Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Υπήρχε ένα μακρινό ακρογιάλι στην
Άκρη του κόσμου σαν από δεκαετίες

ή αιώνες ξεχασμένο

και εντελώς
Έρημο από ανθρώπους· τα πλοία δεν
Φαινόνταν ποτέ στον ορίζοντα, και οι

σπάνιοι γλάροι

Στο πέταγμά τους φαντάζανε ωσάν τα
Κυματιστά σινιάλα του ουρανού προς

την βωβή, ήρεμη θάλασσα

Η οποία στους

Αλλεπάλληλους ελαφρείς επανασυρμούς
Των κυμάτων της, ωθούσε την κρυπτική

επιφάνειά της

Εγγύτερα ολοένα της ξηράς· οι μάλιστα
Βραχύχρονοι παφλασμοί των νερών σε

ρυθμό τακτικό

Μιας

Άφιξης διακριτικής από βάθη άγνωστα
Κι από μαύρους υποβρύχιους κρημνούς

Έμοιαζαν να τραβάνε ολοένα την ξηρά
Προς τα μέσα, προς τα νερά, παρόλο δε

Που ήταν αυτοί που εξέρχονταν με την
Πρωθύστερη κίνησή τους προς τ' άδειο

ακρογιάλι·

Υπήρχανε τα δένδρα ολιγοστά κι ακόμα
Οι σκόρπιες πέτρες υπήρχαν εδώ κι εκεί

Ως εάν τα κτερίσματα ενός παραδείσου
Και μέσα σε μια συλλογιστική ακινησία

Η οποία δεν έδειχνε να επηρεάζεται από
Τους γλυκείς απαλούς ήχους των νερών

ποτέ·

Και μια βάρκα δεμένη πρόχειρα σε έναν
Απόλυτο μετωπιαίο βράχο παραπλεύρως

Άγνωστον ποιος την είχε αφήσει και πότε,
Βάρκα τόσον ευγενική στην ανεπαίσθητη

Εναιώρησή της επί των παιδικών κυμάτων
Και στην λεπτή ξύλινη κατασκευή της, που

Καίτοι περισσότερον από βέβαιο πως και
Αυτή, όπως και τα λοιπά πλεούμενα στον

κόσμο,

Αναμενόταν να διαπλεύσει τ' αχανή ύδατα
Παρέμενε ωστόσο σταθερά στο ίδιο σημείο

Ως εάν παραδόξως

Eίχε φτιαχτεί όχι για να πλέει αλλά για να
Υποδέχεται· οι δε ολοένα καταφθάνοντες

πληθυσμιαίοι φλοίσβοι

Τοσούτον στιγμιαίοι στην προφάνειά τους
Και την ήσυχη, άηχη απόσυρσή τους από

Το

Χείλος της βαρειάς, εκδηλωμένης στεριάς
Πίσω πάλι προς τ' αδήλωτο της θάλασσας

Δεν έδειχναν ποτέ να αναχαιτίζονται από την
Παρουσία της βάρκας· εξ ίσου στιγμιαία από

Κάτω της γλιστρούσαν σαν σ' έναν χορευτικό
Αναπαλμό της, καθώς δεν έφευγε ούτε λεπτό

από τη θέση της,

Στα σύνορα ανάμεσα σε δυο κόσμους και σε
Δύο επικράτειες ήρεμα προτείνοντας ένα πιο

διηνεκές βασίλειο

της λήψης και της απόδοσης,

Κάτ' από τον ράθυμο αιώνιο ήλιο που
Ακολουθούσε σιωπηλά, χωρίς αλήθεια

να έχει λόγο να φωτίσει

Ο ίδιος κάτι περισσότερο·

Lola Astanova II

Άλλη μια εξαιρετική εκτέλεση και ερμηνεία από την νεαρή πιανίστρια που εδώ και χρόνια ζει και κάνει καρριέρα στις Η.Π.Α.

Το πολύ αισθαντικό Nocturne Op. 27, No.2, του Chopin.

Συζητούσα με ένα καλό φίλο μου τις προάλλες, -πιστός φαν και αυτός της κλασσικής μουσικής-, και μου έλεγε το εξής: εντάξει , είναι μεγάλος ο Σοπέν, ωστόσο, είναι πιανιστική μουσική μόνον ό,τι έκανε· από αυτή την άποψη δεν μπορεί να συγκριθεί με τους συμφωνιστές, ή συνθέτες που ευδοκίμησαν σε διάφορες, ή πολλές, φόρμες της μουσικής τέχνης.

