann Sebastian Bach, και ακόμα, ο εφευρέτης της chorale partita, ένα από τα πλέον όμορφα άνθη της γερμανικής συνθετικής θεματολογίας και τεχνικής στο όργανο.

Τα δύο επόμενα έργα ανήκουν σε δυο πιο παλαιούς χρονολογικά συνθέτες της πρώιμης περιόδου του γερμανικού μπαρόκ.

Στο τρίτο βίντεο μπορείτε να ακούσετε το έξοχο "Magnificat" SWV 468 του Heinrich Schütz (1585 - 1672), εξ ίσου μεγάλη μορφή πριν από τον Johann Sebastian Bach. Αξίζει να σημειωθεί πως η πρώτη γερμανική όπερα, η "Dafne", που παρουσιάστηκε στο Torgau το 1627 συνετέθη από τον Heinrich Schütz.

Και τέλος στο βίντεο που ακολουθεί, το πανέμορφο χορωδιακό "Jauchzet Gott, alle Land" SSWV 249 του Samuel Scheidt (1587 - 1654).

Ο Scheidt είχε πάει στο Amsterdam όπου και μαθήτευσε κοντά στον μεγάλο Ολλανδό οργανίστα και συνθέτη Jan Pieterszoon Sweelinck (ένας από τους πλέον αγαπημένους μου συνθέτες για όργανο και harpsichord).
Ο συνθέτης υπήρξε εκείνος που κατά μείζονα λόγο έστρεψε και "κράτησε" την γερμανική μουσική της πρωίμης περιόδου του μπαρόκ στο έδαφος της προτεσταντικής μεταρρύθμισης διατηρώντας τον καθαρά, να το πούμε έτσι, θρησκευτικό χαρακτήρα στα περισσότερα έργα του γερμανικού μπαρόκ.

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στον Händel και τον Telemann (όπως επίσης και σε πολλούς άλλους· είναι αδύνατον να περικλείσεις το γερμανικό μπαρόκ πριν από τον Bach σε μερικούς συνθέτες, έστω και αν είναι ίσως οι πιο σημαντικοί αυτής της περιόδου). Ο πρώτος θα πρέπει να θεωρηθεί μάλλον εκφραστής του βρεττανικού μπαρόκ, παρά την γερμανική καταγωγή του, ενώ ο δεύτερος, ο σπουδαιότερος ίσως συνθέτης της πιο ύστερης περιόδου του γερμανικού μπαρόκ, παραμένει εν τούτοις με το ένα πόδι σε αυτό και με το άλλο σε ό,τι έμελε αργότερα να διαμορφώσει εκείνο που καλούμε "κλασσική μουσική".

Ο Telemann συνιστά κομβικό σημείο και μετάβαση επομένως, με παρόμοιο ίσως τρόπο που το συνιστά και η σχολή του Mannheim.

Η διαφορά ωστόσο ανάμεσα στον Telemann και τους συνθέτες της σχολής του Mannheim, είναι πως ο Telemann ανάμεσα στο μπαρόκ και το κατά κάποιο τρόπο πρωτομόρφωμα της κλασσικής μουσικής παραμένει περισσότερο στο πρώτο, ενώ οι συνθέτες του Mannheim περισσότερο στο δεύτερο.

Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ

Οι εποχές αλλάζουν, Ζαινές, και ό,τι
Τις ακολουθεί δεν είναι παρά το ίδιο

ανήσυχο φάντασμα

της Ιστορίας,

Όταν προσβλέπει σ' έναν μύθο του
Αιώνιου Βασιλείου καταμεσής των

χαλασμάτων μιας ατέλειωτης

νυκτωδίας στο χρόνο,

Της έλεγε, λίγο έξω από το Αββαείο
Του Φονφρουά το οποίο εφάνταζε

Ως μια ερημωμένη κτίση στο κέντρο
Της ζωής, καθώς δεν φαινόταν ψυχή

εντός του·

Η δε νεαρή κοπέλλα ομοίαζε μ' ένα
Πρωινό λουλούδι νοτισμένο από τη

Σιγανή βροχή που προσέπιπτε στην
Γη κατά τη διάρκεια πολλών αιώνων

Και η οποία δεν ήθελε να αποκαλύψει
Το μυστικό όνομα του σύμπαντος της

Φωτιάς εκείνης που συνέχιζε να κτίζει
Τ' άστρα και τους γαλαξίες σε μηδένα

χώρο

μέσα στο ανθρώπινο μυαλό,

Ενώ η πελώρια μεσημβρία που αργά
Κατεκυρίευε την γεωγραφική θλίψη

Των σκιωδών κατοίκων του Νότου,
Τους εκμυστηρευόταν ακόμα κι ένα

όνειρο της χρυσής εποχής

Που κοιμότανε στους βραχόλιθους
Της Ρουσσιγιόν καθώς οι άνθρωποι

Προσπερνούσαν βιαστικά την ζωή
Στα σκυθρωπά ταξίδια τους για το

όλως αναίτιο προσκύνημα

Στο βαβυλώνιο φως του καθεδρικού
Του Σαιν-Πιέρ ντε Μονπελλιέ με τον

Φωταγωγημένο ιστό του ουρανού από
Πάνω του να περισυλλέγει ζωντανούς

στη θεία λειτουργία

τους εναπομείναντες νεκρούς·

Στην άκρη δε του δρόμου οι χωρικοί
Προσπαθούσανε να αποκολλήσουνε

Την άμαξα από το πυκνό, υγρό χώμα
Που ανέδυε μια σκοτεινή ψαλμωδία

από αιώνες σκεπτικούς

στον αέρα

Ενώ τ' άλογα φαινόνταν ν' αναμένουν
Υπομονετικά την αποκατάσταση μιας

Ολόκληρης πλάσης στα περιθώρια του
Παγκόσμιου ονείρου που έκανε την γη

Να δείχνει σαν η μία μπάλα φωτός και
Πυραγωγημένης συνείδησης στην ωμή

αχανή τρέλλα

του ανθρωπίνου εγκεφάλου·

Τι σκοτοδίνη, φώναξε τότε, τι άχθος,
Τι επικυριαρχία, πόσον αργά, πόσον

νωρίς

εφθάσαμε ως εδώ,

συμπλήρωσε,

Ένα προς ένα μαζεύουμε ξανά τα
Υπάρχοντά μας απ' τις φωτιές και

τον τρόμο,

Και ιδού εμείς, Ζαινές, της έλεγε, σε
Μια νέα εποχή ας υποδεχθούμε την

Μνήμη που αναφαίνει μέσ' από την
Τάφρο των εθνών πιο ζωηρή ακόμα

στην δίψα της

Για την εγγύτητα του απείρου στον
Ανθώνα του ανθρωπίνου σώματος,

της είπε,

Και την αγκάλιασε με πόθο τέτοιον
Που το λεπτό ροδόλευκο πρόσωπό

της

Είχε καταστεί εκείνη τη στιγμή ένας
Υπερισάξιος του στερεώματος ήλιος

όταν εφώτιζε μια

παλιγγενεσία της καρδιάς

στα γήινα κτερίσματα της Εδέμ,

Πίσω στον ήλιο , Ζαινές, της εψιθύρισε
Τρυφερά ενώ κατέτρωγε την σαρκώδη

ευγένεια των χειλιών της,

Στον ήλιο ξανά,

της επανελάμβανε

Ενώ ο κόσμος γύρω του αργά προέβαλε
Ως εάν μέσ' απ' το αρχαιότερο βάραθρο

της νύχτας

διαρκής αμείωτα και πείσμων

στην

Ακόρεστη επιθυμία του για πάση θυσία
Ύπαρξη

μέσα στο ίδιο πάντοτε

κρίσιμα ανθρώπινο και

Πολύχρωμο όνειρο της σκιάς·

L' ORGUE MYSTIQUE

un hommage à Charles Tournemire


Σαρλ, είσαι η νύχτα η κτισμένη στο
Ανθρώπινο πρόσωπο και ουδείς θα

Μπορούσε πραγματικά να διαφύγει
Της προσοχής της ει μη εκείνος που