Σύμφωνοι· είναι αλήθεια πως από την άποψη της Ιστορίας της Μουσικής, ο Χάυδν για παράδειγμα κατά την κλασσική, ή ο Σούμπερτ κατά την ρομαντική περίοδο, έχουν να προσφέρουν σαφώς περισσότερα (τον ιερό Μπετόβεν, τον αφήνουμε, είναι εκτός συναγωνισμού από τα πάντα) .

Ωστόσο, από την άποψη του ανέκφραστου που κατορθώνει, όχι να εκφράζεται, αλλά μέσω μια υψίστης εκφραστικής ιδιοφυίας να γίνεται περισσότερο ανέκφραστο ακόμα, ο Σοπέν είναι ίσως ο κορυφαίος Ποιητής της Μουσικής.

ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Σαν μια φωνή που 'ρχεται από τον
Άνω κόσμο κι επιβάλλει την σιωπή

στην μονίμως

ξενυχτισμένη οικουμένη,

Βέρσους,

Και οι προσδοκίες των ζωντανών δεν
Φαντάζουν παρά ως δίχτυα 'φημένα

στη ξηρά,

Ενώ στη θάλασσα πλέει ήδη ένα το
Πλοίο φάντασμα της Ιστορίας, από

την αρχή

ναυπηγημένο με οίστρο και πλάνη·

Και όταν κάθε φορά οι άνθρωποι
Ανακαλύπτουν πως μια λέξη είναι

Το σφράγισμα του ονειρικού στα
Ερειπωμένα παλάτια της νύχτας

τους,

Tότε με

Ενθουσιώδη αγωνία περιμαζεύουν
Απ' τους δρόμους όσα κρίματα δεν

γίνανε λωτοί του νόστου ακόμα

Και τα φυτεύουν στους αγρούς, τον
Ένα θερισμό μιας άγνωστης πρωίας

αναμένοντας

Με μάτια σκληρά χτισμένα

στο σκοτάδι·

Έλεγε η νεαρή Επικράτεια, στον
Άνθρωπο που την άκουγε με μια

Φωτιά διαρκή στο είναι του που
Συνήρπαζε πάντα τα ορατά προς

Ένα

τετελεσμένο πόρισμα έννοιας·

Και από την άλλη, συνέχιζε να του
Λέει, ο κόσμος των εννοιών τόσον

Απρόσβλητος κάθε φορά από την
Συνεχή διαρροή του πραγματικού

στους λέβητες των οραμάτων,

Βέρσους,

Ώστε ομοιάζει ως εάν έχει άπαξ
Ομιλήσει περί του τρόπου να μην

Υπάρχεις εάν θέλεις να υπάρξεις,
Και μηδέποτε να συνωθείσαι στις

αγορές αυτού του κόσμου

Αν βέβαια

Επιθυμείς στο τέλος να ευρίσκεσαι
Εσύ στην θριαμβική άλλη άκρη της

λεωφόρου

Και όχι

Οι πειθήνιοι βαστάζοι μιας εποχής,
Προσποιούμενης το μέλλον μόνον

Για να αποποιείται την εμμένουσα
Υπόστρωση του παρόντος της από

'να στυγνό μάγμα ματαιότητας,

Που οι σοφοί το έβλεπαν πάντοτε
Κατά την διάρκεια της ημέρας και

όχι της νυκτός,

Έλεγε η Επικράτεια και το κορμί της
Εφώτιζε ωσάν ο σαρκώδης ήλιος που

Ώριζε το αιέν πεπρωμένο της στιγμής
Από μια αφανέστερη δικαιοσύνη ότε

Ο

Κόσμος χρωστάει κάποτε ν' αποσύρεται
Προς όφελος της αλύγιστης Ομορφιάς·

Υπήρχαν όπως πάντα αναιτιότητες και
Περιττά απομεινάρια χρόνου στο μέσον

της ζωής

Τα οποία δεν έδειχναν να ανησυχούν
Ιδιαίτερα την όμορφη νεαρή γυναίκα

που έστεκε στο

Κέντρο του ορατού ευθυβολώντας με
Την όψη της μια προφητεία σκοτεινή·

Ακόμα υπήρχαν και οι επαίτες των ωρών
Που προσπαθούσαν να τις μετατρέψουν

σε χρόνια

Και κυρίως ήταν που