Τρέχει σε μια βαθύτερη νύχτα ακόμα,
Όμως ιδού οι άνθρωποι του Παρισιού

ήταν και θα είναι πάντα

Το προπορευόμενο έναντι κάθε γήινου
Θεού υπόλοιπο της Ιστορίας σκότος, κι

εσύ ο πλέον

μυστικός ήχος

και

Μάγος της άγνωστης εκείνης πυρκαϊάς
Που μέλλεται να φωταγωγήσει αιώνια

Τα μισοσβησμένα στην καταχνιά της
Ελπίδας πλήθη των αγορών μέσ' από

την

αστρόληπτη φάτνη

Του καθεδρικού της Σαιντ Κλοτίλντ και
Στην Πεντηκοστή μιας ανάκτησης της

ζωής από το πουθενά·

Σου μιλώ, Σαρλ,

Για

Την μεγάλη ανάληψη του κόσμου από
Μιαν ονειρική λεγεώνα των σκέψεων

του

αιεί απάτριδος Νου

καθώς, σου λέγω, συχνά

Μπορεί να υποψιάζεται πως τούτ' η γη
Άλλο δεν είναι από μεταίχμιο προς μια

Στέγη των ουρανών όταν αυτή επιθυμεί
Ν' αποκριθεί στις ηλιοτρόπες εκκλήσεις

Για ένα τροπαιούχο στις άδειες εξέδρες
Του ευτυχείν και του δυστυχείν νόημα,

Σαρλ,

Η αλήθεια δεν είναι ποτέ αναμονή αλλά
Έκπληξη, και ο λαμβάνων δεν διαφέρει

Από τον μη λαμβάνοντα παρά μόνον απ'
Τον προηγούμενο εαυτό του στην κοίτη

της νωχελικότερης

ή πιο δραστήριας

άγνοιας,

Του έλεγε ο ίδιος ζητιάνος κάθε φορά
Στη γεμάτη από κόσμο Ρυ λα Κας την

φλόγινη παρισινή εσπέρα

Όταν ολόκληρη η πόλις μελαγχολούσε
Και εόρταζε μαζί σε μια μεταπολεμική

απόσταση από τον εαυτό της·

Δεν θέλω χρήματα 'πό σένα, Σαρλ, πάρε
Τα πίσω, του' λεγε, άλλο σου ζητώ θερμά,

Να με αφήσεις μια φορά μόνον να παίξω
Στις κισσώδεις σκαλωσιές των πλήκτρων

του οργάνου της Σαιντ Κλοτίλντ,

Του είπε, κι ευθύς το βλέμμα του εφάνη
Αγριεμένο ως εάν μια μεγάλη συσκότιση

του θεού,

Θα δω τι μπορώ να κάνω, του απάντησε
Ο κύριος μπροστά του ευγενικά, ίσως θα

Μπορούσες να 'λθεις αργότερα το βράδυ
Όταν η λειτουργία θα έχει πια τελειώσει,

Συμπλήρωσε και κίνησε να φύγει, όμως
Κοντοστάθηκε για λίγο και γύρισε πάλι

προς τον ζητιάνο·

Αλήθεια, Υλύς,

Είσαι σίγουρος ότι μπορείς να παίξεις στη
Σαιντ Κλοτίλντ, τον ρώτησε με ανησυχία,

Μπορώ να παίξω καλύτερ' από τον καθένα
Επήλθε ακαριαία η απόκριση, μία φορά να

με αφήσεις, είναι αρκετή,

βέβαιωνε ο συνομιλητής του,

Ο καλλιτέχνης, Σαρλ, είναι πάντα ένας
Φωτόλιθος ανάγκης στην πτωχεία των

γεγονότων

Και

Αν από μόνος του μπορεί έναν κόσμο
Να δημιουργεί, τότ' εγώ σου λέγω ότι

Μία τοκκάτα που θ' ακουστεί μέσα στη
Νύχτα των αιώνων, μπορεί τον ουρανό

και την γη

Να πάρει μπροστά 'π' τα μάτια μας και
Έναν κόσμο από μόνο του τον καθένα

'πό εμάς να κάνει·

Ποτέ μην δημιουργείς την τέχνη αν δεν
Πιστεύεις βαθειά σ' αυτήν, γιατί κάποια

στιγμή, Σαρλ,

είτε ο διάβολος είτε ο θεός

Θα σου ζητήσουν να αντικαταστήσεις την
Πλάση όλη με αυτήν, και αν δεν το κάνεις,

ποτέ, Σαρλ,

δεν θα'χεις υπάρξει καλλιτέχνης,

Του απάντησε ο ζητιάνος με το ίδιο πάλι
Αναίτια αγριωπό του βλέμμα και νευρικά

απωθώντας

όσους πήγαιναν να τον ελεήσουν·

Θα με αφήσεις, Σαρλ, ξαναρώτησε, και
Φαινόταν έτοιμος να παρατήσει εκείνη

Την στιγμή την θέση του και να παίξει
Στο όργανο, δεν θα μου αρνηθείς, έτσι;