Ο συνωστιζόμενος κόσμος με βιάση άνοιγε
Και έκλεινε πόρτες που οδηγούσαν από το

έξωθεν

στο εξώτερον της οικίας,

Ποιος μένει εκεί, ρωτούσανε χωρίς κάποια
Απάντηση να παίρνουν από πουθενά, ίσως

εμείς,

αποκρίνονταν μόνοι τους,

γιατί

Όχι εμείς, ξαναλέγανε, κι επιχειρούσανε
Να ξαναμπούν στην οικία μένοντας σαν

Σε ανεξήγητη μαγεία μετά 'πό λίγο πάλι
Έξω· πάντα εντοπιζόμενοι μετά το πέρας

της ζωής των

έξω,

Οικία τοσούτον έκπαγλη και φωτεινή που
Ο κύριός της καίτοι λείποντας επί μακρόν,

δεν θα μπορούσε

παρά να' τανε αυτός

Που θα 'μενε ακόμα εκεί·

ΤΟ ΔΕΛΕΑΡ

Ο κύκλος, έλεγαν πολλοί, υπήρχε από
Τόσο παλιά στην ανθρωπότητα, ώστε

Ήταν σχεδόν αδύνατον να θυμηθούνε
Ποιος τον πρωτοσχεδίασε· παρ'όλο δε

Που

Δεν φαινότανε πουθενά, εν τούτοις οι
Άνθρωποι ένοιωθαν την παρουσία του

παντού·

Δεν

Φαντάζει τόσον εύκολο ότι θα βγούμε
Κάποτε από δω, έλεγαν ανησυχώντας

Ήρεμα καθώς περιφέρονταν ελευθέρως
Προς πάσα κατεύθυνση ανά τον κόσμο,

Και καθίσταται αδύνατον έως άρτι να
Μετακινηθούμε έξω από τα όριά του·

Και

Αν έξ' από την θρυλούμενη περίμετρό
Του, παραμονεύει η ζωή, ο θάνατος ή

ο θεός,

Τούτο εμείς δεν το γνωρίζουμε ει μη
Μονάχα σα νύχτα που διαρκεί όσον

Να έλθει ένα πρωινό·

Κι εφ' όσον κυκλικά το πρωινό αυτό
Εμφανίζεται κι απεμφανίζεται κάθε

φορά

στην εποπτεία μας,

Διόλου απίθανο κι ο κύκλος τούτος
Κυκλικά κι ο ίδιος να απεμφανιστεί

άπαξ τουλάχιστον,

είπανε,

εφ' όσον άπαξ εμφανίστηκε,

Και σιωπούσανε μήπως και διακρίνουν
Στον ορίζοντα τα πρώτα δείγματα μιας

άλλης ελευθερίας

στα ανθρώπινα,

Την οποία και υπομονετικά αναμέναν·
Κατά τ' άλλα νοιώθανε βαρείς από την

Γοητευτική έλξη που ασκούσε η γη
Επάνω τους και αβαρείς όσο και τα

όποια όνειρά των,

Και κάποτε ανέβαιναν στον βατήρα

του μυαλού τους

Και σκέπτονταν στα σοβαρά να πράξουν
Μια κατάδυση ελευθέρα στα κατάμαυρα

νερά του,

Είναι σκοτεινά τα νερά αυτά, λέγανε, από
Κάθε γωνία του κόσμου, είναι αμφίβολον

τόσον

Αν εκεί θα υπάρχει κάποιος κύκλος να μας
Kρατήσει και να μας απεκβάλλει πάλι πίσω·

Διεπίστωναν και ολοένα την βουτιά διστάζαν
Και κάνανε πίσω για να επιστρέψουν πάλι ως

εάν σε κύκλο,

Ενώ από κάτω τους η ίδια πάντα και κάθε
Φορά, Μαιευτική Πισίνα της Δημιουργίας,

Φαινόταν σαν να είναι ζωντανή,

ή και

σκεπτική ακόμη,

Αν θα 'πρεπε να τους δεχθεί στα νερά της,
Το όλο προμορφικό, προγλωσσικό και εν

τέλει

χάος μέσα της ανθρώπινο

Φαντάζοντας να διατηρεί ακμαίο σ' ένα
Τετράγωνο μεγάλο που περικύκλωνε τα

νερά·

Τετράγωνον τοσούτον ορατόν, που είναι
Αλήθεια, δεν φαινόταν να υπόσχεται ως

Ο κύκλος εκείνος ο αόρατος, ο επίμονος,
Που 'ρχόταν και ερχότανε ακούραστα σ'