Και ολοένα η μορφή του φαινόταν να
Ξεθωριάζει στην άκρη του δρόμου σα

φάντασμα

Και μια οπτασία φωτός που ερχότανε
Όχι απ' άλλο κόσμο αλλά μέσ' από τις

Πλέον σκοτεινές πτυχώσεις αυτού του
Κόσμου, όταν κάποτε ο νους τοσούτον

απορροφημένος

Από το λυκόφως της μαγείας της γης
Επιτρέπει μιαν πιο ανενόχλητη ορμή

στα θαύματα,

Σαρλ, άκουγε από πιο μακριά την φωνή
Του ζητιάνου παρόλο που δεν ξεμάκρυνε

απ' αυτόν

Και εκείνη τη στιγμή, του ήταν αδύνατον
Να εννοήσει, καθώς τον επίστευε πλήρως

σε ό,τι έλεγε,

Σε ποιον κόσμο ανήκε ο ίδιος,

Σ' εκείνον που δημιουργούσε η τέχνη ή σ'
Αυτόν τον κόσμο που δεν υπήρχε πια στα

ζαλισμένα μάτια του,

Την απάντηση αφήνοντας να αιωρηθεί
Για λίγες ώρες ακόμα, που θ' ακουγόταν

μια άλλη μελωδία να'ρχεται

από τον σήμερα, είναι αλήθεια,

Καθόλου σκυθρωπό στην όψη ναό·

JOACHIM RAFF: Piano Quintet In A Minor, Op.107

Είναι ίσως το καλύτερο έργο για μουσική δωματίου που συνετέθη ποτέ; παρακινδυνευμένο να το πει κάποιος αυτό, αν και βέβαια είναι μεταξύ των πρώτων, ασυζητητί.
Σίγουρα όμως, το καλύτερο Πιάνο Κουιντέττο που εγράφη ποτέ στην ιστορία της κλασσικής μουσικής. Για αυτό, τουλάχιστον δεν θα πρέπει να μένει αμφιβολία (και τι να πει κανείς γι' αυτό το allegro vivace-quasi presto του δευτέρου μέρους... έχει ξαναγραφεί ποτέ κάτι παρόμοιο; )

Κορυφαία μορφή πραγματικά ο Γερμανο-ελβετός συνθέτης του 19ου αιώνα: το συγκεκριμένο έργο είναι μνημειώδες όχι μόνο ως προς την έμπνευση αλλά και ως προς την τόσο λεπτή κατεργασία των θεμάτων...
Εδώ φαίνεται ο πραγματικός "τεχνίτης", στην μουσική δωματίου, και μάλιστα σε μια τόσο δύσκολη φόρμα όπως εκείνη του πιάνο κουιντέττου που προβλημάτισε σοβαρά μεγάλους συνθέτες, όταν δεν την απέφευγαν εξ αρχής...

Και το συμφωνικό του έργο, πέραν της μουσικής δωματίου (ίσως μόνο ο Friedrich Kiel μπορεί να συγκριθεί εδώ μαζί του, που μεγαλούργησε εξ ίσου σε αυτό το πεδίο), είναι πολύ αξιόλογο, και κάποιες συμφωνίες του, θα έλεγα, μπορούν να συγκριθούν μόνο με εκείνες του Brahms... Αν και παραμένει το ερώτημα, κατά πόσο και αν, ο Brahms επηρεάστηκε ή "διδάχτηκε" από κάποιες συμφωνίες του Joachim Raff, αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση για να γίνει.

Κλασσικό έργο της ρομαντικής περιόδου, αποτελεί ίσως την καλύτερη εισαγωγή (μαζί με τα πιάνο κουαρτέττα, τις σονάτες για βιολί και πιάνο και μερικές συμφωνίες του επίσης) στο αχανές σύμπαν ενός μεγάλου δημιουργού...