αυτούς οπίσω,

Κάτι περισσότερο από Άπαξ·

CAFÉ DE LA CRÉATION

Η νεαρή σερβιτόρα είχε στάχτη στα
Μαλλιά της και ο δίσκος με τα ποτά

Περιεστρέφετο στην παλάμη της ως
Μια νύχτα ακόμα που ήταν να έλθει

στα γήινα,

Εσμεράλδα, της φώναζαν, κι εκείνη
Προσήρχετο σχεδόν αμέσως με ένα

Χαμόγελο που την έκανε να ομοιάζει
Ωσάν αυτόματη κούκλα της σελήνης

καθ'όσον ομιλούσε

Στη νέα κάθε φορά

Επικράτεια της ανθρωπότητας που
Την ώριζε η εισερχομένη παρέα ότε

Διεπεξετείνετο επί των απλωμένων
Σαν σε κατοπτρικό ουρανό κενών

καθισμάτων

Και

Αφίοντας να επιπλέει στο εύρυθμο
Χάος των συνομιλουσών μορφών

Ένας γαλαξίας της έξαψης·

Υπήρχαν ακόμα διάσπαρτοι μοναχικοί
Θαμώνες που κοιτούσαν νωχελικά προς

την έξοδο

Και κυρίως, οι γελαστές νέες κυρίες
Που συνεκέντρωναν τα βλέμματα του

Θαυμασμού επάνω τους

καθώς

Με χάρη και σπουδή αποτολμούσανε
Την φωταγώγηση της επιθυμίας μέσω

Των

Προσόψεων των αλληλενδοσυρομένων
Ποδών κατά το χυτό σταυροπόδι· στην

δε πλατεία

Έξ' από τον χώρο του Kαφέ, τα σκυλιά
Δυο τρία όλα κι όλα ανέμεναν το έλεος

των περαστικών

με σβησμένα μάτια σαν μαύρες τρύπες

του Κακού,

Διστακτικά κινώντας κάποτε προς τ'
Άδεια υπαίθρια καθίσματα καθ'όσον

ο αέρας φυσούσε ακόμα πιο πολύ

Ψιθυρίζοντας μνήμες που κλειστήκαν
Έξ' από τα σπίτια κατά την νύχτα· το

δε περίπτερο,

Έχοντας

Προ ώρας πολλής κλείσει ωμοίαζε ωσάν
Τ' άδειο πλέον συνοροφυλάκιο του θεού,

Ενώ από μακριά ακουγόταν μια σειρήνα
Περιπολικού και ένα το κόκκινο φως που

Περιελίσσετο στις εισόδους των κτιρίων
Υπομνηματίζοντας έναν Χρόνο ο οποίος

άρχιζε να γεννιέται μόλις

μέσ' από ακαθόριστο αίμα·

Εσμεράλδα, της είπαν από μια μακρινή
Γωνία, φέρε μας ξανά τα ίδια, μια φορά

ακόμη,

της τονίσαν,

Και ένας κόσμος ολόκληρος, ήτανε δήλον
Στη ποίηση μόνον, προσεκαλείτο να έλθει

σε ύπαρξη·

Οι ζωηρές συζητήσεις, οι ήχοι των υαλικών,
Και οι κατά τόπους συσσωρεύσεις καπνού,

Εφάνταζαν όλον και περισσότερον ως ένα
Ανέστιο Όλο, μια περιπλανωμένη γαλέρα

συνυπαρκτική

Και φαντασματικώς πλέουσα σε άδειον ήχο
Και φθίνουσα από το φως του Καφέ εικόνα·

Και

Ένα περιγλωττώδες φιλί και η κηπώδης
Μυρωδιά υαλορεύστου κομψού κορμού

Επέδιδαν γι' άλλη μια φορά την κατεύθυνση
Που θ' ακολουθούσε κι αυτός ο νέος κόσμος

Που λογικά θα 'πρεπε να βγει κάποια στιγμή

στο ανύποπτο πρωινό φως

που ερχόταν·

ΚΑΥΚΑΣΟΣ

Αυτή, Προμηθεύ, είναι η νύχτα σου,
Του 'λεγε η νεαρή Ασία ψηλά πάνω

στον βράχο

Ενώ από κάτω έχαινε ο κόσμος σαν το
Βάραθρο που σιωπούσε· νύχτα τόσον

Φωτεινή όσον και ένας κρίκος χαμένος
Στα αιολικά σύμπαντα της τέχνης του

νοείν,

Προμηθεύ,

Και τοσούτον, λέγω αλήθεια, σκοτεινή
Όσον και μια φωτιά στην έννοια θεός,

Κι εσύ δεδεμένος άρτι και απελεύθερος
Υπερέχεις του κόσμου τούτου μόνον ως

όμηρος της πραγματικότητας

και ποτέ ως πολίτης της,

Είσαι άραγε ο ζωντανός, ειπέ μου, ως εάν
Οι των πόλεων νεκροί αιώνιοι που ακόμα

Δεν ηξεύρουν έρμαια του φωτός που είναι
Τόσο! μα και οι ομιλίες κι οι κινήσεις τους

δεν είναι παρά

τα ίχνη του θεού

σε άμμο δαιμονική

Εφ' όσον και αφ' ότε τελεσθούν· ή είσαι
Ο νεκρός, όσο και οι ζωντανοί που ίσως

Δεν αποφύγουν για ακόμα μια φορά να
Πεθάνουν από συνήθεια και πειθώ προς

Την φλεγομένη τροχαλία των άστρων που
Συσπείρει παντού ρόλους και πεπρωμένα,

Και κυρίως,

μιαν ακόμα ημέρα κάτω από αυτόν

τον ήρεμο παμφάγο ήλιο,

Του 'λεγε η νεαρή Ασία και το ευγενικό
Πρόσωπό της έλαμψε σαν ο πολύτιμος

λίθος

στην θέση μιας λέξης,

Μα είναι η ζωή, Προμηθεύ, είναι πάντοτε
Ο θρίαμβος του ενός δευτερολέπτου όταν

Χορηγεί την ασωτεία ενός σφυγμού στις
Αρτηρίες αυτού του παγκόσμιου ονείρου,

Κι εσύ, αιτώντας έναν παράδεισο στην γη
Δεν είσαι παρά ο πλεόν μισητός ανάμεσα

σε

Θεούς και δαίμονες εξ ίσου, ότι το κάλλος
Της σάρκας δεν στέργεις να παραδώσεις

Βορά μήτε της σκοπιμότητας μηδέ όμως
Και της τύχης, και αλήθεια επιζητείς ένα

Σπίτι για τον άνεμο και προσβλέπεις στους
Ποντοφρενείς κυματισμούς των κορυφών

των ορέων

πάνω στην αιέν

Μαθητιώσα αντίληψη της ανθρωπότητας,
Ευ, Προμηθεύ, ιδού το Υδρόγειο Θέατρο,

ιδού η Μαγεία,

Και τώρα, μετά από τόσους αιώνες τι; μην
Η σκλαβιά ακόμα για μια νύχτα, ή μήπως

η ελευθερία

για μιαν ολόκληρην

Πρωία της Έννοιας,

Μην ακόμη μια περιστροφή στα νήματα
Των δαιμονικών χρόνων, ή ένα έλεος της

αχρονίας

στους απείθαρχους λειμώνες

των εφήβων οφθαλμών,

Τον ρώτησε η Ασία, και κίνησε σα σύννεφο
Πάνω από το μεγάλο βράχο προς το μέρος

του άνδρα,

Ο οποίος όλη εκείνη την ώρα την εκοίταζε
Είναι αλήθεια μια με αγάπη και μια με την

αδιαφορία,

Το δεδηλωμένο όραμα ενός κόσμου που
Κινείτο από κάτω του τόσον ήσυχος και

Τόσον, μπορεί να πει κανείς, επιθανάτιος
Από βούληση όλως εξωιστορική και ένας

Λογαριασμός ακόμα ανοιχτός απ' τις πιο
Παλιές των ουρανών αντίπαλες λάμψεις,

Μην κρίνοντας σκόπιμο

να προσπεράσει·

Άνθρωπος που με ανθρώπους παλεύει
Δεν είναι κάτι διάφορο ή περισσότερο

ενός ζώου,

της είπε τότε,

Εκείνος που με τους θεούς ωστόσο
Πέπρωται να μάχεται είναι γι' αυτό

Ο πρώτος βεβαιωμένος άνθρωπος
Στην μνήμη της Φυσικής Ιστορίας,

κατέληξε,

Και έμεινε για ολίγο σκεφτικός, τόσον
Ώστε να μην ξανασκεφθεί αυτό μόλις

που δήλωσε,

Ενώ η νεαρή Ασία με ένα τρυφερό φιλί
Στα χείλη του, απέδιδε ένα ακόμα φως

κρυπτόν

στην μεγάλη ήπειρο,

Που σιγαλά περιστρεφόμενη ομού με
Όλη την γαία, γύρ' από 'ναν ήλιο στα

αστρικά σκότη

απομεμακρυσμένο,

Δεν είχε λόγο να μην θέλει να φωτίζει
Μες στους αιώνες περισσότερο ακόμα·